Πιο συγκεκριμένα λαμβάνει χώρα:

-To 1860 με τις σφαγές και διώξεις χριστιανών στη Βόρεια Αφρική

-Το 1882 κατά τη διάρκεια της αιγυπτιακής επανάστασης

-Το 1923 έπειτα από τη Μικρασιατική καταστροφή

-Το 1939 όταν η περιοχή της Αλεξανδρέττας, μέρος της Μεγάλης Συρίας, προσαρτήθηκε στις επαρχίες της Τουρκίας

Η μαζικότερη περίπτωση Ελλήνων προσφύγων που αναζήτησαν άσυλο στη Συρία καταγράφηκε αμέσως μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Μερικές χιλιάδες Έλληνες που ξεριζώθηκαν από τη Μικρά Ασία το δεύτερο εξάμηνο του 1922 και τις αρχές του 1923 κι ενώ συνεχίζονταν στη Λοζάνη οι διαπραγματεύσεις για την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών, κατέφυγαν στη Συρία.

Ο Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Χάρολντ Σπένσερ, είχε περιγράψει την προσφυγική τραγωδία καλύτερα από κάθε άλλον. «Η κατάστασις εχειροτέρευσεν, ιδίως λόγω της πολιτικής της Γαλλικής Κυβερνήσεως... Μέγας αριθμός προσφύγων της Μικράς Ασίας επί των πλοίων εις τους Γαλλικούς λιμένας της Συρίας, οι δε Γάλλοι ουχί μόνον αρνούνται να επιτρέψουν εις αυτούς να παραμείνουν τουλάχιστον εις Συρίαν, αλλά αρνούνται και να τους δώσουν τροφήν... Ο εκεί Έλλην πρόξενος ζητεί εσπευσμένως χρήματα διά να σώση τους πληθυσμούς αυτούς εκ πείνης θανάτου, παρίσταται δε ανάγκη να μεταφερθούν και οι πρόσφυγες ούτοι της Συρίας εις την Ελλάδα εφ' όσον οι Γάλλοι τους εκδιώκουν...» (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 3/3/1923).

Περίπου 17.000 Έλληνες από τη Μικρά Ασία βρέθηκαν πρόσφυγες σε διάφορες πόλεις της Συρίας. Η κατάσταση τον Αύγουστο του 1923 ήταν τόσο σοβαρή που ο υπεύθυνος τότε των Ελλήνων προσφύγων στο Χαλέπι έστειλε τηλεγράφημα στο υπουργείο Εξωτερικών της Αθήνας ζητώντας να αποτρέψει άλλους Έλληνες να φτάσουν στην πόλη, γιατί ''ήταν αδύνατο να δεχτούν άλλους''. Η γενικότερη κατάσταση το καλοκαίρι του 1923 περιγράφεται ως ''τραγική και αβέβαιη'', όπως σήμερα των Σύρων προσφύγων.

Με την προσάρτηση της Αλεξανδρέττας στην Τουρκία σημειώθηκε ένα δεύτερο κύμα Ελλήνων προσφύγων στη Συρία. Οι περισσότεροι κατέφυγαν τότε στη Δαμασκό και στο Χαλέπι, ενισχύοντας τις υπάρχουσες ελληνικές κοινότητες. Από τα δύο βασικά ελληνικά προσφυγικά ρεύματα (1923 και 1939) προέρχονταν και οι 1.200 περίπου κάτοικοι της Συρίας, που είχαν ελληνικά διαβατήρια κατά την έναρξη του σημερινού.

Τον 19ο αιώνα οι Έλληνες πρόσφυγες κατέφυγαν κυρίως στη Δαμασκό και το Χαλέπι δύο φορές. Η πρώτη διαδραματίστηκε στην οθωνική Ελλάδα το 1860. Πολλοί χριστιανικοί πληθυσμοί, απειλούμενοι πραγματικά ή όχι, εγκατέλειψαν τις ακτές της Β. Αφρικής και κατέφυγαν σε άλλα μέρη. Ανάμεσά στους πρόσφυγες και Έλληνες που κατευθύνθηκαν προς τη Δαμασκό και το Χαλέπι. Αρκετοί απ' αυτούς μεταφέρθηκαν και στην Ελλάδα.

Η δεύτερη περίπτωση εξελίχθηκε το 1882, όταν πάλι η Ελλάδα πήρε μέρος με στρατιωτικές δυνάμεις στη γαλλοβρετανική επέμβαση, με επίκεντρο την επαναστατημένη Αλεξάνδρεια (επανάσταση του Ουράμπι στην Αίγυπτο). Αρκετοί από τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες (υπολογίζονται σε 40.000-50.000), οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αλεξάνδρεια και γενικότερα την Αίγυπτο, όπου υπάρχει έντονη ελληνική παρουσία, κατέφυγαν σε άλλες περιοχές (Κωνσταντινούπολη, Δαμασκό, Χαλέπι κ.α.). Η κατάσταση περιγράφεται ως εξής σε ένα χρονικό της εποχής: «Απειράριθμοι οι συσσωρευθέντες εκ των προσφύγων εν Αθήναις και εις διαφόρους πόλεις της Ελλάδος Έλληνες (της Αιγύπτου)... Η Κυβέρνησις και αυτός ο Ελληνικός λαός διά συνεισφορών τους συντηρούσι? Καίτοι εγείρονται υπόνοιαι και φόβοι περί επιδηματικών ασθενειών και υπό των επιτροπών υγείας γνωματεύεται η αραίωσις, η συμπάθεια του κοινού άκαμπτος...».