Ήταν συγγραφέας, διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, η μούσα της ζωής του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν Πωλ Σαρτρ. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες μορφές του 20ού αιώνα. Ήταν άριστη μαθήτρια, ενώ ο πατέρας της καμάρωνε πως είχε ανδρικό μυαλό. Μετά την ενηλικίωσή της αναθεώρησε τις θρησκευτικές της απόψεις, ενώ υιοθέτησε τον αθεϊσμό. Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία στην Σορβόννη, όπου εντυπωσιάζει τους πάντες τόσο με την πρώιμη γοητεία της όσο και με τον δυνατό της νου.

 

Η Μποβουάρ πέθανε το 1986 μόνη και καταβεβλημένη 

Στα 21 της χρόνια κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασής της για το έργο του φιλοσόφου Λάιμπνιτς με τίτλο «Μοναδολογία», γνώρισε τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ, τον μόνο συμφοιτητή της που έμελλε να αποφοιτήσει με υψηλότερο βαθμό από τον δικό της.

Η αντισυμβατική αλλά ένθερμη της σχέση με το φιλόσοφο υμνήθηκε από πολλούς μοντέρνους διανοητές. Κάνοντας πράξη τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Σαρτρ περί απόλυτης ελευθερίας του ατόμου, δεν παντρεύτηκαν ποτέ, ούτε καν συγκατοίκησαν, πλην συντομότατων περιόδων, δεν τεκνοποίησαν ποτέ, ενώ σύνηψαν πολυάριθμες ερωτικές σχέσεις. Το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ διατηρούσε ένα κύκλο φίλων και εραστών γνωστό ως «η οικογένεια», στον οποίο περιλαμβάνονταν και πολλοί από τους μαθητές τους, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκαν στη συνέχεια.

 

H Σιμόν ντε Μποβουάρ γνώρισε τον Ζαν Πωλ Σαρτρ στα 21 της χρόνια 

Τη δεκαετία του 1970, η Μποβουάρ συμμετείχε σε διαδηλώσεις για το δικαίωμα στη νόμιμη έκτρωση, ενώ υπέγραψε το διάσημο κείμενο των 342 επώνυμων γυναικών που δήλωναν ότι είχαν καταφύγει σε παράνομη έκτρωση. Με την πράξη αυτή αλληλεγγύης, η διάσημη γυναίκα χρησιμοποίησε τη δημοσιότητά της για να δώσει βήμα σε περισσότερες γυναίκες αλλά και να προασπίσει τα δικαιώματά τους. Οι Γαλλίδες χρειάστηκε να αγωνιστούν μέχρι το 1975 για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση μέσα στις δέκα πρώτες βδομάδες εγκυμοσύνης.

Η θρυλική μορφή δεν έβαλε ποτέ τον έρωτα σε δεύτερη μοίρα. Μετά τον Σαρτρ, με τον οποίο είχαν καταλήξει περισσότερο να είναι συνεργάτες παρά ζευγάρι, ο Αμερικάνος συγγραφέας Νέλσον Όλγκρεν (δημιουργός του συγκλονιστικού μυθιστορήματος «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι») και ο γάλλος σκηνοθέτης Κλοντ Λανζμάν ήταν οι άνδρες εκείνοι που τη συγκίνησαν.

«Ο μόνος τρόπος να με πληγώσει ήταν να πεθάνει», είχε πει κάποτε για τον ανθρωπάκο της η Μποβουάρ. Έτσι συνήθιζε να αποκαλεί τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Μετά το θάνατό του το 1980 από πνευμονικό οίδημα, η Σιμόν ήρθε αντιμέτωπη με άλλες γυναίκες που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του φιλόσοφου, μεταξύ των οποίων και η υιοθετημένη κόρη του, Αρλέτ Ελκάιμ Σαρτρ, που με μια ανοιχτή επιστολή της προς την Μποβουάρ, δημοσιευμένη στην «Liberation», την κατηγορεί ότι καπηλεύτηκε βάναυσα το θάνατο του, ότι ποδοπάτησε τα πρόσωπα που αγάπησε ο Σαρτρ, ότι από πολύ καιρό πριν του φερόταν σαν να είναι ήδη νεκρός. Η Μποβουάρ δεν απάντησε, αλλά ύστερα από δυο χρόνια έδωσε στην δημοσιότητα τις επιστολές του Σαρτρ προς αυτή, θέλοντας να απόδειξει πόσο πολύτιμη ήταν γι’ αυτόν.

 

Ο έρωτας είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της διάσημης φεμινίστριας 

Καταβεβλημένη από τη μοναξιά, άρρωστη από πνευμονία και με μόνη παρηγοριά την υιοθετημένη κόρη της Σιλβί Λε Μπον, η Σιμόν ντε Μποβουάρ πέθανε στις 14 Απριλίου του 1986, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Σαρτρ σε ηλικία 78 ετών. Θάφτηκε στο παρισινό κοιμητήριο του Μονπαρνάς, δίπλα στον Σαρτρ. Στο χέρι της υπήρχε ένα δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει ο Όλγκεν. Πριν αφήσει την τελευταία της πνοή έγραψε, «Στην ζωή μου είχα μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία: τη σχέση μου με τον Σαρτρ. Σε περισσότερο από τριάντα χρόνια, μόνο μια φορά πήγαμε για ύπνο τσακωμένοι.»