Η ίδια αμηχανία και στο πλήρωμα του ενός και μοναδικού περιπολικού που σταθμεύει σε μόνιμη βάση με εναλλασσόμενες βάρδιες έξω από το κτίριο.

«Τι να πρωτοκάνουμε;» με ρωτάνε, σοκαρισμένοι, τουλάχιστον αυτοί, χωρίς να περιμένουν απάντηση. «Είμαστε εδώ δυό άνθρωποι, για τα απολύτως βασικά…».

Δεν υπάρχει Θεός σε αυτό το μέρος. Μέτρησα εκατοντάδες παιδιά εκτεθειμένα σε κάθε κίνδυνο. Διασχίζουν κάθετα τη λεωφόρο Ποσειδώνος για να τραβήξουν προς τη θάλασσα να πλυθούν, στην παραλία του Αγίου Κοσμά- είναι να σταυροκοπιέσαι που δεν έχει γίνει ακόμα κάποιο δυστύχημα. Κάμποσα άλλα, ξεροσταλιάζουν σαν χαμίνια, άπραγα στη στάση των λεωφορείων της γραμμής και του τραμ. Ποιος να τα μαζέψει; Πολλοί γονείς, έχουν ήδη αρχίσει να φοβούνται την σεξουαλική κακοποίηση και το θέμα, έχει ήδη ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας.

Στο ισόγειο των αφίξεων του παληού αεροδρομίου και εκεί όπου παληά ήταν οι αίθουσες αναμονής, υπάρχει μονάχα ένας κλειστός και ανήλιαγος χώρος που απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεται παιδικός σταθμός. Μονάχα κάποιες παιδικές ζωγραφιές, στέλνουν ένα αχνό μήνυμα ανθρώπινης παρουσίας εκεί μέσα.

Οι αίθουσες, είναι γεμάτες από σωρούς ρούχων και παπουτσιών και τρόφιμα, αποτέλεσμα κυρίως της συμπόνοιας των Ελλήνων, μοιρασμένα από μέλη των ΜΚΟ που βρίσκονται εκεί-οι περισσότεροι αλλοεθνείς- σε οικογενειακές σακούλες για διανομή. Το φαγητό, είναι προφανές ότι δεν φτάνει. Κι όποιος ζητά λίγο γάλα για το παιδί του, του συνιστούν να κάνει υπομονή μέχρι την κανονισμένη ώρα…

Η ατμόσφαιρα, όταν πήγα, ήταν αποπνικτική. Συνθήκες που γκρεμίζουν τον άνθρωπο από το ύψος του και τον υποβιβάζουν σε κάποιο πρωτόγονο είδος που ζει στα σκοτάδια. Αν δε φυσούσε ένα ευεργετικό βοριαδάκι, η αποφορά έξω, στο προαύλιο, θα κοβόταν με το μαχαίρι. Για πάνω από 5.000 ανθρώπους είναι εγκατεστημένες μόλις 20 χημικές τουαλέτες.

Στον πρώτο όροφο, έχουν στηθεί η μια πάνω στην άλλη, εκατοντάδες σκηνές. Όμως, τώρα που ο καιρός έχει ζεστάνει, δεν αντέχεται η παραμονή εκεί μέσα. Οι αίθουσες ζέχνουν.

Πολλοί έχουν μεταφερθεί στον υπαίθριο χώρο, όπου απλώνουν το μετρημένο βιός τους κι ό,τι σώθηκε απο το μακρύ ταξίδι, να αεριστεί ή να στεγνώσει από το νερό στις βρύσες του Αγίου Κοσμά. Όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις νέους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση παθητικής αναμονής, χωρίς προβλέψιμο μέλλον και ενώ τα χρήματά τους όπως και η υπομονή τους τελειώνουν.

Οι πέντε δήμαρχοι Ελληνικού- Αργυρούπολης και των όμορων περιοχών, όπως και η διευθύνουσα σύμβουλος της «Ελληνικό Α.Ε» Σουλτάνα Σπυροπούλου, απηύθυναν πριν από λίγες ημέρες δραματική έκκληση για να αντιμετωπιστεί επειγόντως η κατάσταση, αλλά, δεν ακούει κανείς. Μόνο το φιλότιμο κάποιων ανθρώπων και η υποδειγματική μέριμνα του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, δεν φτάνουν. Η κυβέρνηση, κατά την προσφιλή της τακτική, αφήνει το πρόβλημα να σαπίζει.

Η νέα Ειδομένη, όμως, είναι εδώ, λίγα χιλιόμετρα από το ζαλισμένο αθηναϊκό κέντρο και φιλοξενεί τα κουρέλια μιας ζωής που φαίνεται πως έχει χάσει οριστικά τον προορισμό της.

Γιώργος Χατζηδημητρίου