«Όλα ξεκίνησαν ένα κρύο πρωινό του 1962, ήμουν τότε 12 χρονών. Βρέθηκα στο σταθμό Charing Cross, περιτριγυρισμένη από πολλά κορίτσια της ηλικίας μου, τα οποία φορούσαν μπλε στολή. Η εικόνα της μητέρας μου είχε ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει. Τα δάκρυα είχαν στερέψει. Εξάλλου δεν ήθελα να δώσω σε κανέναν το δικαίωμα να καταλάβει πως είμαι ευάλωτη, παρά το νεαρό της ηλικίας μου.

Οι εφιάλτες με στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα. Πολλές φορές ξυπνώ στο κρύο δωμάτιο του διαμερίσματος μου με θέα τον Τάμεση και στο μυαλό μου φέρνω την αίσθηση της απομόνωσης, της μοναξιάς που απόπνεε η παγωνιά του οικοτροφείου. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη «φυλακισμένος» ελαφρά τη καρδία.Όταν ήμουν δέκα ετών η μητέρα μου, δασκάλα στο επάγγελμα, αποφάσισε πως έπρεπε να φοιτήσω στο οικοτροφείο, έτσι ώστε να λάβω τα εφόδια για ένα καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή. Το δέχτηκα γιατί αφενός δεν ήθελα να την απογοητεύσω και αφετέρου τα βιβλία που είχα διαβάσει «γέννησαν» μέσα μου την επιθυμία για εξερεύνηση, για γνώση νέων πραγμάτων. Τίποτα όμως δεν ήταν όπως το είχα φανταστεί. Καμία απώλεια δεν συγκρίνεται με αυτή της μητέρας και μάλιστα όταν το παιδί βρίσκεται σε τόσο μικρή ηλικία.

Η μόνη μου παρηγοριά ήταν τα Σαββατοκύριακα, όπου θα μπορούσα να μοιραστώ κάποιες στιγμές μαζί της. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σχετικά με το θεσμό των οικοτροφείων, αλλά όπως και να ‘χει, πρόκειται για ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία βιώνει κανείς στο έπακρο όταν βρίσκεται μακριά από τους ανθρώπους που αγαπά. Η παραμονή μου στο Hookstead από τα δέκα έως τα δώδεκα μου χρόνια ήταν διακοπές σε σχέση με την εμπειρία μου στο οικοτροφείο St Margaret’s. Οι υπεύθυνοι εκεί μας έδιναν το δικαίωμα για έξοδο μόνο τρεις φορές το εξάμηνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ένιωθα λίγες ώρες πριν μπω και πάλι στο σχολείο. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα και κάθε χτύπημα του ρολογιού ηχούσε στ’ αυτιά μου σαν κρότος.»

Το ψυχολογικό δράμα του «εσώκλειστου» παιδιού πραγματεύεται μια νέα μελέτη της καθηγήτριας ψυχολογίας, Joy Scheverin. Η ίδια χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «το σύνδρομο ενός οικοτροφείου» πριν δέκα χρόνια, αφού διαπίστωσε πως πολλοί απόφοιτοι παρουσίαζαν προβλήματα, όπως θυμός, κατάθλιψη, αυξημένο άγχος, φόβος για εγκατάλειψη και αδυναμία να διαχειριστούν τις προσωπικές σχέσεις. Για τους «επιζώντες ενός οικοτροφείου» μιλά στην ανάλυσή του ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας της έρευνας “The Making of Them”, Nick Duffell.

Πηγή: telegraph.co.uk