Ο δόκτωρ Ντέιβιντ Ρέουμπεν σε ένα βιβλίο που έγραψε το 1969 χαρακτήρισε τη ζώνη αγνότητας ως ένα «θωρακισμένο μπικίνι», με ένα πλαίσιο στο μπροστινό μέρος το οποίο επιτρέπει την ούρηση και «ένα κομμάτι σιδήρου, ανάμεσα στον κόλπο και τον πειρασμό». Οι άνδρες «κλείδωναν» τις συζύγους τους όταν έφευγαν για τον πόλεμο- πολλές φορές για αρκετά χρόνια- ώστε να είναι ήσυχοι πως εκείνες δεν θα έχουν σεξουαλικές επαφές με κάποιον άλλον.

Η τακτική συνηθίστηκε για αιώνες. Σήμερα σε μουσεία υπάρχουν ακόμα μεταλλικές ζώνες αγνότητας που αντανακλούν τη σκληρότητα της εποχής αυτής. Πρόσφατα παρ’ όλα αυτά ιστορικοί από όλο τον κόσμο έσπευσαν να σημειώσουν πως οι ζώνες αγνότητας μπορεί ποτέ να μην χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν τον σκοπό και ότι πρόκειται για μυθικά αντικείμενα τα οποία επινόησαν οι παλαιότεροι.

Ο Άλμπρεχτ Κλάσεν, καθηγητής γερμανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα σε βιβλίο του σχετικό με το θέμα γράφει πως είναι εξαιρετικά απίθανο να χρησιμοποιούσαν ζώνες αγνότητας οι άνδρες του μεσαίωνα, προκειμένου να ελέγξουν τις συζύγους τους. Πρώτα απ’ όλα, σημειώνει, δεν έχει καταγραφεί ποτέ κάτι τέτοιο και επιπλέον μία γυναίκα δεν θα επιβίωνε μετά από μερικές ημέρες, εξαιτίας των προβλημάτων υγιεινής και υγείας που θα προέκυπταν.

  

Oι ζώνες αγνότητας πλέον έχουν μετατραπεί σε φετίχ για όσους έχουν σαδομαζοχιστικές τάσεις

Η πρώτη απεικόνιση ζώνης αγνότητας είναι ένα σκίτσο στο βιβλίο «Bellifortis» του 1405. Όμως, η εν λόγω έκδοση περιλαμβάνει και ανέκδοτα ενώ ο Κλάσεν πιστεύει ότι το σκίτσο δημοσιεύθηκε ως αστείο. Από τότε, οι περισσότερες άλλες λογοτεχνικές αναφορές σε ζώνες αγνότητας είναι είτε αλληγορικές, είτε σατιρικές.

Από τη δική της πλευρά, η Σάρα Μποντ, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, τονίζει πως οι ιστορικοί του 18ου και 19ου αιώνα ήθελαν να παρουσιάσουν ως υπαρκτές τις ζώνες αγνότητας, προκειμένου να αποδείξουν πόσο ανώτερος ήταν ο πολιτισμός τους σε σύγκριση με τις «σκοτεινές εποχές».

Όπως αναφέρει, οι ζώνες προέρχονται από την αρχαία Ρώμη, όπου οι νύφες φορούσαν λευκούς χιτώνες και μία ζώνη, για να δηλώσουν την αγνότητά τους, η οποία ήταν «δεμένη» σε έναν κόμπο, τον οποίο αργότερα θα έλυνε ο σύζυγός τους. Συμφωνεί με τον Κλάσεν ότι οι μεταλλικές εκδοχές αυτών των ζωνών χρησιμοποιούνταν σπάνια και ήταν στην πραγματικότητα αστεία ή ψεύδη κατασκευασμένα στη Βικτωριανή εποχή.

Η άποψη στηρίζεται και από το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο το 1996 αφαίρεσε από τη συλλογή του μία «μεσαιωνική ζώνη αγνότητας», καθώς ανακάλυψε ότι προέρχονταν από τον 18ο ή 19ο αιώνα.

Πλέον οι ζώνες αγνότητας πωλούνται στο διαδίκτυο, έχοντας μετατραπεί σε φετίχ για όσους έχουν σαδομαζοχιστικές τάσεις.