Παρά τη μικρή του ηλικία, είχε προλάβει να φοιτήσει στο Χάρβαρντ και να εμπνευστεί από τις ιδέες του Τζόζεφ Πούλιτζερ, προτού αποβληθεί από τη σχολή. Η μικρή εφημερίδα του Αγίου Φραγκίσκου μετονομάστηκε αμέσως σε «Daily Examiner» και έγινε το εργαστήριο του μικρού φιλόδοξου εκδότη που γρήγορα ανακάλυψε το μυστικό της επιτυχίας στο να εμπλουτίζει τα ρεπορτάζ με αισθησιακές «σάλτσες», να κατασκευάζει ειδήσεις και να δημοσιεύει τους πιο τρομολαγνικούς τίτλους στην ως τότε ιστορία του Τύπου. Προσφέροντας παχυλούς μισθούς, προσλάμβανε κορυφαία ταλέντα της εποχής, ανάμεσα στους οποίους δημοσιογράφοι-συγγραφείς όπως ο Μαρκ Τουέιν και ο Τζακ Λόντον.

Αφού κέρδισε την Ανατολική Ακτή, έβαλε στόχο το τεράστιο αναγνωστικό κοινό της Νέας Υόρκης και αγόρασε με τα χρήματα της πατρικής κληρονομιάς τη «New York Morning Post». Μέσα σε έναν χρόνο ανέβασε την κυκλοφορία της εφημερίδας από 77.000 σε περισσότερα από 1.000.000 φύλλα ημερησίως, εγκαινιάζοντας πρωτοφανείς για τον καιρό εκείνο προσφορές, όπως έγχρωμα κυριακάτικα ένθετα, καθημερινά κόμικς και αθλητικές σελίδες, πάντα μαζί με άφθονες ιστορίες «ανθρώπινου ενδιαφέροντος» γαρνιρισμένες με μπόλικο σεξ, έγκλημα και σκάνδαλα.

«Κάθε εφημερίδα του Χίρστ μοιάζει με μία υστερική γυναίκα που τρέχει στους δρόμους ουρλιάζοντας και με κομμένο το λαρύγγι», αποτύπωσε γλαφυρά ένας από τους βιογράφους του εκδότη. Ο τρόπος με τον οποίο επηρέαζε την κοινή γνώμη ήταν τέτοιος ώστε, όπως φημολογείται, ο ισπανοαμερικανικός πόλεμος, ο οποίος ξέσπασε το 1898 ήταν εν μέρει αποτέλεσμα και της υπερ-πατριωτικής δημοσιογραφικής κάλυψης των αρχικών επεισοδίων από τις εφημερίδες του Χερστ, με προκλητικούς τίτλους και αναληθείς ιστορίες φρικαλεοτήτων. Θρυλική στην ανεκδοτολογία του Τύπου θα μείνει εξάλλου η τηλεγραφική απάντηση του εκδότη στον απεσταλμένο του στην Αβάνα φωτορεπόρτερ Φρέντερικ Ρέμινγκτον ο οποίος ζητούσε άδεια να επιστρέψει από μια εξαιρετικά ήσυχη Κούβα: «Σε παρακαλώ, μείνε. Εσύ φέρε τις φωτογραφίες και εγώ θα φέρω τον πόλεμο».

Ο πάμπλουτος Αμερικανός είχε αυξήσει την περιουσία του και συνέχισε την ανοδική πορεία που θα του χάριζε τον τίτλο του πρώτου μεγιστάνα στην ιστορία των ΜΜΕ. Στο αποκορύφωμα της επιχειρηματικής δραστηριότητάς του, κατά τη δεκαετία του 1920, ο Χίρστ ήταν μεταξύ άλλων ιδιοκτήτης 20 καθημερινών και 11 κυριακάτικων εφημερίδων σε 13 πόλεις, έξι περιοδικών, μεταξύ των οποίων το «Cosmopolitan» και το «Harper's Bazaar», ενός ειδησεογραφικού πρακτορείου και μιας εταιρείας παραγωγής κινηματογραφικών «επίκαιρων».

Ο Χίρστ υπήρξε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1902-1904), έχασε όμως τις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης το 1905 και ως Δημοκρατικός υποψήφιος για τη Γερουσία το 1906, παρά τα γενναία κονδύλια της εκστρατείας του. Η ερωτική του ζωή ήταν εξίσου ανήσυχη: έμεινε εργένης ως τα 40 του, όταν τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σερβιτόρα φίλη του - έρωτα των φοιτητικών χρόνων - για να παντρευτεί μια 21χρονη θεατρίνα, τη Μίλισεντ Γουίλσον, με την οποία απέκτησε πέντε γιους. Την άφησε 14 χρόνια αργότερα για τα ωραία μάτια της ηθοποιού Μάριον Ντέιβις η οποία διατέλεσε επίσημη ερωμένη του ως τον θάνατό του. Το σπίτι-μέγαρο του Ράντολφ Χίρστ, η περίφημη βίλα «La Cuesta Encantada» με τα 165 δωμάτια, τα 41 τζάκια και τους εξωτικούς κήπους δεσπόζει ακόμη σήμερα στους λόφους της Νότιας Καλιφόρνιας για να θυμίζει το μέγεθος του άνδρα που ενέπνευσε στον Ορσον Γουέλς τον ήρωα του «Πολίτη Κέιν».