Αντιγραφή από δω και κάτω, από το περιοδικό «Το Λαϊκό Τραγούδι» που εκδίδει ο Καλός Δημοσιογράφος Γιώργος Κοντογιάννης.

(Το απόσπασμα για την περίοδο της Κατοχής είναι από τη συνέντευξη του Κώστα Βίρβου στη Μαρία Βλαχοπούλου).

Είναι ένα από τα πλέον γνωστά λαϊκά τραγούδια, της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου. Σε μουσική Βασίλη Τσιτσάνη και στίχους Κώστα Βίρβου, το τραγούδι «Της γερακίνας γιός» συμπεριλήφθηκε στο δίσκο «Σκοπευτήριο» στα 1975. Το πρωτοτραγούδησε ο ίδιος ο συνθέτης μαζί με την Λιζέτα Νικολάου, σφραγίζοντας με την χαρακτηριστική του φωνή ένα ακόμα κομμάτι της μουσικής ιστορίας του τόπου μας. Πολλά χρόνια αργότερα, το τραγούδησε και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Στο δίσκο «Αφιέρωμα» που κυκλοφόρησε το 1996 ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, ερμήνευσε μαζί με το τραγούδι του Τσιτσάνη και άλλα παλιά τραγούδια σπουδαίων Ελλήνων συνθετών. Καλώς ή κακώς, το τραγούδι αυτό πλέον έχει ταυτιστεί με το Στέλιο Καζαντζίδη και στα νυχτερινά μαγαζιά της εποχής μας αυτό είναι πρόδηλο. Βλέπετε οι νέοι της εποχής, δεν έχουν ούτε το κίνητρο ούτε τη διάθεση να γνωρίσουν τη μουσική παράδοση, να αναζητήσουν το πρωτότυπο. Εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι πρώτες εκτελέσεις είναι σχεδόν πάντα, οι πληρέστερες. Είναι η πρώτη δημιουργία, δηλαδή η ίδια η έκφραση του δημιουργού. Για να μη μακρηγορούμε… δεδομένου ότι το τραγούδι σήμερα είναι συνυφασμένο με την έντονη, συναισθηματικά, ερμηνεία του Καζαντζίδη, μας ενδιαφέρει να μάθουμε την ιστορία του.

Ο Κώστας Βίρβος στα χρόνια της Κατοχής για κάποιο σύνθημα, για την τότε κυβέρνηση του βουνού, που έγραψε σε έναν τοίχο, φυλακίστηκε. Πονούσε φοβερά από την κακομεταχείριση και το πολύ «ξύλο». Κατέληξε, λοιπόν, στο απομονωτήριο. Ο ίδιος αφηγείται: «Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας. Έχω ένα σημάδι 57 χρόνια εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα "Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ. Απ' αυτό εμπνεύστηκα το "ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω" που γράφω στη "Γερακίνα". Στη φυλακή άρχισα να γράφω την "Καταχνιά" σαν ποίηση».Πριν μερικά χρόνια, ο σπουδαίος λαϊκός ποιητής σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, εξήγησε γιατί το τραγούδι πέρασε για πρώτη φορά στη δισκογραφία, με τη φωνή του συνθέτη. Χαρακτηριστικά είχε πει : « Παίρνω τηλέφωνο τον Τσιτσάνη και του λέω πως έχω κάποιους στίχους για τραγούδι. Τους διαβάζω και μου λέει πως θα με πάρει να μου πει τι θα κάνει. Και όντως. Με παίρνει λίγη ώρα μετά και μου λέει πως το ετοίμασε το τραγούδι και στο τηλέφωνο μου το παίζει. Ωραία, λοιπόν, του λέω… Να το δώσουμε να το πει ο Καζαντζίδης. Και μου απαντάει: "Τι λες ρε; Την ψυχή μου την ίδια θα δώσω"…»

Με τον αθάνατο Στέλιο!