Παραβλέπουν, άλλοι ιδιοτελώς ηθελημένα και άλλοι επειδή συνήθισαν να βυθίζουν το κεφάλι στην άμμο, ότι είναι η πολιτική τους (συν της ανικανότητα της Αριστεράς να εκφράσει πολιτικά την διάχυτη δυσαρέσκεια…)που επιτρέπει να ανθίζουν τα ακροδεξιά άνθη του κακού. Κι όλοι μαζί αδυνατούν να διατυπώσουν τις νέες ζωτικές ερωτήσεις.

Γιατί ο λαϊκισμός τρέφεται από την αγανάκτηση των απλών ανθρώπων που βλέπουν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται

Όταν οι κοινωνίες καταρρέουν και η απόσταση που χώριζε παληά τη μεσαία τάξη από τους οικονομικά πιο αδύναμους εκμηδενίζεται, είναι σημάδι ότι δεν μπορεί να τραβήξει κι άλλο αυτή η λιτότητα διαρκείας που συνθλίβει τη ζωή των πολιτών και τις προσδοκίες τους για ένα ασφαλέστερο μέλλον.

Σήμερα οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από αυτήν την Ευρώπη, επειδή η πολιτική τάξη, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι αλλά και «αριστεροί» τύπου Τσίπρα εμφανίζουν αυτήν την απάνθρωπη πολιτική σαν αναπόφευκτη και καταθλιπτική μοίρα.

Είμασταν εδώ, όταν πρόθυμοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, χρησιμοποιούσαν την τραπεζική και οικονομική κρίση ως πρόσχημα για να καταργήσουν κάθε παληά βεβαιότητα, επιτρέποντας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να απολύουν κατά βούληση και οι κυβερνήσεις να κόβουν μισθούς και συντάξεις και να περιορίζουν τις δημόσιες δαπάνες για να δώσουν το περίσσευμα στις (αφορολόγητες) τράπεζες, ώστε, όπως ισχυρίζονται να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Πρόκειται για αδιέξοδες πολιτικές που αναχαιτίζουν την ανάπτυξη και προσθέτουν στους λαούς νέα βαρειά χρέη.

Ανεξέλεγκτες γραφειοκρατίες χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ, σε συγχορδία με διεφθαρμένους πολιτικούς που συντηρούν το φαινόμενο της «κυλιόμενης πόρτας», έχουν κηρύξει απροκάλυπτα τον πόλεμο στον κόσμο της εργασίας και τιμωρούν ολόκληρες χώρες, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μας, για να συνετίζονται οι υπόλοιπες.

Πρόκειται για μια κυκλική, επαναλαμβανόμενη, αφόρητη κόλαση, από την οποία κανείς δεν γλυτώνει και οι μόνοι που το διασκεδάζουν με την συντριβή των δημοκρατικών κοινωνικών κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα, είναι αυτοί οι λίγοι πλουτοκράτες που έχουν τα πολλά.

Άγγελοι αυτής της κόλασης, από τον Τραμπ μέχρι την Φράουκε Πέτρι και τη Λεπέν, είναι αυτοί που σέρνουν τώρα μπροστά στα μάτια μας έναν απόκοσμο χορό, ανανεώνοντας από τα πιο σκοτεινά βάθη της ιστορίας, ένα σκαιό ρεπερτόριο που οδηγεί τους λαούς και τις κοινωνίες στο μίσος και την ζοφερή αναδίπλωση.

Γιώργος Χατζηδημητρίου