Άρνολντ Σένμπεργκ- Arnold Schoenberg (1874-1951)

"Θα ήταν αδιανόητο να επιτεθείτε στους ήρωες που κάνουν τολμηρές πτήσεις πάνω από τον ωκεανό ή το Βόρειο Πόλο, η επίτευξη των οποίων είναι προφανής σε όλους", είχε αναφέρει ο κορυφαίος συνθέτης, που στάθηκε πρωτοπόρος στη μορφολογική και εκφραστική πλευρά της γερμανικής Ρομαντικής μουσικής παράδοσης, η οποία είχε σημαδευτεί έντονα από το έργο των Γιοχάνες Μπραμς και Ρίχαρντ Βάγκνερ. Βυθίστηκε άφοβα στο άγνωστο, συντρίβοντας τους φαινομενικά άθραυστους κανόνες της Δυτικής τονικότητας που επικρατούσε για αιώνες.  

Ιγκόρ Στραβίνσκι- Igor Stravinsky (1882-1971)

Αρμονικές ελευθερίες, σκληρές διαφωνίες και ορχηστρικοί συνδυασμοί κλιμάκων, πολυτονικότητας και πολυρυθμίας. Με κορυφαίο το έργο του "Πουλί της Φωτιάς" το 1900, ο Στραβίνσκι είχε σεισμικό αντίκτυπο στη μουσική όλων των εποχών, και όχι μόνο σε ότι αφορά στην κλασσική μουσική. Η επιρροή του στην τζαζ, ροκ, στη μοντερνιστική λογοτεχνία, στη ζωγραφική, ακόμη και στις ταινίες είναι ανυπολόγιστη. 

Τζορτζ Γκέρσουιν- George Gershwin (1898-1937)

Ο Γκέρσουιν ήταν ο προφήτης της τζαζ. Το έργο του "Rhapsody in Blue (1924) αποσταθεροποίησε τις αισθητικές κατηγορίες και έδωσε στους ακροατές μια γεύση του τι πρόκειται να ακολουθήσει, την ίδια στιγμή που η αμφιλεγόμενη φολκ όπερα "Porgy & Bess" 1935 -η πρώτη αμερικανική όπερα που εκτελέστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου- καθόρισε την εποχή του. Βέβαια, ο συνθέτης μπλέχτηκε σε διασταυρούμενα πυρά μεταξύ εκείνων που θεωρούν τη μαζική κουλτούρα ως την πιο έγκυρη έκφραση της εποχής, και εκείνους που τη βλέπουν ως το τέλος του δυτικού πολιτισμού. Λαϊκός ή όχι συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους και πιο επιτυχημένους Αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών, συνδυάζοντας με επιτυχία τις τεχνικές και τις φόρμες του κλασικού τραγουδιού με το είδος της τζαζ.

Ντιουκ Έλινγκτον- Duke Ellington (1899-1974)

Αναμφισβήτητα ο πιο παραγωγικός συνθέτης του 20ου αιώνα. Εντυπωσιακά καινοτόμος, έγραψε μουσική για όλα τα είδη, από την αίθουσα μπαλέτου μέχρι το κλαμπ, από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι τον καθεδρικό ναό. Η ιδιοφυΐα του εξηγείται από την ικανότητα του να συνθέτει ετερόκλητα στοιχεία της μουσικής. Μουσική άμεση, εκφραστική και απατηλά απλή σε μορφή, αρμονία και μελωδία που ράγισε καρδιές. Υπήρξε πρόδρομος των μεγαλύτερων τραγουδιστών της τζαζ.

Ντμίτρι Σοστακόβιτς- Dmitri Shostakovich (1906-1975)

Εκδιώχθηκε από το Στάλιν, ως «εχθρός του λαού», το 1936. Το χρυσό αγόρι της σοβιετικής μουσικής σκηνής, συμπαρέσυρε με τους ήχους του τη φαντασία του κοινού. Αναγκασμένος να κρατήσει τις αρχές ευχαριστημένες με τη συμφωνική γραφή του - τουλάχιστον μέχρι το θάνατο του Στάλιν - δημιούργησε μικρότερα έργα, όπως τα δεκαπέντε εκπληκτικά κουαρτέτα εγχόρδων. Αργότερα κατάλαβε ότι θα μπορούσε να εξωθήσει τα όρια της μουσικής, πλάθοντας έναν πλήρη συναισθηματικό κόσμο. Ο κριτικός κλασσικός μουσικής, Alex Ross, τον χαρακτήρισε άψογο χειριστή διάθεσης και εξερευνητή των ανθρώπινων ορίων, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: "Μπορεί να δείξει  την ολίσθηση της πανικόβλητης ευτυχίας σε ατελής οργή, και στη συνέχεια να την καταρρίψει σε ληθαργική απελπισία."

