Σχολές  μονομάχων

Το όνομα που δόθηκε στους πλούσιους επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονταν τους μονομάχους ήταν το lanistae. Καθώς η τελετουργία μετατράπηκε σε επίδειξη, πρώτα για τις ανώτερες τάξεις και τελικά για το σύνολο του κοινού, οι κανόνες άλλαξαν για να προκαλέσουν νοσηρό ενθουσιασμό. Τότε οι έμποροι αγόραζαν δούλους για τις "σχολές" τους, όπου θα διδάσκονταν τη διαχείριση των όπλων και τις ικανότητες μάχης.

Οι μονομάχοι ήταν δούλοι

Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό αλλά αγνοημένο γεγονός για τη σύγχρονη εξιδανίκευση του ρωμαϊκού τσίρκου. Οι μονομάχοι δεν αγωνίστηκαν για ευχαρίστηση. Ήταν ψυχοπαθείς διψασμένοι για αίμα που ζούσαν για τη βία. Αυτοί οι άνδρες ήταν σκλάβοι που ήρθαν από όλο τον γνωστό κόσμο. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτών και εκείνων που υπέμεναν την σκληρή εργασία στα ορυχεία, τα πεδία της μάχης ή σε άλλα μέρη ήταν η δύναμή τους. Αντί να χρησιμοποιήσουν την αντοχή τους για τέτοιου είδους δουλειές, αγοράστηκαν από ένα lanista (έμπορο) για να ψυχαγωγήσουν τους θεατές.

Μια αιματηρή ψυχαγωγία

Παρά τις πολλές σύγχρονες ερμηνείες που ισχυρίζονται ότι υπήρχαν διαιτητές και κανόνες κατά τη διάρκεια των αγώνων, η αλήθεια είναι ότι όσο υπήρχαν σκλάβοι στην αρένα, τα βασανιστήρια θα συνέχιζαν. Οι κανόνες μόνο έκαναν τη μάχη να διαρκεί περισσοτερο για την ευχαρίστηση του κοινού. Οι  θεατές  πλήρωναν υψηλά ποσά για να παρακολουθήσουν ένα θέαμα που πίστευαν ότι άξιζε να το παρακολουθήσουν.

Οι μονομάχοι έτρωγαν καλά

Αυτή είναι μια λογική αρχή: ένας μονομάχος δεν θα μπορούσε να προσφέρει την καλύτερη μάχη εάν δεν έτρωγε καλά ή δεν φροντίζονταν. Οι  lanistae ανησυχούσαν για την υγεία τους και φρόντιζαν να τρώνε καλά και να γυμνάζονται. Εκείνοι που ευνοήθηκαν  ιδιαίτερα, έπαιρναν και ένα μικρό ποσοστό των αποδοχών, καθώς επίσης μπορούσαν να έχουν μια σκλάβα για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες.

Ο πόλεμος του Σπάρτακου

Η πιο ισχυρή  απόδειξη ότι οι περισσότεροι από τους μονομάχους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δούλοι που αποκόμιζαν κέρδη για τους κυρίους τους ήταν οι πόλεμοι που έπληξαν τη Ρώμη. Το τρίτο ήταν ιδιαίτερα μια εξέγερση που ξεκίνησε στη σχολή των Gladiators του Capua, η οποίο σε ένα σημείο είχε πάνω από 70 χιλιάδες μονομάχους μαθητές, που νίκησαν αρκετές ρωμαϊκές λεγεώνες.

Οι μάχες τους δεν ήταν τόσο συνηθισμένες και γιορτάστηκαν όπως εκείνες των ανδρών ομολόγων τους, αλλά υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία για γλυπτά ένοπλων γυναικών σε μια θριαμβευτική θέση. Αυτό συνέβη στα μεταγενέστερα στάδια του ρωμαϊκού τσίρκου, όταν οι περισσότεροι επαγγελματίες μονομάχοι συχνά ήταν διασκεδαστές σε μαζικά γεγονότα

Οι αντίπαλοι δεν αγωνίζονταν με ίσους όρους

Για να διατηρηθεί η προσδοκία του θεάματος, πολλά είδη μονομάχων είχαν ένα οπλοστάσιο όπλων για να πολεμήσουν, όπως δίχτυα, μαχαίρια, μαστίγια και ασπίδες. Αυτά τα εξαρτήματα θα τους δίνονταν ανάλογα με τη φυλή τους. Οι Θρακιώτες έφεραν ένα μικρό σπαθί που ονομάζονταν  sica, ενώ οι Σαμνίτες θα έχουν μια μεγάλη ασπίδα και ένα σπαθί γνωστό ως gladius.

Οι επαγγελματίες μονομάχοι ήταν κάτι άλλο

Καθώς οι αγώνες κέρδισαν δημοτικότητα σε όλα τα εδάφη της Ρώμης, δημιουργήθηκε ένα νέο είδος μονομάχου, του εθελοντή . Οι εθελοντές ήταν ελεύθεροι άνδρες που επέλεξαν να αφιερώσουν τη ζωή τους σε αυτή την πρακτική. Η μάχη μεταξύ των εθελοντών μονομάχων έγινε μια πολύ δημοφιλής επίδειξη. Αυτό οδήγησε στη μείωση του επιπέδου της σκληρότητας, καθώς και των ποσοστών θνησιμότητας. Σε αντίθεση με τους δούλους, θα πολεμούσαν μόνο μερικές φορές το χρόνο και ποτέ δεν θα έπεφταν νεκροί.