Από τα συνολικά 650 μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου, οι 32 αυτοαποκαλούνται γκέι, λεσβίες ή αμφιφυλόφιλοι. Ερευνητές εκτιμούν ότι το 4,9% των ομοφυλόφιλων της Βουλής αντανακλά, σε γενικές γραμμές και τα ποσοστά της κοινωνίας. Γεγονός το οποίο κοινωνιολογικά θεωρείται επίτευγμα. Ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα η οποία θρέφεται εδώ και δεκαετίες με κουτσομπολίστικα δημοσιεύματα και ιστορίες της κλειδαρότρυπας.

Τα ποσοστά των κομμάτων

Συνολικά οι 12 από τους παραπάνω 32, είναι συντηρητικοί, 13 του εργατικού κόμματους και οι υπόλοιποι από το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα (SNP). Στις εκλογές της 7^ης Μαΐου «κατέβηκαν» 155 LGBT (Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender) υποψήφιοι.

Στις περιφερειακές εκλογές, σε δύο περιφέρειες (Lancaster- Fleetwood και Milton Keynes South) τόσο οι TORY όσο και οι Εργατικοί είχαν ομοφυλόφιλους υποψηφίους.

Στην προηγούμενη Βουλή οι συντηρητικοί είχαν τους περισσότερους LGB βουλευτές, εκχωρώντας την πρωτιά στους Εργατικούς μετά τις εκλογές. Αναλογικά, όμως το πιο "γκέι κόμμα" στο Γουέστμινστερ είναι το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα (SNP) με 12% της δύναμής τους να αυτοχαρακτηρίζονται ως μέλη κάποιας σεξουαλικής μειονότητας.

Σημασία βέβαια δεν έχουν τα ποσοστά, αλλά το πώς έφτασε η Βρετανία να μιλά ανοιχτά για το ζήτημα. Η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε σε Αγγλία και Ουαλία το 1967 από τον μεταρρυθμιστή υπουργό Εσωτερικών Ρόι Τζένκινς (η Σκωτία περίμενε μέχρι το 1980, και η Ιρλανδία μέχρι το 1982). Ωστόσο οι διώξεις για σεξουαλικά παραπτώματα «κυνηγούσαν» τους ομοφυλόφιλους άνδρες ακόμη και κατά τη δεκαετία του ’90. Παράλληλα ο τύπος εξαπέλυε σφοδρές επιθέσεις με εκβιασμούς και απειλές για αποκαλύψεις σε ομοφυλόφιλα άτομα που ήθελαν να "κατέβουν" στην πολιτική σκηνή.

Ο Πήτερ Τάτσελ (με το κόκκινο πουκάμισο) συμμετέχει σε εκδήλωση εορτασμού, μετά την μείωση της νόμιμης συγκατάθεσης ομοφυλοφιλικής επαφής στα 16 έτη, το 1998.

Ως "την επιτομή των συκοφαντικών δημοσιευμάτων και πολέμου λάσπης" θυμάται την δεκαετία του ‘80 ο υποψήφιος των Εργατικών Πίτερ Τάτσελ ο οποίος δέχθηκε διαβόητη ομοφοβική επίθεση από τους πολιτικούς του αντιπάλους. "Ήταν αδύνατον τότε να μιλήσει κανείς ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του χωρίς να δαιμονοποιηθεί από τα σκανδαλοθηρικά έντυπα της εποχής." περιγράφει ο Τάτσελ την εποχή εκείνη.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα ποσοστά ομοφυλοφιλίας μέσα στο κοινοβούλιο ήταν πιο περιορισμένα. Απλώς η ντουλάπα ήταν τότε ερμητικά κλειστή… Η Βρετανία αναμένει τώρα και το επόμενο βήμα, που είναι να υποδεχθεί στη Βουλή τον πρώτο τρανσέξουαλ.

Πηγή: guardian