Τζων Κέιτζ- John Cage (1912-1992)

Υπήρξε ο πρώτος συνθέτης στην ιστορία της μουσικής που έθεσε το μέχρι τότε ανομολόγητο ζήτημα ότι η μουσική δεν είναι απλώς τρόπος έκφρασης αλλά μορφή τέχνης! Στην πρεμιέρα του θρυλικού του έργου «Σιωπή», ο ίδιος είχε δηλώσει: "Δεν υπάρχει άλλο πράγμα σαν τη σιωπή. Μπορούμε να ακούσουμε τον άνεμο από την πρώτη του κίνηση, μπορούμε να ακούσουμε τις σταγόνες της βροχής να παφλάζουν στην οροφή, αλλά και όλους τους ενδιαφέροντες ήχους των ανθρώπων. Ακόρεστος για πολιτιστικές περιπέτειες, διέδιδε και πίστευε πως "Η τέχνη είναι ένα είδος πειραματικού σταθμού, στον οποίο προσπαθεί κανείς να ζήσει".

Benjamin Britten (1913-1976)

Μιλώντας μουσικά, ο Britten ήταν ο πιο συντηρητικός από όλους τους τιτάνες του 20ου αιώνα. Βέβαια, η επιρροή και το όραμά του είναι ανεκτίμητα, ιδίως στον τομέα της όπερας. Ήταν εκείνος που τοποθέτησε στο κέντρο έναν απωθητικό αντι-ήρωα για ένα μουσικό ταξίδι που κόβει την ανάσα με τις πιο σκοτεινές γωνιές του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Πιστός υπηρέτης της όπερας, πίστευε πως η χρησιμότητά της στην κοινωνία είναι ανεκτίμητη και δεν υπολογίζεται από φανταχτερά θέατρα στις μητροπόλεις του κόσμου.  Ευκίνητος, δυναμικός και συναρπαστικός μουσικά, η συνθετική φιλοσοφία του βασίζεται στην ανάγκη της μουσικής για την ανθρωπότητα.

Leonard Bernstein (1918-1990)

Ήθελε να μοιραστεί τη μουσική που αγαπούσε. Ως συνθέτης, μαέστρος, συγγραφέας και παιδαγωγός, προσπάθησε να καταστήσει προσιτό στο ευρύτερο κοινό τη μουσική. Μεγάλωσε ακούγοντας τα πάντα χωρίς να κάνει διακρίσεις «υψηλής» και «χαμηλής» τέχνης, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Bernstein έχει ντύσει μουσικά τον όρο του "αποκλεισμού". 

Pierre Boulez (1925)

Ο Γάλλος συνθέτης καθόρισε και συνεχίζει να επαπροσδιορίζει τον ορισμό της κλασσικής μουσικής του σήμερα. Τρανός εκπαιδευτής των νεότερων μουσικών, εξακολουθεί να ωθεί συνεχώς τα όρια της μουσικής του. Ένας ζωντανός θρύλος.

Philip Glass (born 1937)

Ο συνθέτης έχει μιμηθεί έξυπνα και έχει εξερευνήσει ουσιαστικά τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου. Ένας «μινιμαλιστικός» συνθέτης, με αναμφισβήτητα μαξιμαλιστικές παραγωγές δεδομένου ότι έχει συνθέσει πάνω από 30 όπερες, 10 συμφωνίες, μουσική δωματίου και κοντσέρτα για βιολί, πιάνο, κρουστά και σαξόφωνα. Παράλληλα, έχει κυκλοφορήσει πολλά βραβευμένα soundtracks ταινιών, συμπεριλαμβανομένων: "The Hours", "The Thin Blue Line" και "The Truman Show". Μεταξύ των συνεργασίων του βρίσκονται οι: Paul Simon, Γούντι Άλεν και David Bowie. Έχει καταφέρει να γεφυρώσει εύθραυστα κενά με τις σκληρές μουσικές του δημιουργίες.