"Asante Sana "

Σε αυτά τα γεωγραφικά και κοινωνικά πλαίσια όπου πολλές φορές οι γυναίκες πριν από τον τοκετό αναγκάζονται να περπατήσουν 20-30 χιλιόμετρα για να φτάσουν σε ιατρικό κέντρο και μια απλή μόλυνση μπορεί να αποβεί μοιραία, πρόσφατα η εικοσάχρονη Αντολφίν νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο μας με εγκεφαλική ελονοσία.

Πριν από λίγες εβδομάδες είχε γεννήσει ένα υγιέστατο κοριτσάκι που ακόμη θήλαζε. Η κατάσταση της υγείας της χειροτέρευσε ραγδαία παρά την επίμονη φροντίδα του προσωπικού μας και σύντομα έπεσε σε κώμα. Όλοι πιστεύαμε ότι η νεογέννητη Τερέζα θα έμενε ορφανή. Όμως εντελώς ξαφνικά η Αντολφίν συνήλθε και γρήγορα επέστρεψε στην καθημερινή της ζωή.

 Την προηγούμενη εβδομάδα τη συναντήσαμε με τη μικρή Τερέζα στην αγκαλιά της. «Asante sana» («Ευχαριστώ» στα souahili) μας είπε και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Φυσικά και τα δικά μας. Ακόμη ένα μικρό θαύμα από αυτά που σου δίνουν ελπίδα και δύναμη".

25 χρόνια εκεί που δεν φτάνει ούτε ο Θεός

Αν είναι αλήθεια το αξίωμα ότι υπάρχουμε μονάχα στον βαθμό που υποφέρουμε, τότε, για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: Υπάρχουν μόνο στον βαθμό που κάνουν τους ανθρώπους να ξεπερνάνε τα βάσανά τους.

Εικοσιπέντε χρόνια τώρα, αυτοί οι απόστολοι της ανιδιοτέλειας, ταξιδεύουν στην σκοτεινή όψη αυτού του ταραγμένου πλανήτη, στην πίσω αυλή του, εκεί από όπου ο Θεός και οι πολιτισμένες κοινωνίες της Δύσης βυθισμένες σε μια νωχελική αδιαφορία, έχουν αποστρέψει το βλέμμα κι ανθρώπινος πόνος περισσεύει απο την ανελέητη μάχη των πολυεθνικών συμφερόντων που διασφαλίζουν την αιματηρή πολυτέλεια ανώνυμων μετόχων. 

 Ο Αχιλλέας Τζέμος που βρέθηκε κάποτε στο Νότιο Σουδάν στις όχθες του Νείλου, εξομολογείται με πικρία την περιπέτεια μιας ασθενούς που έφυγε μέσα από τα χέρια της ομάδας παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους να τα καταφέρει και λέει τώρα με φανερή στεναχώρια για μια ασθενή του:

«Δεν είναι όλες οι ιστορίες με καλό τέλος και μερικές φορές οι άνθρωποι που σου μένουν είναι αυτοί που φεύγουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ελπίδα της και τη γενναιότητα της. Τη χάσαμε αλλά δεν σταματήσαμε να προσπαθούμε, γι’ αυτήν και για όλους τους υπόλοιπους ασθενείς μας».

Στον αντίποδα, ο Βασίλης Στραβαρίδης, εξηγεί με πρωτόπλαστο ενθουσιασμό:

«Σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι υπάρχει γύρω μας, αλλά μικρές όμορφες στιγμές όπως όταν ένα παιδάκι βγαίνει υγιές από το επισιτιστικό μας πρόγραμμα ή θεραπεύεται από τη λεϊσμανίαση μας δίνουν ενέργεια και μας κάνουν να αφήνουμε πίσω τα όποια αρνητικά και σχετικά δύσκολα κομμάτια της δουλειάς και της ζωής μας».

"Κάηκε μαζί κι ο δικός μου κόσμος"...

Η «δουλειά» δεν είναι εύκολη. Κι ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα κάνοντας την ψυχή παρανάλωμα. Ο Θανάσης Σπυράτος υπεύθυνος σε ένα ταξίδι στην μακρυνή Τζούμπα για τη συλλογή πληροφοριών που αφορούσαν στην ασφάλεια των Ομάδων, θα πει αφοπλιστικά και με απόγνωση: «Η φωτιά με την οποία καίνε ζωντανούς τους ανθρώπους στην άκρη του δρόμου, έκαψε και τον δικό μου κόσμο… τον μέσα και τον έξω μου… βούλιαξα σε ένα συναίσθημα απέραντης απογοήτευσης, αγανάκτησης και λύπης… χωρίς να μπορώ πια να δω… χωρίς να μπορώ να ανασάνω…».

Και η Μαριέττα Προβατά, που έζησε στην Κεντρική Αφρική βομβαρδισμούς κουρνιασμένη με τα άλλα μέλη της ομάδας, όπως συνέβη πρόσφατα και στο Αφγανιστάν με πολλά θύματα, θυμάται:

«Ήταν Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013, 6:00 το πρωί όταν ακούσαμε τον κρότο από τις πρώτες οβίδες να σκάνε κοντά στο σπίτι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα..

Για άλλη μία φορά, είναι να απορεί κανείς πώς οι χειρισμοί της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής οδήγησαν μία πλούσια σε υπέδαφος και ομορφιά χώρα σε έναν κυκεώνα βίας, αιματοκυλίσματος, θρησκευτικής διχόνοιας και εκτοπισμού του άμαχου πληθυσμού»…

Οι γιατροί λένε τις ιστορίες τους

Αυτές και άλλες ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρωπιστικών κρίσεων εδώ και 25 χρόνια μοιράζονται οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα με μια σειρά εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθούν στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων από 18-22 Νοεμβρίου.

25 χρόνια γεμάτα εμπειρίες, προκλήσεις, αγωνίες, νίκες αλλά και απώλειες, από το Ιράκ μέχρι τη Δυτική Αφρική, και από την Αϊτή μέχρι τις Φιλιππίνες, ξεδιπλώνονται μέσα από τις προσωπικές, ανέκδοτες ιστορίες διαφορετικών, μεταξύ τους, Γιατρών Χωρίς Σύνορα που υπηρετούν την ανεξάρτητη ανθρωπιστική δράση όπου υπάρχει ανάγκη.

Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στις 18 Νοεμβρίου στις 20:00 με τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας «Στιγμές Αλήθειας» της Μαριλένας Σταφυλίδου.

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Θα προβληθεί μεταξύ άλλων και το ντοκυμαντέρ «25 χρόνια χωρίς σύνορα – The Untold Stories» του Γιάννη Μαυρογένη: Ένας μαθητής λυκείου που ονειρεύεται να φτιάξει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ένας ασθενής που δεν θέλει να αποχωριστεί τα καλά του παπούτσια, ένας τοκετός υπό το φως των κεριών… 25 χρόνια δράσης αναβιώνουν μέσα από τις προσωπικές ανέκδοτες ιστορίες 25 ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρωπιστικών κρίσεων από το 1990 μέχρι σήμερα…

Και παράλληλα θα πάρετε απαντήσεις σε απορίες, όπως: «Μπορείς να γίνεις Γιατρός Χωρίς Σύνορα χωρίς να είσαι γιατρός; Ποιες είναι οι βασικότερες δυσκολίες σε μια αποστολή; Ποιες ειδικότητες αναζητούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα;». Η ομάδα Ανθρώπινου Δυναμικού θα περιμένει τις ερωτήσεις σου.