Ένας τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος δημιουργεί μακροπρόθεσμες μνήμες είναι με το να αυξάνει την ισχύ των συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων και να τις διατηρεί. Οι αλλαγές στις νευρικές συνάψεις μπορούν να ενισχύσουν ή να αποδυναμώσουν τις μνήμες. Εάν αποδυναμωθούν αυτές οι συνδέσεις, τότε η αλλαγή των συγκεκριμένων μνημών μπορεί να είναι εφικτή. Οι πρωτεϊνικές κινάσες PKM αποτελούν ουσιαστικό μέρος της δημιουργίας της μνήμης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από εξωτερικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα, ένα τραυματικό συμβάν.

Αυτά τα PKM φυλάσσονται από μια άλλη πρωτεΐνη, την KIBRA, η οποία τους επιτρέπει να παραμένουν ενεργά, διατηρώντας έτσι τη μνήμη ζωντανή. Τα ευρήματα της ερευνητικής ομάδας δείχνουν ότι μια διαταραχή είτε στις πρωτεΐνες PKM είτε στις KIBRA μπορεί να προκαλέσει μερική ή πλήρης διαγραφή μνήμης. Όμως δεν είναι όλες οι μνήμες ίδιες. Οι επιστήμονες ερεύνησαν δύο τύπους αναμνήσεων: τις συλλογικές και τις μη συσχετιστικές αναμνήσεις.

Οι επιστήμονες διεξήγαγαν το πείραμα σε ένα δίσκο Petri, προκαλώντας σοκ στο νευρικό κύκλωμα ενός γυμνοσάλιαγκα που χρησιμοποιείται συχνά στην έρευνα λόγω του σχετικά απλού νευρικού του συστήματος. Διαπίστωσαν ότι τόσο οι συσχετιζόμενες όσο και οι μη-συσχετιζόμενες αναμνήσεις συνυπάρχουν ξεχωριστά στον ίδιο νευρώνα και ότι θα μπορούσαν να διαγραφούν επιλεκτικά μέσω της διασπάσεως του ΡΚΜ.

Θεωρητικά, θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα φάρμακο ή μια θεραπεία που θα επέτρεπε την επιλεκτική διαγραφή μνήμης στους ανθρώπους. Ωστόσο, δεν πιστεύουν όλοι οι νευροεπιστήμονες ότι η πλήρης διαγραφή μνήμης είναι ακόμη εφικτή. «Αυτό που υποδηλώνουν τα αποτελέσματα της έρευνας, είναι ότι τουλάχιστον ορισμένα στοιχεία της μακροχρόνιας μνήμης μπορεί να είναι αρκετά ανθεκτικά στις τρέχουσες μεθόδους «διαγραφής» δηλώνει ο David Glanzman, ένας από τους ερευνητές.

Στην έρευνά τους, οι συγγραφείς σημείωσαν ότι αυτή η ανακάλυψη θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά τους ανθρώπους που υποφέρουν από υπερβολικό άγχος ή PTSD και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση μορφών εθισμού.

Ωστόσο, τα νευρικά κυκλώματα των γυμνοσάλιαγκων είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του ανθρώπινου εγκεφάλου και θα χρειαστεί να γίνουν πολλά πειράματα ακόμη σε τρωκτικά για να καθοριστεί κατά πόσο συγκεκριμένη θα μπορούσε να είναι η διαγραφή πριν δοκιμαστεί αυτή η τεχνολογία στους ανθρώπους.

Προκύπτουν όμως και ηθικά διλήμματα. Οι μνήμες εξυπηρετούν έναν σκοπό στις περισσότερες περιπτώσεις και αν διαγράψουμε τις κακές μπορεί να βρεθούμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Επιπλέον, ορισμένοι θεωρούν ότι δεν είναι οι μνήμες αυτές καθαυτές το πρόβλημα, αλλά η διαδικασία ανάκλησης που έχει επηρεαστεί με αποτέλεσμα να ανακαλεί το τραύμα. Τέλος, δεν είναι σαφές πόσο θα μπορέσουν οι επιστήμονες να διαγράψουν επιλεκτικά κάποιες αναμνήσεις αφού οι μνήμες αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους.