"Ζήσε" του ψυθύρισε, "έρχομαι" και τις λίγες ή πολλές αυτές ώρες, ο Carsten θέλησε να τις ξοδέψει γεναιόδωρα δίνοντας νόημα στο θάνατο με ό,τι εδίνε νόημα και στη ζωή. Απολαμβάνοντας εκείνα τα μικρά, που συνθέτουν τις στιγμές της ευτυχίας.

Οι γιατροί αποφάσισαν να τον αφήσουν να αποχαιρετήσει τον κόσμο, όπως επιθυμούσε. Περιορισμοί, κανονισμοί και πρωτόκολλα, κάμφθηκαν μπροστά στη μόνη βεβαιότητα της ζωής.

Το κρεβάτι με τον ασθενή μεταφέρθηκε στο μπαλκόνι του δωματίου. Του πρόσφεραν το τσιγάρο και το παγωμένο λευκό κρασί που επιθυμούσε.

Και ο Carsten Flemming Hansen έφυγε από τη ζωή έτσι όπως ακριβώς ήλθε. Παρουσία της οικογένειάς του. Μόνος.