Από την αναπαυτική μου μπλε καρέκλα κοιτάζω έξω, εκεί που κάποτε η αυλή έσφιζε από ζωή. Παρατηρώ μια τουλίπα, παρατηρώ το χιόνι και κάνω τις σκέψεις μου γράμματα και λέξεις. Πολλές φορές βλέπω και τις ειδήσεις στην τηλεόραση, χωρίς ωστόσο ήχο κι έπειτα βυθίζομαι πάλι στο πέπλο της μοναξιάς μου. Κάποιοι φίλοι θέλουν να έρθουν να με επισκεφτούν, εγώ όμως αρνούμαι, προτιμώ την ησυχία μου. Οι δύο καλύτεροι μου φίλοι σπάνια περνούν, ενώ η Carole έρχεται ενίοτε να καθαρίσει το σπίτι και να μετρήσει αν πήρα όλα μου τα φάρμακα. Χαίρομαι που την βλέπω αλλά νιώθω ανακούφιση όταν φεύγει. Όταν η μοναξιά επιστρέφει, νιώθω ευγνωμοσύνη…

Γεννήθηκα το 1928 και ήμουν μοναχοπαίδι. Έκανα κάποιους φίλους, αλλά οι σχέσεις μας δεν κράτησαν πολύ. Στα παιδικά μου χρόνια συνέλεγα γραμματόσημα ενώ κατασκεύαζα και μινιατούρες αεροπλάνων. Τα βαρέθηκα σύντομα. Θυμάμαι αργότερα όταν κοιμήθηκα με τη Barbara Pope που μας έπιασε η μητέρα της στα πράσα. Τις περισσότερες φορές μετά το σχολείο καθόμουν μόνος στο καθιστικό. Η μητέρα μου ήταν για ψώνια και ο πατέρας μου δούλευε ως αργά.

Όταν μετακόμισα στον παππού μου στην εξοχή τον παρατηρούσα να αρμέγει πρωί και βράδυ για να έχουμε φρέσκο γάλα. Για μεσημεριανό συνήθως έφτιαχνα ένα σάντουιτς με κρεμμύδι. Στα 15 μου πήγα στο Exeter για να τελειώσω το σχολείο κι εκεί η φοίτηση ήταν τόσο δύσκολη που κατέστησε την εισαγωγή μου στο Harvard παιχνιδάκι. Δεκάδες αγόρια ζούσαμε στο ίδιο δωμάτιο και σπάνια έμενα μόνος μου για να ηρεμήσω. Όταν έβρισκα ευκαιρία έκανα μεγάλες βόλτες για να καπνίσω ένα τσιγάρο και να χαλαρώσω.

Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα άλλαξαν λίγο, αφού για τρία χρόνια ζούσα σε ένα δωμάτιο που είχε ό,τι κανείς μπορεί να φανταστεί. Με την πρώτη μου γυναίκα παντρευτήκαμε νωρίς, ήμασταν μόλις 23 και 20 ετών, ενώ εκείνη σπούδαζε αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Michigan. Η σύζυγός μου ήταν εξαιρετικά ευφυής ενώ μαζί διαβάζαμε ποίηση, συζητούσαμε για τα διεθνή γεγονότα. Μέναμε μαζί, αλλά μεγαλώσαμε χωριστά. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ανυπομονεί για αυτά τα κοκτέιλ πάρτυ του Σαββάτου που θα μου έδιναν την ευκαιρία να απομακρυνθώ για λίγο από το στεφάνι μου. Χωρίσαμε έπειτα από 16 χρόνια.

Αργότερα έβγαινα με ένα κορίτσι που συνήθιζε να πίνει δυο μπουκάλια βότκα τη μέρα. Υπήρχε περίοδος που είχα ραντεβού με 3 ή 4 γυναίκες την εβδομάδα, υπήρχαν ημέρες που έβγαινα με τρεις. Προσπαθούσα να πιστέψω πως ζούσα ευχάριστα. Δεν τα κατάφερα. Η δεύτερη σύζυγος μου ονομαζόταν Jane Kenyon και ήταν 19 χρόνια μικρότερη από εμένα. Ήταν μαθήτρια μου, έτυχε να κοιμηθούμε μαζί και τελικά καταλήξαμε παντρεμένοι. H Jane αγαπούσε το σπίτι αυτό. Για σχεδόν είκοσι χρόνια ξυπνούσα πριν από αυτή και της πήγαινα το πρωινό στο κρεβάτι. Τη λάτρεψα πραγματικά. Η καθημερινότητά μας ήταν η ίδια, αλλά αυτό το κορίτσι είχε την ενέργεια της νιότης, κάτι το οποίο μου έδινε απίστευτη δύναμη.

Τα απογεύματα του καλοκαιριού τα περνούσαμε δίπλα από τη λίμνη Eagle. H Jane συνήθιζε να κάνει ηλιοθεραπεία κι εγώ να διαβάζω πριν βουτήξουμε για να δροσιστούμε. Έπειτα από 20 χρόνια συμβίωσης, η γυναίκα μου πέθανε στα 47 της χρόνια από λευχαιμία. Ήταν στις 22 Απριλίου του 1995. Κάθε μέρα από τότε που «έφυγε» ξαπλώνω για μια ώρα στη μεριά της στο κρεβάτι. Είναι άδικο που άφησε τον κόσμο τόσο νωρίς και λυτρωτικό για μένα να τη νιώθω κοντά μου έστω και έτσι. Φέτος θρήνησα για ακόμα μια φορά. Ήμουν βαριά άρρωστος και νόμισα πως θα πεθάνω. Εκείνη δεν θα ήταν δίπλα μου να μου κρατά το χέρι…

*Την ιστορία αναδημοσιεύουμε από το newyorker.com.