Να μπλέξουμε τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα, τις αναμνήσεις με την αγωνία της σάρκας, έχοντας επίγνωση ότι το βλέμμα μας, έχει θολώσει από τη σκουριά αυτού του κόσμου στον οποίον βυθιζόμαστε αύτανδροι.

Να ξεπεράσουμε την αρρύθμιστη αναπνοή μας και να δοκιμάσουμε ο καθένας το θαύμα της καταγωγής του και να ξαφνιαστούμε κάπως από το διαφορετικό.  

Χρειαστήκαμε γι΄ αυτό τις συνήθεις αποσκευές, ακολουθώντας τον φλοιό του δέρματος που μπορεί να μας διδάξει την αλήθεια.  Έτσι κι αλλοιώς, η μηχανή του σώματος γνωρίζει μόνο ένα πρότυπο. Τα υπόλοιπα είναι αναπαράσταση…

Όλη τη χρονιά, εγκλωβισμένοι και άκεφοι, παίξαμε στη λοταρία της εμπειρίας κι ακούσαμε από τους καινούριους υστερικούς τις νέες υποσχέσεις. Στο τέλος, μας μοίρασαν τους ίδιους ρόλους. Κι έτσι πάλι χάσαμε.

Κανείς από μας δε βγαίνει σοφότερος από αυτήν την περιπέτεια. Ο κόσμος είναι γεμάτος «αθώα τέρατα». Κι έχουμε ήδη βαθειά σχέση με το παρελθόν.

Αιχμάλωτοι της συγκυρίας, στο τέλος, ανοίξαμε τα δώρα της συγκατάβασης. Εμένα μου έτυχε  ένα τιμόνι. Το κοιτώ αμήχανος στα χέρια μου και δε βγάζω νόημα. Μάλλον για να μου δείξει ότι στο δρόμο είμαστε όλοι αυτοδίδακτοι.

Darko