Χαρμόσυνος τόνος αντικαθιστά τον θρήνο. Η μελαγχολία δίνει τη θέση της στη γιορτινή διάθεση. Ευχάριστα γεγονότα από τη ζωή του εκλιπόντος, οι σχέσεις του, οι χαρές του, οι επιτυχίες του, τα αγαπημένα του τραγούδια αποτελούν τη νέα τάση στις… κηδείες.
Υπό τους ήχους του Always Look on the Bright Side of Life των Monty Python's (το οποίο σημειωτέων περιλαμβάνει κι έναν στίχο: Always Look on the Bright Side of Death) πραγματοποιούνται οι περισσότερες κηδείες στη Βρετανία με το Ρέκβιεμ του Verdi να δίνει πλέον τη θέση του σε πιο χαρωπές μελωδίες.
Γιατί όμως αλλάζουν οι συνήθειες; Μάλλον υπάρχει ανάγκη να βλέπουμε τα πράγματα με λίγο πιο θετική ματιά και να κρατάμε από τους αγαπημένους μας τις καλές στιγμές, παραμερίζοντας – έστω και στιγμιαία – την απώλεια.
Με μια γιορτή ζωής θέλει το 54% ερωτηθέντων έρευνας της ICM (Institute of Commercial Management) να μοιάζει η κηδεία του, ενώ το 48% δήλωσε ότι θα ήθελε το αγαπημένο του χόμπι, χρώμα, ομάδα ή μουσική να τους συνοδεύουν στο ταξίδι προς την τελευταία κατοικία. Ακόμη και τα κρεματόρια – που υποδέχονται τα τρία τέταρτα των θανόντων στη Βρετανία – διαθέτουν πλέον εξοπλισμό για προβολή βίντεο με ευχάριστα στιγμιότυπα από τη ζωή του θανόντος.
Από τα γραφεία οργάνωσης γάμων στην οργάνωση… κηδειών
Εκατοντάδες ιστοσελίδων δραστηριοποιούνται πλέον στην οργάνωση κηδειών με στόχο να τις μετατρέψουν σε μια «τελετή εορτασμού της ζωής» συνοδευόμενη από αναμνήσεις, σημαντικά στιγμιότυπα της ζωής του θανόντος. Στο μεταξύ τα αντανακλαστικά της αγοράς κηδειών φάνηκαν ταχύτατα καθώς εισήλθαν σε «χαρμόσυνους» ρυθμούς ταχύτατα.
Όπως συμβαίνει συνήθως με τις νέες τάσεις, οι διάσημοι είναι εκείνοι που χάραξαν το δρόμο. Η κηδεία της ηθοποιού Lynda Bellingham μετατράπηκε σε ένα event γεμάτο τραγούδια και χορούς.
Η νεκροφόρα του Malcom Mc Larenτων των Sex Pistols συνοδεύτηκε στους δρόμους του βόρειου Λονδίνου από ένα θορυβώδες πάρτι υπό τις μουσικές του My Way του Sid Vicious. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού την κηδεία της Joan Rivers «άνοιξε» η γκέι χορωδία της Νέας Υόρκης υπό τους ήχους μιούζικαλ του Broadway.
Όπως είναι αναμενόμενο η γιορτινή διάθεση και οι μουσικές στις κηδείες αποτελεί μια πρακτική που δεν είναι ιδιαίτερα ξένη στις ΗΠΑ με την παράδοση της Νέας Ορλεάνης από τη μία και την μεγάλη ισπανική κοινότητα από την άλλη, η οποία γιορτάζει μάλιστα κάθε χρόνο την Μεξικάνικη Ημέρα του Φεστιβάλ των νεκρών. Στη Βρετανία και κατ΄επέκταση την Ευρώπη, πρόκειται για νεοεισερχόμενη μόδα.
Και φυσικά δεν ανταποκρίνεται σε όλα τα γούστα. Υπάρχουν ακόμη εκείνοι που προτιμούν την νηφάλια αξιοπρέπεια μιας κηδείας σε εκκλησία – ή οποιονδήποτε ναό – ή μια κοσμική (πολιτική) κηδεία από ότι ένα φανταχτερό πάρτι γεμάτο τραγούδια και χαρές.
Μπορεί ο θάνατος να είναι το μόνο βέβαιο που θα μας συμβεί, αρχίζει όμως να μετατρέπεται σε ένα μέσο έκφρασης προσωπικής προτίμησης το οποίο χαρακτηρίζεται από τις ιδιαιτερότητες και τις επιθυμίες του εκλιπώντος.
Βήμα βήμα έχει σχεδιάσει την κηδεία του ένας 81χρονος συνταξιούχος από το Lancashire. Ο Malcolm Brocklehurst έχει δώσει σαφείς οδηγίες προς τους οικείους του. Επιθυμεί η σορός του να μεταφερθεί στο πάρκο Bloomfield (έδρα της αγαπημένης του ποδοσφαιρικής ομάδας) μέσα σε ένα φέρετρο, χρώματος πορτοκαλί που έχει σχήμα αεροπλάνου. Επίσης ζήτησε να είναι ντυμένος με τη φανέλα και τη στολή της ομάδας του (Blackpool FC).
Στη συνέχεια, επιθυμεί να μιλήσουν οι φίλοι του και οι αγαπημένοι του για εκείνον και μετά θέλει να γυρίσουν την προπέλα του αεροπλάνου και να πετάξει ως το φεγγάρι… Δεν θέλει κλάματα. «Δεν τους θέλω να κλαίνε για την απώλεια, θέλω να γελούν και να θυμούνται όσα συνέβαιναν όταν ήμουν ζωντανός» εξηγεί ο ίδιος.
Περί ορέξεως…
Πηγή: BBC magazine
Tweet 
Share 
Comment 
