Από κείνη τη μέρα ο κόσμος που ξέραμε έπαψε να είναι ο ίδιος. Το λεγόμενο «Ανατολικό μπλοκ» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και νέες χώρες αναδύθηκαν πάνω στις στάχτες του κομμουνισμού, γνωρίζοντας τις ωδίνες της «Δημοκρατίας με καπιταλιστικούς όρους».

Η ιστορία φυσικά δεν τελείωσε. Κατά την άποψη πολλών που βλέπουν τι ακολούθησε, έμοιαζε εκείνες τις μέρες, σαν να δόθηκε κάποιο αόρατο σήμα και τα ισχυρά μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης, με προεξάρχουσες την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, απελευθέρωσαν κάθε φραγμό στη δράση του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου με το έωλο επιχείρημα ότι οι αγορές έχουν την δυνατότητα να αυτορυθμίζονται.

Η πραγματικότητα αποδείχθηκε περισσότερο ξεροκέφαλη. Στο έδαφος μιας επεκτατικής παγκοσμιοποίησης που μίκρυνε τα όρια του Πλανήτη, ο παράγοντας της εργασίας έχασε κάθε αξία, προκαλώντας στρατιές απελπισμένων που βρέθηκαν χωρίς δουλειά και προσδοκίες στον δρόμο, γιατί το σύστημα δεν τους περιελάμβανε πλέον στις προτεραιότητές του.

Κακά τα ψέμματα…Η απειλητική παρουσία μέχρι τότε του ιδεολογικά «αντίπαλου δέους», υποχρέωνε τις αστικές κυβερνήσεις της Δύσης, να προστατεύουν με "Κεϋνσιανές επιλογές", έναν σκληρό πυρήνα ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που συγκροτούσαν αυτό που ονομάστηκε «κοινωνικό κράτος» και ισοπεδώθηκε τάχιστα για να είναι τώρα μια ανάμνηση μακρυνή.

Οι φυσικοί και υλικοί πόροι του πλανήτη έχουν περάσει στα χέρια μιας αδίστακτης ολιγαρχίας κυνικών και καταστροφικών μεγιστάνων που τους νέμονται ολέθρια και ανεξέλεγκτα  και αδιαφορούν για την σημασία της ανθρώπινης ύπαρξης, σωρεύοντας τόσον αφορολόγητο πλούτο, ώστε θα μπορούσε να ζήσει ολάκερη η υφήλιος.

Το συνόψισε ο επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, όταν παραδέχτηκε αφοπλιστικά, ότι πληρώνει λιγότερους φόρους από την γραμματέα του!..  

Οι πολιτικοί, με το αζημίωτο, μεταβλήθηκαν ατιμωτικά σε υπαλλήλους και διεκπεραιωτές των οικονομικών συμφερόντων, χάρη στα οποία κερδίζουν το βρώμικο ψωμί τους και την εκλογική τους έδρα, επιβάλλοντας για αντάλλαγμα σκληρές πολιτικές λιτότητας και εξάντλησης των εργαζομένων που συνωστίζονται στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας για δουλειές των 300 ευρώ και με ελάχιστα δικαιώματα στην ασφάλιση, την Παιδεία, την περίθαλψη, τον ελεύθερο χρόνο.

Τα πολιτικά αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά. (Στις ΗΠΑ με τον Τραμπ, στη Γερμανία με το AfD, στη Γαλλία με την Λεπέν, στην Αυστρία με την ακροδεξιά, στη Ιταλία με κόμματα αστεία, στην Ελλάδα με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής).

Οι αποσυνάγωγοι του συστήματος, τοκίζουν την απελπισία τους σε λαϊκιστές, δημαγωγούς και ακροδεξιούς ρήτορες που υποδεικνύουν τους νέους εχθρούς, στο πρόσωπο των προσφύγων και των μεταναστών που προκαλούν οι πόλεμοι της Δύσης, όπως και των διαφορετικών και σπέρνουν αμηχανία στα παλαιά καθεστωτικά συστήματα εμφανιζόμενοι σαν επιλογές αντισυστημικές.

Είναι ο καιρός για Δικαιοσύνη. Και είναι καιρός να ανακτήσει η πολιτική τα πρωτεία και την παληά της αίγλη, αλλά και οι πολίτες να διεκδικήσουν από τις Τράπεζες και τις αχαλίνωτες δυνάμεις της αγοράς τη ζωή που τους πήραν, πίσω.

Γιώργος Χατζηδημητρίου