Έτσι αρχίζει την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός» τη μοναδική αλλά απαράμιλλη που έγραψε ποτέ ο Νίκος Γκάτσος στα χρόνια της Κατοχής.

Ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας έφυγε από τη ζωή τέτοιες ημέρες πριν από 24 χρόνια 12 Μαΐου 1992 και πρόλαβε να δημοσιεύσει μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963).

Το αίμα του, μπλάβο, βαθύ, σχεδόν σκοτεινό κι άλλες φορές διαυγές σαν ημέρα θερινής αιθρίας, φρόντισε στο μεταξύ να το σταλάξει στους στίχους τραγουδιών μπαινοβγαίνοντας στη μεθόριο της ποίησης και της στιχουργικής.

Κορυφαίοι συνθέτες, με πρώτον τον Μάνο Χατζιδάκι με τον οποίον περνούσε αμέτρητες ώρες πίνοντας καφέ στο πατάρι του «Μπραζίλιαν», ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες, όπως ο σεμνός και υπέροχος Μανώλης Μητσιάς και το μαγικό ξωτικό της ελληνικής δισκογραφίας Φλέρυ Νταντωνάκη και έγιναν μεγάλες επιτυχίες.

Όμως δεν είναι διόλου αμελητέο και το σημαντικό μεταφραστικό του έργο, το οποίο αναμετρήθηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο’ Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).