Κάθε φορά που στο κέντρο της Αθήνας προγραμματίζεται μια πορεία, η σκέψη όλων συνειρμικά, σαν τα σκυλιά του Παυλώφ, πηγαίνει στην... φυσική σχεδόν κατάληξή της: επεισόδια στα Εξάρχεια με μολότοφ, πετροπόλεμο, πυρπολημένα αυτοκίνητα και εκτεταμένη χρήση χημικών.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα… Το αναρχικό κίνημα- αν υποτεθεί ότι αυτοί οι κοινοί τραμπούκοι είναι αναρχικοί- έχει παρακμάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διεισδύουν στις τάξεις του κάθε λογής κυνικοί ταραξίες, διακινητές ναρκωτικών και χούλιγκαν των γηπέδων, που συνδέουν την επανάσταση με την καταστροφή και το πλιάτσικο των καταστημάτων.

Ασφαλώς σύμφωνα με μια μαρξιστική αντίληψη, η βία μπορεί υπό προϋποθέσεις, να είναι επαναστατική. Αλλά η ανασφάλεια και η διάχυση του τρόμου στους ανθρώπους; Υπάρχει βιβλιοπωλείο στις παρυφές της πλατείας και μάλιστα πολιτογραφημένο αριστερό που έχει καεί σε επεισόδια δύο φορές. Ποιοι αριστεροί ή αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές ή όπως άλλως θέλουν να λέγονται, θα καίγανε βιβλιοπωλεία;

Ποιος κάνει τις καταστροφές κάθε τόσο στο Πολυτεχνείο και την Πρυτανεία; Έχουμε να κάνουμε με αλλόκοτα μυαλά που οδηγούν σε κοινωνικές περιχαρακώσεις και σε συντηρητική αναδίπλωση τους πολίτες που αποδέχονται απηυδισμένοι την ένταση της καταστολής. Αυτός είναι άραγε ο στόχος τους; Και ποιο άραγε είναι το…ταξικό μήνυμα; Να μετατρέψουν την πλατεία, πράγμα που συμφέρει την Αστυνομία, σε έναν χώρο ελεγχόμενων κοινωνικών εντάσεων;

Δεν είναι αυτή η εικόνα των Εξαρχείων που θέλουν να επιβάλλουν. Γιατί, πλάϊ σε αυτήν την αδιέξοδη και έρημη βία, υπάρχουν τα Εξάρχεια της αλληλεγγύης, των κοινωνικών πρωτοβουλιών και πολύχρωμων κινημάτων, του Αστέρα και του Βοξ, που τονώνουν την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια της γειτονιάς, μιας γειτονιάς που λίγα χρόνια πριν σε κανέναν δεν προκαλούσε φόβο.