Το θέμα προβλέψιμα θα εξαντληθεί στις συνήθεις κοινοτοπίες για τις θανατηφόρες συνέπειες της ταχύτητας, την αναίδεια του Έλληνα οδηγού, τον τρόπο κτήσης διπλωμάτων, στις οθόνες θα ξαναβγεί-ήδη βγήκε- ο οδηγός αγώνων Ιαβέρης σε μια μοναχική παράσταση όπου, επιτείνοντας τη γενική σύγχυση βρίζει το κοινό, οι θεούσες αρσενικές και θηλυκές, θα κάνουν με δέος το σταυρό τους και η θλιβερή παράσταση θα κορυφωθεί σε ένα δραματικό κρεσέντο με αδιάκριτα πλάνα από τις κηδείες και των σπαραγμό των απαρηγόρητων τεθλιμμένων.

Η ζωή θα συνεχιστεί χωρίς αυτούς- ήδη ο σύζυγος έδωσε την πρώτη του συνέντευξη…

Η ζωή ερήμην μας πάντα συνεχίζεται. Απλώς, φωτίζει συχνά την περιοχή του τυχαίου, όπου περιδιαβαίνουμε ανέμελοι, ποντάροντας αστόχαστα σε μια εύνοια που βρίσκεται μονάχα στο μυαλό μας.

Σ΄ αυτό το κράτος από σύμπτωση μόνο ζούμε. Και στο μεταξύ στα συρτάρια κάποιου γραφείου της Βουλής, χορταριάζουν Πορίσματα και Εκθέσεις για τα Τροχαία στη χώρα που- σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, όπως οι καθοδικοί δημογραφικοί δείκτες- αποδεκατίζεται στους δρόμους.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές, όπως θα΄ λεγε κι ο Σεφέρης, δεν ξέρουμε στ΄ αλήθεια πώς να πεθάνουμε. Πάει πολύ το κράτος να μας διδάξει από νωρίς μερικούς πρακτικούς τρόπους για να ζούμε;