Έξω από κάθε επιστημονικό, δεοντολογικό και πρακτικό πλαίσιο διαιωνίζεται εδώ και δεκαετίες ένα πρόβλημα, το οποίο αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο δύσκολο να ζεις, ακόμα δυσκολότερη συχνά είναι η ατομική αυτοδιάθεση όταν πεθαίνεις.

Δικαίωμα αυθεντικό, η αποτέφρωση, κάθε Έλληνα πολίτη που επιθυμεί αυτόν τον τρόπο εξόδου από τον μάταιο κόσμο καθίσταται σχετικό. Στην πραγματικότητα  το «τελευταίο ταξίδι» είναι… το προτελευταίο, καθώς μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία, έναντι 2.000 ευρώ, ακολουθεί η μεταφορά στη γειτονική Βουλγαρία, όπου λειτουργούν εδώ και δεκαετίες νόμιμα αποτεφρωτήρια  για ένα αληθινά τελευταίο αυτή τη φορά και θλιβερό αποχαιρετισμό της Ηπειρωτικής Ελλάδας, δια μέσου της εθνικής οδού… 

Γιατί δεν χωροθετούνται

Μετά από πολυετείς περιπέτειες, το 2006, επιτράπηκε και στην Ελλάδα με την ψήφιση σχετικού νόμου (3448/2006, άρθρο 35) η αποτέφρωση σε όσους το επιτρέπουν οιθρησκευτικέςτους πεποιθήσεις. Εντούτοις η πρόβλεψη παραμένει μετέωρη για όσο καιρό δε βρίσκεται λύση στο συναφές ζήτημα της χωροθέτησης.

Πολιτικάντες δήμαρχοι που είναι χειρότεροι από κάποιους εθνικούς αντιπροσώπους, αρνούνται πεισματικά να δεχθούν στην περιοχή τους τη λειτουργία αποτεφρωτηρίων  και οι λόγοι είναι απολύτως ευεξήγητοι.

Πρώτον: δεν επιθυμούν να διαταράξουν επ΄ ουδενί την πελατειακή σχέση τους με την Εκκλησία που έχει τον τρόπο της να συμμορφώνει εκλογικά τους ασεβείς

Δεύτερον: δε θέλουν να απολέσουν ένα υπολογίσιμο τμήμα των προσόδων από την εκμετάλλευση της πολύτιμης νεκροταφειακής επιφάνειας.

Ο θάνατος κοστίζει

Τα «δυο μέτρα γης» που όλοι θα πάρουμε και είναι ο,τι μας αντιστοιχεί στο τέλος του βίου, στην πραγματικότητα, έφτασαν να κοστίζουν σε ορισμένες περιπτώσεις, όσο ένα κανονικό δυάρι σε γειτονιά πολυτελείας.  Ο θάνατος, όπως και η γέννηση είναι μεγάλη μπίζνα και ο κύκλος εργασιών είναι ασύλληπτος!.. Και οι συγγενείς του διπλά άτυχου τεθνεώτος υποχρεώνονται να αγοράζουν τάφο που θα κρατήσουν μόνο για τρία χρόνια για να ακολουθήσει μια κακήν- κακώς, μαρτυρική και ψυχικά αλγεινή εκταφή…

Ο πρόσφατος θάνατος του καλού ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος «ακολούθησε» τη διαδρομή προς τη Βουλγαρία πριν από λίγες ημέρες ξανάφερε το θέμα στην Επιφάνεια. Σαν έτοιμοι από καιρό, κάποιοι δήμαρχοι έσπευσαν να προκαταλάβουν τις διαθέσεις, «ξεκόβοντας» ότι δεν πρόκειται να δεχθούν άλλες λύσεις εκτός από τη λειτουργία συμβατικών νεκροταφείων.

Ενδεικτική η αρνητική αντίδραση του δημάρχου στο  Δέλτα του Αξιού Δ. Φωτόπουλου με αφορμή τη βούληση του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, να αποκτηθεί χώρος στη Βιομηχανική Περιοχή της Σίνδου για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου.

Ποιο είναι το αστείο του πράγματος; Ότι, σε μια περιοχή που λόγω της αποβιομηχάνισης έχει να καπνίσει φουγάρο εδώ και δέκα χρόνια, επικαλείται περιβαλλοντική επιβάρυνση…

Το παράδειγμα της Αττικής, εξάλλου, όπου λειτουργούν 30 νεκροταφεία από τα οποία ελάχιστα πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου, προκαλεί αμηχανία. Λειτουργούν μέσα σε κατοικημένες περιοχές, έχουν ήδη τα περισσότερα υπερκορεστεί και η λειτουργία τους εγκυμονεί κινδύνους για τη δημόσια υγεία και προκαλεί όντως, περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Φαίνεται πως από τη βραχεία συλλογική μνήμη έσβυσε γρήγορα το προηγούμενο του θανατηφόρου αθηναϊκού καύσωνα το 1987, όταν εκατοντάδες πτώματα κυρίως ηλικιωμένων που είχαν εγκαταλειφθεί στο αφόρητο άστυ από τα…παιδιά τους, παρέμεναν στα αζήτητα των νεκροτομείων, υποχρεώνοντας τον τότε δήμαρχο Μιλτιάδη Έβερτ να ζητήσει από την Ιερά Σύνοδο να επιτραπεί η καύση.

Οι λόγοι που επικαλείται η Εκκλησία, είναι απολύτως σεβαστοί, αλλά δεν αντέχουν σε διάλογο γιατί στηρίζονται στην Ορθόδοξη παράδοση και όχι σε κάποιο Θεολογικό Δόγμα. Το γνωρίζει αυτό ο ευφυής Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος που δήλωσε πριν από λίγες ώρες (Mega) «Είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την καύση».

Όπως έσπευσε να εξηγήσει, ωστόσο, κάτι τέτοιο, «αντίκειται στα «πιστεύω» της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ως εκ τούτου τα αποτεφρωτήρια δεν μπορούν να λειτουργήσουν εντός των κοιμητηρίων».

Χάθηκε όμως, να λειτουργήσουν επιτέλους;

Γιώργος Χατζηδημητρίου