Η ιστορία αναφέρεται στη μάχη λογοκρισίας μεταξύ της εξουσίας και του καλλιτέχνη. Μπορεί να μην ακούγεται καινούργιο. Έχουμε ακούσει τόπους ιστοριών για τους καλλιτέχνες που διώκονται από τις υψηλές σφαίρες εξουσίας. Αυτό που κάνει την υπόθεση της Karen Finley σχετική είναι η σημασία αυτού του αγώνα στην δημόσια σφαίρα.

Όλα συνέβησαν όταν παρουσίασε την παράσταση "Έχουμε τα θύματα έτοιμα", στο Κέντρο Λίνκολν το 1990. Η πράξη συνίστατο την γυμνή εμφάνιση της μπροστά  στο ακροατήριο και στην εκχύλιση λιωμένης σοκολάτας σε όλο το σώμα της, ενώ μουρμούριζε φράσεις για τη βία των φύλων. Έριξε τη σοκολάτα με παιχνιδιάρικο τρόπο, κάνοντας το κοινό να την επευφημεί σαν να είδαν μια πράξη striptease. Στη συνέχεια, όταν άρχισε να απαγγέλλει την ομιλία της, αντιμετώπισε το κοινό και εξέθεσε πώς η κοινωνία αντικειμενοποιεί τις γυναίκες. Η σοκολάτα αντιπροσώπευε την ακαθαρσία που αισθάνονται οι γυναίκες όταν το αρσενικό βλέμμα γίνεται τόσο δυσάρεστο. Έδειξε πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σαν βρωμιά κάθε μέρα.

Φυσικά, η παράστασή της προκάλεσε τεράστια διαμάχη μεταξύ του κοινού και του καλλιτεχνικού κόσμου. Η Finley είχε επιλεγεί από το National Endowment for the Arts (Εθνικό Ταμείο Τεχνών) για να λάβει επιχορήγηση για το έργο της, αλλά πολλοί συντηρητικοί που οδήγησαν σε μια συντριβή του Συνασπισμού παραδοσιακών αξιών άρχισαν μια εκστρατεία με την οποία ζητούσε από το ταμείο  να αποσύρει τη χορηγία για την Finley. Σύντομα πολλοί συντηρητικοί πολιτικοί προσχώρησαν στο κίνημα και ανάγκασε το ταμείο να παρέμβει επίσημα. Φυσικά, έγινε δημόσια υπόθεση και οι άνθρωποι θα εξέφραζαν τις απόψεις τους και θα έπαιρναν το μέρος της, ή του ταμείου στο πρόβλημα. Ο Finley και τρεις άλλοι καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν επίσης λογοκριθεί, άσκησαν αγωγή εναντίον του ταμείου, ισχυριζόμενοι ότι ο λόγος για τον οποίο αποσύρθηκε η επιχορήγηση τους ήταν αυθαίρετος και δεν κατοχυρώνονταν η βιωσιμότητα της παράστασης σύμφωνα με τη σύμβαση. Αλλά όλα ήταν μάταια. Το δικαστήριο ευνόησε το ταμείο  και οι τέσσερις καλλιτέχνες έχασαν επίσημα τις επιχορηγήσεις τους.

Όταν έλαβε χώρα η δίκη, πολλοί έλαβαν την ευκαιρία να εκθέσουν τι σκέφτονται για τέτοιου είδους τέχνες ή αν πρέπει να τους αποκαλούμε έτσι. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρχε καλλιτεχνική αξία στην τέχνη της performance art. Ως εκ τούτου, πίστευαν ότι δεν αξίζει πραγματικά η δημόσια χρηματοδότηση της. Ανεξάρτητα, όμως για το πώς πρέπει να ονομάζεται , όλες οι στάσεις που υιοθέτησε η Finley και αυτή η ιδιαίτερη απόδοση αποδείκνυαν γιατί εξασκούσε την performance art. Μιλούσε  εναντίον του σεξισμού, της βίας κατά φύλου και της καταπίεσης. Έδειξε ότι οι άνδρες βλέπουν μόνο τις γυναίκες ως αντικείμενα που μπορούν να κατέχουν και να πετάξουν. Και, αν το σκεφτείς κανείς, αυτό ακριβώς συνέβη σε αυτήν ως καλλιτέχνη με την μάχη της εναντίον της λογοκρισίας .

Ισχυρίστηκε ότι ήταν γελοίο το γεγονός ότι μια ομάδα ανδρών είχε εξουσία πάνω στο σώμα της και τις αποφάσεις της, και ότι η λογοκρισία της ήταν απλώς η μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο κατεστραμμένη είναι η κοινωνία μας. Μερικοί από τους τύπους εναντίον της την αντιμετώπισαν σαν μια υστερική νεαρή γυναίκα που δεν γνώριζε τι έκανε. Και το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν αυτές τις μειούμενες και συγκαταβατικές επιθέσεις εναντίον της αποδεικνύει ότι, στην πραγματικότητα, είμαστε πραγματικά κολλημένοι.