Κι έβλεπα την κούρασή του, την αμηχανία ενός ανθρώπου που μας γέμισε ψευδώνυμα και τώρα δεν ξέρει στ΄ αλήθεια τι να κάνει και προσπαθεί απελπισμένα να αποφύγει την τελευταία πράξη του δράματος.  

Απέναντί του, είχε έναν σκληρό τεχνοκράτη- τέτοιοι είναι έξω...- με εξαντλημένη υπομονή. Το βλέμμα του Κοινοτικού Επιτρόπου, έχει το νόημα «αφού στο τέλος θα υπογράψεις, γιατί μας ταλαιπωρείς ρε φίλε;» κι έτσι είναι…

Σαν τα χαζοκόριτσα, ο πρωθυπουργός, διολισθαίνει δια μικρών αρνήσεων στην μεγάλη κατάφαση.

Ο Αλέξης είναι πλέον κάτοχος μιας ξέπνοης και άχρωμης γοητείας που χωρίς καμιά υπεροψία διασχίζει ένα λιβάδι με άνθη του αργόσυρτου (πολιτικού του) θανάτου.

Κι από το να εκστομίζει διάφορες μπαρούφες, ας συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι θα είναι ο τρίτος (ατάλαντος) πρωθυπουργός που θα΄ χει γίνει, τόσο νωρίς...-  παρανάλωμα των Μνημονίων...