Υπήκοοι ενός μεσίστιου μέλλοντος χιλιάδες νέοι εγκατέλειψαν –και συνεχίζουν να εγκαταλείπουν– την Ελλάδα, προκειμένου να αναζητήσουν ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον στο εξωτερικό. Πολλοί μιλούν για «τα καλύτερα μυαλά», τους «άριστους» κ.ο.κ. που θα λείψουν τρομερά, κυρίως τις επόμενες δεκαετίες από τη χώρα, ώστε αυτή να ορθοποδήσει πραγματικά. Κι έχουν δίκιο. 

Υπάρχουν, ωστόσο, και εκείνοι που έμειναν πίσω· που παλεύουν εδώ καθημερινά, δουλεύουν εξαιρετικά υποαμειβόμενοι και υπομένουν τις παντοειδείς «ενέσεις»... απαισιοδοξίας σχετικά με ένα σκοτεινό μέλλον. Εγιναν δάσκαλοι, καλλιεργητές γης, μικροεπιχειρηματίες, εθελοντές και πολλά άλλα, προσπαθώντας πρώτα να φροντίσουν τον εαυτό τους και στη συνέχεια αυτόν τον τόπο, που όλοι τους λένε πως είναι άνευ ελπίδας.

Την ιστορία αυτών των νέων ανθρώπων εξερευνά το ντοκιμαντέρ «Freedom Besieged» (κάτι σαν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι») του Ελληνοκαναδού Παναγιώτη Γιαννίτσου, το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο δημιουργίας και είναι προγραμματισμένο να προβληθεί τον προσεχή Οκτώβριο. «Αυτό το φιλμ δεν επικεντρώνεται στην οικονομία ή στο καθημερινό δράμα της ελληνικής πολιτικής. Εχει να κάνει με την επικοινωνία.

Με το πώς επικοινωνούμε με τους νέους, ώστε να τους παρέχουμε ένα κοινωνικό περιβάλλον που προάγει την αυτοπεποίθηση και τη δημιουργία. Ο σκοπός της ταινίας ήταν να επικοινωνήσουμε ένα κλίμα ελπίδας, προβάλλοντας κάποιες μοναδικές δραστηριότητες που επηρεάζουν θετικά την ψυχολογία των Ελλήνων νέων σήμερα. Η εικόνα ενός ηλικιωμένου που κλαίει έξω από μια τράπεζα προσφέρει βέβαια πρωτοσέλιδα, όμως έτσι ξεχνάμε τους 20χρονους που χτίζουν ένα οικολογικό χωριό 3 ώρες μακριά.

Μας γίνεται εμμονή η τραγωδία και αγνοούμε εκείνους που προσπαθούν να παραγάγουν κάτι θετικό, σαν να ήταν εξωγήινοι ή όπως μου το έθεσε κάποιος “εξαιρέσεις στην ελληνική πραγματικότητα”. Οι νέοι Ελληνες με τους οποίους μίλησα δεν αποδέχονται αυτή την πραγματικότητα. Το μήνυμα που εκπέμπουμε προς τα έξω επηρεάζει την ψυχολογία των παιδιών μας, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ» μας λέει ο κ. Γιαννίτσος.

Στο ντοκιμαντέρ του ακούγονται οι φωνές (και οι ιστορίες) δεκάδων νέων της πατρίδας μας: ένας 29χρονος οδηγός ταξί από το κέντρο της Αθήνας, ένας αγρότης από το Κιβέρι Αργολίδας, που έχει ιδρύσει μπασκετική ακαδημία και διδάσκει παιδιά, ένας 22χρονος φωτογράφος που δουλεύει στα Εξάρχεια, ένας 15χρονος από τη Θεσσαλονίκη που έφτιαξε το πρώτο διαδικτυακό think tank για εφήβους.

Γύρω τους τοποθετούνται οι σκέψεις σημαντικών προσώπων από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Νόαμ Τσόμσκι, Μάικλ Δουκάκις, Πίτερ Οικονομίδης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Πύρρος Δήμας, Δημήτρης Διαμαντίδης κ.ά.), προκειμένου, όπως λέει ο κ. Γιαννίτσος, «να υπάρξει σύνδεση της ελληνικής νεολαίας με τον κόσμο που την περιβάλλει». Μέσα στην κρίση είναι φυσικά δεκάδες τα ντοκιμαντέρ, αλλά και οι ταινίες μυθοπλασίας που έχουν ασχοληθεί με τους νέους.

Η δουλειά, ωστόσο, του κ. Γιαννίτσου, γυρισμένη σε 4 χώρες και ενσωματώνοντας αυτό που οι δημοσκόποι θα ονόμαζαν «μεγάλο δείγμα», μοιάζει πολλά υποσχόμενη. Κυρίως ασχολείται με όσα αισθάνονται και πιστεύουν οι ίδιοι οι άνθρωποι και όχι με αυτά που άλλοι σχεδιάζουν (και εκτελούν) για λογαριασμό τους. Οπως το θέτει ο Ελληνοκαναδός σκηνοθέτης:

«Πολλοί από την παγκόσμια σκηνή ξεχνούν πως κάποιοι στην Ελλάδα έχουν αντιδράσει στην κρίση με καινοτομία, συμπόνια και το βλέμμα στο μέλλον. Η ελληνική νεολαία σήμερα προσδιορίζεται ως “χαμένη γενιά”, όμως αυτό το φιλμ είναι αφιερωμένο σε όσους μάχονται ενάντια σε αυτό το στίγμα».