Σ' αυτόν τον δρόμο με το κτίριο του ταχυδρομείου, τα κεντρικά της Εθνικής Τράπεζας και πολύ πριν από το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας, στεγάστηκε και το πρώτο, Θέατρο Τέχνης, το Δημοτικό Θέατρο που γκρέμισε ο δήμαρχος Κοτζιάς κι έτσι... έδωσε ο δήμος στην πλατεία το όνομά του. Σήμερα η εικόνα του είναι τελείως διαφορετική. Eκεί συμπυκνώνονται τα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της πόλης. Κατά τη διάρκεια της ημέρας υπάρχει ζωή, το βράδυ κατά τμήματα η περιοχή είναι νεκρή έως φοβική ενώ εξαίρεση αποτελούν τα διάφορα μπαράκια. Μεγάλος αριθμός των κτιρίων της ερειπώνονται κι ας έχουν κριθεί διατηρητέα.

Ο Πύργος των Ανέμων, σύμφωνα με τους μελετητές, ήταν κατά κάποιο τρόπο ο πρώτος μετεωρολογικός σταθμός της εποχής αλλά και το ρολόι των εμπόρων που ήθελαν να γνωρίζουν την ώρα και τους ανέμους, ώστε να υπολογίσουν πότε περίπου θα έφταναν τα προϊόντα τους στον προορισμό τους. Με άλλα λόγια εδώ χτυπούσε η καρδιά του εμπορίου αλλά γενικώς και η καρδιά της πόλης. «Δε ζη κανείς εις τας Αθήνας, αν δεν περνά μία τουλάχιστον ώρα την ημέραν εις τα Χαυτεία» έγραφε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος στην «Εφημερίς» το 1913 για το κομμάτι της Αιόλου ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και Σταδίου.

  

Η οδός Αιόλου στο κέντρο της Αθήνας αποπνέει μια υπόγεια μελαγχολία

  

Bαδίζοντας στο δρόμο που συνδέει την Ομόνοια με την Πλάκα, θα δεις κάθε λογής κτίρια να εναλλάσσονται, δημιουργώντας ένα μοτίβο που δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Πλέον στην περιοχή θα συναντήσεις γραφεία γραφεία designers, γραφιστών, αρχιτεκτόνων (στην Αιόλου, Αγίου Μάρκου κ.α.), yoga centres, που συγκεντρώνονται κυρίως γύρω από την πλατεία της Αγίας Ειρήνης, και νέα κτίρια γραφείων. Οι χώροι αναψυχής βρίσκονται γύρω από την πλατεία Καρύτση, την οδό Κολοκοτρώνη και την πλατεία της Αγίας Ειρήνης. Οι χρήσεις αυτές συνδέονται συχνά με πολιτιστικές δραστηριότητες.

Όπως είχε πει παλαιότερα ο καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, «αν χωρίσουμε την Αιόλου σε τέσσερα τμήματα θα βρούμε το πρώτο κοντά στους Αέρηδες, πλήρως τουριστικοποιημένο. Το δεύτερο αρχίζει από την Ερμού και φτάνει μέχρι την Ευριπίδου. Είναι αυτό που αδρανεί την ίδια ώρα που διαθέτει εξαιρετικά κτίρια, αλλά και πολλούς άδειους ορόφους και απίθανη αμηχανία για το τι μπορεί να συμβεί.

Εκεί είναι το πεδίο στο οποίο εντοπίζουμε το μέγιστο μέρος των προσπαθειών μας για έναν επαναπροσδιορισμό χρήσεων, κινήτρων και προστασίας που θα μπορούν να έλξουν εμπορικές λειτουργίες, αναψυχή, πολιτισμό, εμπόριο και κατοικία. Το κομμάτι που βρίσκεται πίσω από την κεντρική αγορά, δηλαδή από Ευριπίδου έως Σοφοκλέους, έχει υψηλή πύκνωση δραστηριοτήτων. Τέλος, μπαίνοντας στην περιοχή της πλατείας Κοτζιά, το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον είναι εξαιρετικό. Εκεί είναι τα κτίρια της Εθνικής Τράπεζας και, αμέσως μετά, στη Σταύρου, ένα κτίριο του Κλεάνθη. Πάσχει ωστόσο το τμήμα αυτό από το πάγωμα των χρήσεων, το οποίο όμως είναι και το πιο εύκολο να αναστραφεί αν η πολιτεία θέλει να λάβει μέτρα».

Κι όλα αυτά περπατώντας στον δρόμο που οποιαδήποτε στιγμή κι εάν σηκώσεις το βλέμμα σου, στέκεται πάντα εκεί «αυτή» και σε κοιτάζει περήφανη: η Ακρόπολη (μας). Ένα από τα αρχαιότερα, ομορφότερα και πιο θαυμαστά μνημεία του κόσμου (να ‘τα πάλι τα  «πιο» και τα «-ότερα»). Αλήθεια, τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν δρόμο; Η βόλτα μας συνεχίζεται…