Υπάρχουν αρπακτικά βέβαια που αναπτύσσουν πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες την ώρα που κυνηγούν το θήραμά τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το γεράκι πετρίτη (Falco peregrinus), το οποίο έχει μετρηθεί να ξεπερνά τα 300 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό, όμως, δεν είναι ακριβώς «πτήση», αφού οι βουτιές έχουν και την βοήθεια της βαρύτητας.

Από τις μελέτες που μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί, συμπεραίνουμε πως οι περισσότερες νυχτερίδες είναι μάλλον αργές, αφού τα φτερά τους τείνουν να είναι κοντόχοντρα αντί μακρόστενα όπως στα γρήγορα πτηνά. Από την άλλη τα πτηνά έχουν κούφια οστά που διευκολύνουν την πτήση καθώς και πιο αεροδυναμικό σώμα, μεταξύ άλλων προσαρμογών.

Όπως όμως φαίνεται, υπάρχει τουλάχιστον μια νυχτερίδα που τιθασεύει τους αιθέρες. Πρόκειται για τη βραζιλιάνικη Tadarida brasiliensis, η οποία ήταν ήδη γνωστή για τα μακρόστενα φτερά και τη σβελτάδα της. Μέχρι σήμερα βέβαια η ταχύτητά της δεν έχει μετρηθεί με ακρίβεια. Οι ορνιθολόγοι που συμμετείχαν στην έρευνα παγίδευσαν άγριες νυχτερίδες και κόλλησαν πάνω τους μικρούς ραδιοπομπούς, σχεδιασμένους να ξεκολλούν και να πέφτουν από μόνοι τους έπειτα από μια-δυο ημέρες. Στη συνέχεια τις άφησαν ελεύθερες και παρακολουθούσαν τη θέση των πομπών με ένα μικρό αεροσκάφος.

Όλες οι νυχτερίδες βρέθηκαν να πετούν συχνά με ταχύτητες άνω των 100 χιλιομέτρων. Ενίοτε, όμως, οι θηλυκές νυχτερίδες έπιαναν τα 160 καθώς κυνηγούσαν έντομα στον αέρα. Για να βεβαιωθούν πάντως ότι οι μετρήσεις ήταν αξιόπιστες, οι ερευνητές φρόντισαν να ελέγξουν τα δεδομένα από τον πλησιέστερο μετεωρολογικό σταθμό. Όπως διαβεβαιώνουν, «η τοπογραφία του εδάφους και οι ούριοι άνεμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτά τα αποτελέσματα, δεδομένου ότι δεν έχουν επίδραση στις μέγιστες ταχύτητες».

Για να δείτε το σχετικό βίντεο πατήστε εδώ