Στη μια πλευρά η παραλία, με τις αμμοθίνες, τα κρινάκια, τις κουκουναριές και τα πεύκα. Στην άλλη πλευρά η λίμνη με τη βλάστηση της και τα μικρά ξενοδοχεία που περιέργως δεν ασχημαίνουν το περιβάλλον. Καΐκια πηγαινοέρχονται γεμάτα κόσμο για τα ιαματικά λουτρά στον απέναντι βράχο, και ο κόσμος βολτάρει, πίνοντας τον καφέ ή το ούζο του και ρίχνοντας κέρματα για ευχές στη γέφυρα. Μια χαλαρότητα που τη δημιουργεί το τοπίο. Μια πολύπλοκη ομορφιά, απλά τακτοποιημένη.

Προβλήματα ανέκαθεν υπήρχαν καθώς η συνύπαρξη ανθρώπου και περιβάλλοντος ποτέ δεν ήταν άψογη

Ανάμεσα σε λίμνη και θάλασσα, βρίσκεται η γραφική εθνική οδός, οι ράγες του τρένου και το πευκοδάσος. Οι υποδομές παρεμβαίνουν χωρίς να ενοχλούν. Αυτό ήταν το κομμάτι της ακμής. Προβλήματα ανέκαθεν υπήρχαν καθώς η συνύπαρξη ανθρώπου και περιβάλλοντος ποτέ δεν ήταν άψογη κι ας μοιάζει τέτοια όταν θυμάσαι το τοπίο με νοσταλγία… Κάποτε η εικόνα ήταν ζωντανή.

Πίσω από τον Καϊάφα του νομού Ηλείας κρύβεται μια ιστορία ακμής και παρακμής που λίγοι ξέρουν

Καμιά πολεμική εκστρατεία δεν έγινε, τίποτα παράξενο, καμιά καταστροφή (πριν  το 2007), και όμως η παρακμή ήρθε και είχε ένα σωρό προτεινόμενα ονόματα: αποχαρακτηρισμούς, κλειστές οδούς ταχείας κυκλοφορίας, πολυτελές water park στη λίμνη, κουβέντες για γήπεδα γκολφ, σταδιακή εγκατάλειψη ως μέρος ενός σχεδίου για την ερήμωση της περιοχής και την πιο εύκολη παράδοση της σε ό,τι συνέφερε.

Οι πυρκαγιές του 2007 ερήμωσαν τα γύρω βουνά από τα πεύκα τους, έπληξαν και τη συγκεκριμένη περιοχή, όμως δεν την τελείωσαν.

Η ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα, αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος να υπερασπίζεται την ομορφιά. Πολλές φορές εξάλλου μέσα από τα ερείπια έχουν βρεθεί νέοι δρόμοι και τρόποι. Αυτό χρειάζεται και ο Καϊάφας.

Γεωργία Κανελλοπούλου