Ιστορικά στοιχεία

Να αναφερθεί πως η πρώτη περιγραφή της ψυχοκινητικής αστάθειας έγινε το 1897 από τον νευρολόγο, Desire-Magloire Bourneville, ο οποίος την εξέλαβε ως βασικό σύμπτωμα σε ορισμένες ελαφρές νοητικές καθυστερήσεις. Η έννοια του "υπερκινητικού συνδρόμου" ωστόσο είναι μεταγενέστερη και γύρω στο 1921 συνδέθηκε με τις συνέπειες των κρανιακών τραυμάτων και των εγκεφαλιτίδων στα παιδιά.

Οι έρευνες που μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί, όσον αφορά τον ορισμό της υπερκινητικότητας και της απροσεξίας στη ΔΕΠΥ,  καταλήγουν σε αντικρουόμενα συμπεράσματα.

Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της ασθένειας, δηλαδή η διάσπαση προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα, θεωρούνται τόσο κοινά στην παιδική ηλικία, που συχνά η διάγνωση παραβλέπεται. Σε πολλές δε περιπτώσεις τα προβλήματα που η ίδια η ΔΕΠΥ προκαλεί στη συμπεριφορά, στην κοινωνική προσαρμογή ή στη σχολική απόδοση, αποδίδονται σε άλλες καταστάσεις που μπορεί να συνυπάρχουν. Έτσι η ΔΕΠΥ παραμένει συχνά αδιάγνωστη ή εσφαλμένα διαγνωσμένη ενώ, ακόμη και όταν γίνεται η σωστή διάγνωση, δεν εφαρμόζεται πάντοτε ένα ολοκληρωμένο μοντέλο συνδυασμού θεραπευτικών προσεγγίσεων που απαιτεί η αντιμετώπιση της.

 

Διπλάσιο κίνδυνο για θάνατο αντιμετωπίζουν τα παιδιά που διιαπίστωσαν πως πάσχουν από την ασθένεια πριν τα 6 τους χρόνια

Μεγάλα θύματα οι γυναίκες

Αν το πόρισμα του πρόωρου θανάτου, όντως ευσταθεί, ποιες θα είναι οι δράσεις του επιστημονικού προσωπικού ώστε να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο; Σύμφωνα με τα στοιχεία, τα βασικά θύματα του συσχετισμού είναι οι γυναίκες που υποφέρουν από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας. Αυτές είναι που εμφανίζουν πολύ περισσότερες πιθανότητες για θάνατο απ’ ότι οι άντρες με την ίδια ασθένεια.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Søren Dalsgaard από το Πανεπιστήμιο του Aarhus στη Δανία, σημείωσαν παράλληλα τον αυξημένο κίνδυνο στις περιπτώσεις εκείνες που το σύνδρομο δεν έχει διαπιστωθεί μέχρι την ενηλικίωση ενός ανθρώπου. Λόγου χάρη, τα άτομα τα οποία διαγνώστηκαν με την πάθηση σε ηλικία 18 ετών και άνω, αντιμετώπιζαν τέσσερις φορές παραπάνω τον κίνδυνο για πρόωρο θάνατο σε σύγκριση με τα υγιή άτομα της ίδιας ηλικίας.

Όσο για τα παιδιά που διαπίστωσαν την πάθησή τους πριν την ηλικία των έξι ετών, έχουν διπλάσιο ρίσκο για θάνατο σε σχέση με τα υγιή στην ίδια ηλικία. Να σημειωθεί πως για τα συμπεράσματα χρειάστηκαν 32 ολόκληρα χρόνια έρευνας ενώ μελετήθηκαν ξεχωριστά οι περιπτώσεις περίπου 2.000.000 ανθρώπων.