Κάθησα λοιπόν και το σκέφτηκα και το κομμάτι που τους έστειλα - και που αφού πρώτα με ρώτησαν αν τους κάνω πλάκα, και αφού επείσθησαν οτι δεν κάνω καθόλου πλάκα εφόσον το υπογράφω, το δημοσίευσαν - έλεγε οτι η καλύτερη επένδυση είναι να αγοράζει κανείς και να αποθηκεύει μπουκάλια γνωστών αλκοολούχων ποτών. Εστίασα κυρίως στο Johnny Walker που είναι το πιο γνωστό ουίσκι. Στο άρθρο αυτό εξηγούσα οτι αυτή η επένδυση έχει ορισμένα ισχυρά χαρακτηριστικά, πολύ ισχυρότερα όλων των άλλων και τη συνέκρινα με άλλες, όπως πχ ο χρυσός που θεωρείται ασφαλές καταφύγιο, αλλά έχει άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά ώς μέσο συναλλαγής.

Αναφέρω προχείρως τα βασικά.

Καταρχήν το ουίσκι, δεν χαλάει μέσα στο μπουκάλι, όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Άρα είναι μια επένδυση forever.

Δεύτερον η αξία του δεν μειώνεται ποτέ αφού ένα μπουκάλι ουίσκι αγορασμένο πχ τη δεκαετία του 1950, πουλιέται όσο κάνει και σήμερα στην αγορά (σε καιρό ειρήνης και νορμάλ συναλλαγών). Έχει πάρει στην τιμή του όλες τις υποτιμήσεις νομισμάτων, όλες τις αυξήσεις φόρων, όλο τον πληθωρισμό, όλες τις μεταβολές που μπορεί να έχουν συμβεί στην αξία του από το 1950 μέχρι σήμερα. Ίσως να πουλιέται και περισσότερο σε μερακλήδες συλλέκτες και ρομαντικούς.

Τρίτον διότι η τιμή του είναι χαμηλή, πχ 17 ευρώ σήμερα και είναι συσκευασμένο σε ποσότητες τέτοιες που μπορεί να αποτελέσει συναλλακτικό μέσον, χρήμα δηλαδή, ώστε να ανταλλαχθεί με άλλα προϊόντα. Αν έχει για παράδειγμα κάποιος τη στιγμή της καταστροφής μια χρυσή λίρα και χρειάζεται ένα λίτρο γάλα για το παιδί του, ρέστα δεν θα μπορεί να πάρει. Θα δώσει τη λίρα και θα πάρει ένα μπουκάλι γάλα, άντε δυο, άντε δέκα. Δεν μπορεί να πάρει 1.000 μπουκάλια γάλα γιατί θα χαλάσουν. Όμως αν έχει αντί για χρυσή λίρα ένα μπουκάλι ουίσκι, θα το ανταλλάξει με πέντε έξι, δέκα μπουκάλια γάλα και δεν θα έχει χάσει.

Τέταρτον διότι σε αντίθεση με τον χρυσό, έχει πολλές υποδιαιρέσεις. Μπορεί να δώσει δυο μεζούρες και να πάρει ένα μπουκάλι γάλα. Είναι δηλαδή πιο “ρευστό” από το χρυσάφι λόγω χωρισμού σε δόσεις. Έχει υποδιαιρέσεις, η χρυσή λίρα δεν έχει. Με το ουίσκι δεν χρειάζεται να πάρεις ρέστα. Με τον χρυσό δεν μπορείς να πάρεις ρέστα.

Πέμπτον, είναι βέβαιον οτι ο έχων ουίσκι, στην καταστροφή του κόσμου, θα είναι περιζήτητος. Όλοι θα θέλουν να πιούν ένα ουισκάκι για να χαλαρώσουν, για να μεθύσουν, για να απαλύνουν τον πόνο τους, ή και για να αποχαιρετήσουν φεύγοντας από τον μάταιο τούτο κόσμο, one for the road που λέμε.
Τώρα λοιπόν με τον κορωνοϊό και δεδομένου ότι νοιώθω - βλακωδώς ίσως - μια ανάγκη να βοηθήσω να ξεφύγουμε από τον καταιγισμό δυσάρεστων ειδήσεων, θυμήθηκα αυτό το άρθρο που ταιριάζει στην περίπτωση της καταστροφής, αλλά έχει και μια σχετική πλάκα.

Και διαπίστωσα ότι εξαιτίας του είδους της καταστροφής δηλαδή ότι προέρχεται από ιό, προστίθεται ακόμη μια μαγική ιδιότητα του ουίσκι. Είναι απολυμαντικό. Καθώς το οινόπνευμα έχει εξαφανιστεί από την αγορά, το ουισκάκι με 40% αλκοόλ, όπως και όλα τα άλλα ποτά, τσίπουρα, βότκες κλπ είναι ιδανικό απολυμαντικό. Πλένεις - πίνεις, πλένεις - πίνεις, πλένεις - πίνεις.

Τη στιγμή αυτή λοιπόν, όποιος έχει αποθηκευμένες ποσότητες αλκοολούχων ποτών, δεν χρειάζεται να ψάχνει αντισηπτικά μαντηλάκια. Ούτε να αγχώνεται. Είναι σωστά τοποθετημένος έναντι κάθε κινδύνου και αντέχει την καραντίνα καλύτερα. Και αν όλα πάνε στραβά, έχει more than one for the road.