Τα μουσικά αυτά κομμάτια αρχικά δεν έχουν λόγια και παραπέμπουν σε πρόσωπα και πράγματα του κακόφημου κόσμου του λιμανιού. Τα λόγια των ταγκό των πρώτων συνθετών μιλούσαν για τις αναποδιές της ζωής μιας πόρνης, για χτυπητούς παλληκαρισμούς, για τα πάθη του παράνομου έρωτα. Γράφτηκαν ταγκό με κατηγόριες, ταγκό μίσους, ταγκό μνησηκακίας και όλη η πόλη έμπαινε σιγά σιγά σ' αυτό τον σφυγμό.

Το ταγκό βγήκε από τα μπορντέλα και οι γυναίκες του λαού δεν θέλουν να παίρνουν μέρος σ' αυτόν τον ακόλαστο χορό που προέρχεται από τα καταγώγια και τα πορνεία γι' αυτό και αρχικά χορεύεται από ζευγάρια ανδρών, καθαρά αρσενικός χορός για άνδρες με τα όλα τους. Χρειάστηκε πολλά χρόνια για να περάσει ο χορός αυτός στις λαικές συνοικίες.

Εν τω μεταξύ, το ταγκό (1900-1920) είχε κυριεύσει το Παρίσι. Όταν «επέστρεψε» στην Αργεντινή από το Παρίσι έγινε είδος πρώτης ανάγκης για την υψηλή κοινωνία της Αργεντινής. Δέσποζε στα καμπαρέ και στα θέατρα όπου σύχναζαν οι πλούσιοι, ενώ αργότερα άρχισε να χορεύεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Στην περίοδο του Μεσοπολέμου είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Στις Ηνωμένες πολιτείες οι κυρίες χορεύουν σε στενή επαφή με τους άνδρες παρτενέρ. Το ταγκό αλλάζει και αρχίζει να εκφυλίζεται.

Στην Ελλάδα φτάνει στα 1914 και τότε ακόυγεται ένα από τα πρώτα ταγκό στην οπερέτα «Στα παραπήγματα» του Θ. Σακελλαρίδη. Ο Αττίκ στα 1925 έγραψε το «Τόσοι σου είπαν σ΄αγαπώ/μα εσύ δεν το ΄πες σε κανέναν» Στην επιθεώρηση «Γλυκιά Ρετζίνα»του 1926 η Σωτηρία Ιατρίδου τραγούδησε το ταγκό «Πρώτη Αγάπη». Στα 1930 η Δανάη είπε το «Ζητάτε να σας πω» ενώ η Κάκαι Μένδρη τραγούδησε την «Παπαρούνα» του Αττίκ στα 1935. Αυτά είναι μερικά από τα ωραιότερα ταγκό που γράφτηκαν στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Πρέπει όμως να ξεχάσουμε την μεσοπολεμική «επεξεργασία» του ταγκό στην Ευρώπη με το αισθηματικό περιεχόμενο και την μελοδραματική του φόρτιση στις ταινίες εκείνου του καιρού και να ξαναβρούμε το γνήσιο αίσθημα που περιέχει το μοναδικό αυτό είδος μουσικής έκφρασης της Αργεντινής.

Να αναζητήσουμε πάλι την μοναδικότητα του ερωτισμού και αντρισμού που εκπέμπει το ταγκό στην χώρα που το γέννησε.

Στην Αργεντινή όλα μπορείς να τα αλλάξεις – εκτός από το ταγκό, είναι στάση ζωής, οι άνθρωποι αυτοί γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν για το ταγκό.