Η κοινή και άδοξη μοίρα τουτέστιν, των μνημονιακών πρωθυπουργών, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά και όσων υπερτιμημένων πολιτικών αστέρων όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, οι οποίοι μετεωρίζονται σήμερα άπραγοι σε μια ειδική πτέρυγα της πολιτικής Κόλασης.

Αυτό είναι το πρόβλημά του κ. Τσίπρα που έλεγε καθησυχαστικά τον περασμένο Φλεβάρη, ότι η «δεύτερη αξιολόγηση και όλες οι επόμενες από δω και πέρα θα είναι περίπατος»…

Η ανεπιθύμητη συγκατοίκηση με την πολιτική απαξίωση και την ανυποληψία στοιχειώνει τώρα τις μέρες του.

Διότι έχει συνειδητοποιήσει ότι τελείωσαν τα ψέμματα κι ότι εδώ παίζεται η πολιτική του μοίρα. Το γεγονός ότι προτάσσει το (ασταθές και αβέβαιο…) πολιτικό του μέλλον από τις επείγουσες οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητες της χώρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι ενδεικτικό της συγκρότησής του, αλλά δεν συγκινεί πλέον κανέναν.

Ούτε καν το ίδιο του το κόμμα, όπου έχει ήδη αρχίσει στο υπέδαφος των φιλοδοξιών, η μάχη της διαδοχής.

Ο θυελλώδης και επινοητικός, αλλά και ελκυστικός σε ένα μέρος του εσωκομματικού ακροατηρίου Ευκλείδης Τσακαλώτος, που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να πατά σε δυο βάρκες- και εσωκομματική αντιπολίτευση με τους «53+» και πριμαντόνα της λιτότητας-κι ακόμα περισσότερο ο Γιώργος Χουλιαράκης, έχουν πάρει προ πολλού τις δέουσες αποστάσεις, προτιμώντας να σερβίρουν την πίκρα των αποφάσεων στο Μαξίμου και στην διαρκώς νευρικότερη ηγετική ομάδα που περιβάλλει τον δύσθυμο ένοικό του.

Στο μεταξύ, ο «επιτήδειος ουδέτερος» Γιάννης Δραγασάκης διαπιστώνει αενάως (όπως κάνουμε κι εμείς στα καφενεία δηλαδή…) την ανάγκη για ένα νέο παραγωγικό πρότυπο, οι Νίκος Βούτσης και Νίκος Φίλης διεκδικούν να πάρουν πίσω τα πνευματικά δικαιώματα μιας αριστεράς (με μικρό το άλφα εννοείται…) που μας άφησε άναυδους με την ανεπάρκεια και τις πρωτοβάθμιες αναλύσεις της για τον κόσμο κι ενώ στο προσκήνιο, προβάρουν τις ηγετικές τους φιλοδοξίες κάτι αυτοβαρυσήμαντες προσωπικότητες τύπου Πάνου Σκουρλέτη…

Μιλάνε όμως μια γλώσσα ακατανόητη που εκτείνεται από τις σχέσεις με την Εκκλησία μέχρι τη ΔΕΗ όλοι αυτοί και χωρίς στο τέλος να λένε τίποτε. Δεν υπάρχει περίπτωση, με τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές τους να διασώσουν την «αριστερή τους τιμή». Αυτή έχει οριστικά χαθεί όταν ψήφισαν το 3ο  μνημόνιο.

Η συνέπεια άλλωστε και η αξιοπρεπής στάση στη ζωή, είναι υπόθεση διαρκείας. Δεν μπαινοβγαίνεις… Όσοι αντέχουμε ακόμα, εξαιτίας βαρειάς επαγγελματικής υποχρέωσης, τους παρακολουθούμε βαριεστημένοι να εκδραματίζουν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. 

Γιώργος Χατζηδημητρίου