Εσύ, μαλάκα, που θα σταματήσεις κάπου στην διαδρομή να φας και να πετάξεις τα σκουπίδια σου όπου να ’ναι, για να τα μαζέψουν άλλοι (μαλάκες).
Εσύ, μαλάκα, που ονειρεύεσαι κοψίδια, μπάρμπεκιου και τσίπουρα στο χωριό, παρέα με τους «αθάνατους ντόπιους», αυτούς «που δεν παθαίνουν τίποτα!», που «ξέρουν», που «περάσαν τόσα!» και: «τώρα θα πεθάνουν;».
Εσύ, μαλάκα, που θα πας, μόλις βρεθείς εκεί, στο καφενείο ή την ταβέρνα, θα απαιτήσεις να την ανοίξουν (εσύ κι άλλοι μαλάκες όπως εσύ) και θα γλεντήσετε κρυφά, με μουσικάρες και ποτάρες, γκομενάρες και «τα παιδιά», που «δεν καταλαβαίνουν τίποτα!» (κράτα το αυτό, για μετά…).
Εσύ, μαλάκα, που θα απαιτήσεις από τη μάνα και τον γέροντα πατέρα σου να «μην κουνηθούνε ρούπι» απ’ το κονάκι τους, για να μην αρρωστήσουν και κακοπάθουν.
Εσύ, τέλος πάντων, για να μην σε «στολίζω» συνεχώς, διάβασε κι αυτό:

Τούτη την ώρα, κάπου, κάπως, δύο γιατροί και τρεις νοσηλευτές είναι «ταμένοι» να σε σώσουν.
Ναι! Εσένα! Κι ας είσαι τόσο μαλάκας!
Αυτοί οι άνθρωποι (άνθρωποι είναι, με οικογένειες, γκόμενους, γκόμενες, παιδιά, ανάγκες για ταξίδια και κοψίδια) ακούνε κάποιους από μακριά συνέχεια, διαβάζουν, συζητούν και «μαθαίνουν» πώς θα σε κάνουνε καλά, όταν θα βρεθείς στην πόρτα τους, σε πανικό κι όταν θα ζητάς «δικαιοσύνη», «κράτος» και «περίθαλψη», θα σμπρώχνεις τους υπόλοιπους για να σωθεί η φάρα σου η ξακουστή (αυτή με το τσαγανό και την μαγκιά!), θα γκαρίζεις για τις «τριτοκοσμικές συνθήκες» του νοσοκομείου και θα πηγαίνεις για τσιγάρο (οι μάγκες καπνίζουν, μην το ξεχνάς!) δίπλα από τα «Επείγοντα», επειδή «έτσι γουστάρεις, φιλαράκι! Τραβάς κάνα ζόρι;».

Αυτοί δεν θα σε διώξουν (όπως θα ’πρεπε), αλλά με απάρνηση κάθε εγωισμού, «ακόμη και αυτής της ίδιας τους της υγείας» (θυμήσου το αυτό, μαλάκα!) θα σε βάλουν, εσένα ή τους δικούς σου ή όλους μαζί, σε κάτι που λέγεται «Πρωτόκολλο για την αντιμετώπιση της Πανδημίας» και που η τελευταία λέξη (αυτή, που κάποιος μαλάκας δάσκαλος κάποτε στην ανέφερε) σημαίνει ότι μια αρρώστια διασπείρεται ανεξέλεγκτη «σε κάθε δήμο», δηλαδή σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα, και που καμιά της δεν γλιτώνει.
Εκεί, αυτοί οι ακούραστοι (;) γιατροί, νοσηλευτές και ανακουφιστές θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σε σώσουν, κυρίως, όμως, θα κάνουν το καλύτερο δυνατό για να μην διασπείρεις την αρρώστια και αλλού, σε άλλους δήμους, σε άλλα σπίτια, σε άλλες χώρες.
Αυτοί οι ακούραστοι (στο μυαλό σου, μόνο) θα είναι πιθανότατα άρρωστοι επίσης. Αλλά δεν θα μπορούν να καθίσουν σ’ ένα κρεβάτι ν’ αναρρώσουν. Θα πρέπει να τρέχουν για να σώσουν εσένα κι άλλους μαλάκες σαν κι εσένα, επειδή στο βάθος δεν σε θεωρούν μαλάκα, αλλά —για μάντεψε!— άνθρωπο!

Ναι! Άνθρωπο!

Τώρα που είναι ξεκούραστοι (αυτοί οι μαλάκες οι γιατροί), κάθισε λίγο στην άκρη της Εθνικής και σκέψου: μήπως είναι καλύτερα να επιστρέψεις; Να μείνεις σπίτι και να βγαίνεις μόνο και μόνος σου για ν’ αγοράσεις τ’ απαραίτητα; Να είσαι ξεκούραστος για να μπορέσεις —αν χρειαστεί— ήρεμα να γειάνεις, χωρίς να κουράσεις κανέναν και χωρίς να κουραστείς κι εσύ;

Λέω… Μήπως;

Παντελής Μάσσος