«Μένω στο Λυκαβηττό από μικρό παιδί. Η μέρα μου ξεκινά κοιτώντας από το παράθυρο, στο σημείο όπου δεσπόζει ο ψηλός λόφος. Είναι ευλογία να ξυπνάς μ’ αυτή τη θέα κι ένας τρόπος συλλογισμού που σου προκαλεί αισιοδοξία, η οποία χρειάζεται πόσο μάλλον στις μέρες που ζούμε. Μπορώ να ζητήσω κάτι περισσότερο;», λέει ο κ. Ντίνος όταν τον ρωτώ να μου πει για τη ζωή του. Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, έζησε κατοχή, φτώχεια, δύσκολες στιγμές σαν κι αυτές που δεν φαντάζει ο νους. Έζησε όμως και ομορφιά. Εκεί παντρεύτηκε, εκεί μεγάλωσε τα παιδιά του, εκεί είδε για πρώτη φορά το εγγονάκι του.

«Κάθε μέρα κάνω βόλτα το γύρο του περιφερειακού. Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία για μένα. Χαιρετιόμαστε με κάποιους από τους γείτονες που βγαίνουν κι εκείνοι συχνά για την πρωινή τους βόλτα, ενώ διασταυρωνόμαστε για να πούμε τα νέα μας. Θυμίζει την παλιά Αθήνα, αυτή που σήμερα αναβιώνει μόνο σε συγκεκριμένες γειτονιές που για κάποιο λόγο διατηρούν ακόμα την παράδοσή τους», εξηγεί από την άλλη ο κ. Βασίλης. Και οι δύο αναφέρουν πως τους στενοχωρεί που οι αγαπημένες τους περιοχές χάνονται μέσα στη δίνη της καθημερινότητας. Μακάρι η Αθήνα να διατηρούσε περισσότερα γνωρίσματα από το vintage χαρακτήρα της.

Λίγα λόγια για την ιστορία του λόφου

Σύμφωνα με την παράδοση, η θεά Αθηνά είχε πάει στην Παλλήνη για να φέρει έναν βράχο και να τον τοποθετήσει ως φρούριο μπροστά από την Ακρόπολη. Τη στιγμή που μετέφερε τον μετέφερε, πληροφορήθηκε την γέννηση του Ερεχθίωνα από την κόρη του Κέκροπα. Ταράχτηκε τόσο πολύ από το δυσάρεστο νέο, ώστε άφησε να της πέσει ο βράχος στο μέρος ακριβώς που σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού.
Λόγω του απόκρημνου του σχήματος, δεν έφερε ποτέ ιδιαίτερα ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι αρχαιότητες επάνω στον Λυκαβηττό περιορίζονται σε κάποια λατομεία και σε μία μεγάλη δεξαμενή στην περιοχή Κολωνακίου (συνοικία Δεξαμενή), η εξωτερική είσοδος της οποίας σωζόταν έως τον 18ο αιώνα. Η δεξαμενή αυτή ήταν του Αδριάνειου υδραγωγείου που κατασκευάστηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.

Κατά το μεσαίωνα χτίστηκε στην κορυφή του ο ναός του Προφήτη Ηλία. Το σημερινό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, χτίστηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους. Στα νεότερα χρόνια σε σημείο της κορυφής του έχει κατασκευαστεί υπαίθριο θέατρο. Στην δυτική πλευρά του Λυκαβηττού, βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που χτίστηκε τον 15ο με 16ο αιώνα μ.Χ. Επίσης είχαν κατασκευαστεί υπόγειες εγκαταστάσεις που στέγασαν το αρχηγείο της αντιαεροπορικής άμυνας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (28 Οκτωβρίου 1940 - 23 Απριλίου 1941).

 

Η παλιά γειτονιά του Λυκαβηττού αποκαλύπτει μια μοναδική ομορφιά που δύσκολα συναντά κανείς

Υπάρχουν γειτονιές της πρωτεύουσας που δεν έχουν αλλοιωθεί έως σήμερα. Η Νίκαια ή το Θησείο είναι κάποιες από αυτές. Το ίδιο και η περιοχή γύρω από το Λυκαβηττό. Από τη μία βλέπει κανείς τα πολυώροφα και μοντέρνα κτίρια κι αν γυρίσει το μάτι του από την άλλη θα αντικρίσει το αστικό τοπίο να συνδυάζεται άρτια με την απλότητα μιας παλιάς γειτονιάς. Δηλώνω μεγάλη θαυμάστρια των παλιών εγκαταλελειμμένων μονοκατοικιών που συναντά κανείς διάσπαρτα στην περιοχή γύρω από το λόφο. Ακόμα πιο όμορφα θα ήταν αν τα βλέπαμε αναστηλωμένα σαν τις παλιές τους δόξες.

«Αυτό που απολαμβάνω να κάνω στη γειτονιά μου είναι να ανεβαίνω ψηλά στο λόφο και να κάθομαι με τις ώρες. Τις πολύ πρωινές ώρες όταν η αυγή χαράζει είναι ακόμα πιο όμορφα. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να χαζεύεις από μακριά τη θάλασσα, ενώ βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας. Παλιά ερχόμουν με φίλους. Σήμερα έχουμε μείνει λίγοι από την παρέα. Αλλά ερχόμαστε ακόμα κι αυτό έχει σημασία», μου είπε ο κ. Ντίνος και τον αποχαιρέτησα για να συνεχίσω το δρόμο μου.