«Μια οικογένεια κάθισε δίπλα μου στο Illiumτης Νέας Υόρκης. Παρατήρησα ότι ήταν τόσο απομακρυσμένος ο ένας από τον άλλον. Δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Ο πατέρας και οι δύο κόρες έπαιζαν με τα κινητά τους ενώ η μαμά ή δεν είχε καθόλου ή επέλεξε να το αφήσει κρυμμένο», εξηγεί ο ίδιος.

«Κοιτούσε έξω από το παράθυρο λυπημένη. Ένιωθε μόνη από την υπόλοιπη οικογένειά της. Ο μπαμπάς σήκωνε που και που το κεφάλι του για να της ανακοινώσει κάποια σημαντική πληροφορία που διάβαζε στο διαδίκτυο. Δυο φορές της είπε για ένα μεγάλο ψάρι που κάποιοι έπιασαν. Κανείς δεν του απαντούσε».

«Νιώθω λυπημένος που η τεχνολογία που φτιάξαμε για να επικοινωνούμε περισσότερο, μας έχει φτάσει στο σημείο να μην επικοινωνούμε καθόλου. Αυτό δεν μας είχε συμβεί ποτέ πριν και αμφιβάλλω αν έχουμε σκεφτεί τις κοινωνικές επιπτώσεις της νέας αυτής εμπειρίας».

Λίγο μετά έβγαλε και η μητέρα το δικό της τηλέφωνο. «Ήταν μία από τις στιγμές που βλέπεις κάτι τόσο εκπληκτικά συνηθισμένο που σε τρομάζει και είναι αδύνατο να ξεχάσεις. Βλέπω αυτή την οικογένεια στο μανάβικο, στις τάξεις ενός σχολείου, στα αυτοκίνητα της εθνικής οδού και στο κρεβάτι μου πριν με πάρει ο ύπνος δίπλα στη γυναίκα μου».