«Αγαπητό Facebook,

Δεν θα ζητήσω συγγνώμη, γιατί αυτό το βλέπω να έρχεται πολύ καιρό. Σε χωρίζω. 

Στην αρχή, ήσουν συναρπαστικό όπως κάθε καινούρια σχέση. Σε κάθε γωνιά, μου αποκάλυπτες μια νέα έκπληξη – ένα νέο φίλο, ένα ενδιαφέρον άρθρο, μία αστεία εικόνα. Προσέγγισα τη σχέση μας με προσοχή… Στη συνέχεια ήρθαν οι μακριές μέρες του χειμώνα και ανακάλυψα το Farmville. Και Λόγια με φίλους. Με βοήθησες να μείνω συνδεδεμένη με ανθρώπους όταν ήμουν μόνη σε μια νέα πόλη. Ήσουν τόσο αστείο, διασκεδαστικό και διορατικό.
Ήσουν σαν ένας μεγάλος αδελφός.
Με έβλεπες όταν παντρεύτηκα.
Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί.
Και το δεύτερο.

Ήσουν εκεί για μένα κατά τη διάρκεια αυτών των τρομακτικών πρώτων ημερών της μητρότητας και με βοήθησες να μείνω συνδεδεμένη όταν ήμουν βέβαιη ότι δεν υπήρχε κανείς εκεί έξω. Μου επέτρεψες να μοιραστώ τις εικόνες και τις φωτογραφίες των πιο χαρούμενων και περήφανων στιγμών μας, όπως όταν τα μωρά μας μεγάλωναν, δίνοντας την ευκαιρία στην οικογένεια και στους φίλους να αναφωνήσουν για το πόσο έχουν αναπτυχθεί.

Καθώς η τεχνολογία εξελισσόταν, δεν ήμουν αναγκασμένη να έχω πρόσβαση μόνο μέσω ενός υπολογιστή. Τώρα μπορώ να δω οτιδήποτε κάνει κάποιος από τους 750 πιο στενούς μου φίλους, ανά πάσα στιγμή! Στη σειρά μου στο μανάβικο. Ταΐζοντας τα μωρά μου…

Όμως η άμεση επικοινωνία και οι σχέσεις μου με τους φίλους άρχισαν να φθίνουν. Άρχισα να νιώθω ότι έπρεπε να σηκώσω το τηλέφωνο και να καλέσω τους περισσότερους ανθρώπους να κάνουν περισσότερα check-in για να δω που είναι και τι κάνουν – ήξερα τι συνέβαινε μέσα από τη δραστηριότητά τους στο Facebook. Ήσουν εξαιρετικό, καθώς μου θύμιζες όλα τα ξεχωριστά γεγονότα, όπως μία επερχόμενη συναυλία ή γενέθλια φίλων. Ακόμα μου έδωσες τη δυνατότητα να ευχηθώ μ’ ένα απλό «Happy Birthday, AMY!» στον τοίχο της, αντί μέσω μιας κάρτας ή ενός email.

Και ξαφνικά ήρθαν οι εκλογές. Και ενώ πάντα εκτιμούσα τον τρόπο που μου έφερνες γνώμες και απόψεις που δεν είχα ποτέ σκεφτεί, άρχισα να βλέπω κάτι καινούργιο. Έδωσες αφορμή για ένα νέο κίνημα και βοήθησες στην νομιμοποίηση των ψεμμάτων και των «ειδήσεων» που δεν ήταν νόμιμες…

Καθώς οι εκλογές πλησίαζαν, οι «φίλοι» μου άρχιζαν να τρολάρουν και να επιτίθονται ο ένας στον άλλο. Φαινόταν σαν κάποιος να μη μπορούσε να δημοσιεύσει ένα άρθρο υποστηρίζοντας τη μία πλευρά ή την άλλη χωρίς να τη σχολιάσει η αντίπαλη πλευρά. Και τις περισσότερες φορές, δεν ήταν κάποιο ουσιαστικό σχόλιο, αλλά απλά κάποια λεγόμενα που είχαν «κλέψει» από την προεκλογική εκστρατεία.

Facebook, εδώ και πολύ καιρό δεν αποτελείς πια διασκέδαση. Μου φέρνεις πολύ άγχος. Με κάνεις να νιώθω λυπημένη και απογοητευμένη. Η χώρα μας είναι διαιρεμένη, αλλά εσύ το μεγενθύνεις και ανατροφοδοτείς την πυρκαγιά. Και σε μια χώρα που είναι ήδη τόσο πολωμένη, δεν χρειάζεται να σπαταλάω το χρόνο μου – το χρόνο μου με την οικογένειά μου, το χρόνο της εργασίας μου, το χρόνο που θα μπορούσα να επικεντρώσω σε θέματα που με κάνουν καλύτερη – για να διαβάζω μια συνεχή ροή θυμού. Θέλω να περιβάλλομαι από ιδέες και πράγματα και με κάνουν καλύτερη.

Δεν θέλω άλλο περιεχόμενο που να τροφοδοτεί τη δυσπιστία μου.
Επίσης, δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου μπορείς και μοιράζεις το είδος των ειδήσεων και των πληροφοριών που σου λένε οι αλγόριθμοι σου και που θέλω να δω. Θέλω να πάρω πίσω τα νέα μου και να επιλέξω τα μέσα ενημέρωσης που θεωρώ ότι είναι πιο έγκυρα. Θέλω να πάρω πίσω τις φιλίες μου. Θέλω να καλέσω τους φίλους και την οικογένειά μου και να ακούσω πως πραγματικά περνάνε, όχι μόνο αυτά που επιλέγουν να μοιραστούν μέσω του Facebook»

Ρυθμίσεις -> Ασφάλεια -> Απενεργοποίηση λογαριασμού.

«Γιατί φεύγω;

Θεωρώ ότι πλέον δεν είσαι χρήσιμο.

Αντίο……»