Χαρακτηριστικό υπήρξε το παράδειγμα του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ ο οποίος παντρεύτηκε το απόγευμα της Πέμπτης (07/03) τον Αναστάσιο Σαμουϊλίδη στο Δημαρχείο Αθηνών. Η φράση που έγραψε αμέσως μετά στα social media, «η βέρα κι η καρδιά μου γράφουν τ’ όνομά σου», πέρα από τρυφερότητα επικύρωνε ταυτόχρονα τη δικαίωση ενός αγώνα πολλών χρόνων. Το ζευγάρι είχε δώσει το παρόν επίσης και στη Βουλή κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου.

«Μου έλεγαν ότι η Ολλανδία θα ήταν η πρώτη και η τελευταία χώρα»

Στην Ολλανδία ο δρόμος άνοιξε πολύ νωρίτερα. Υπήρχε πάντως η αίσθηση ότι δεν θα ακολουθούσαν το παράδειγμά της πολλές ακόμη χώρες. Ενδεικτική είναι η δήλωση, εκ των υστέρων, από τον κεντρώο βουλευτή Henk Krol, ο οποίος είχε συμβάλλει στην έγκριση του νομοσχεδίου. «Μου έλεγαν ότι η Ολλανδία θα ήταν η πρώτη και η τελευταία χώρα που θα νομιμοποιούσε τους γάμους με ανθρώπους του ίδιου φύλου». Τελικά ο νόμος ψηφίστηκε από 39 ακόμη κοινοβούλια, με πιο πρόσφατο το ελληνικό.

«Ο Dolf και ο Gert είναι ακριβώς όπως κάθε άλλο παντρεμένο ζευγάρι»

Οι Dolf Pasker και Gert Kasteel βρέθηκαν λοιπόν να είναι οι πρώτοι σ’ ένα ολόκληρο πλανήτη που παντρεύονταν αυτόν που αγαπούσαν με τη σφραγίδα του νόμου. Για την ακρίβεια ήταν οι μόνοι που θέλησαν να γίνουν τα ονόματά τους γνωστά. Καθώς τον Απρίλιο του 2001, ο δήμαρχος του Άμστερνταμ τέλεσε συνολικά τους γάμους τεσσάρων ομοφυλόφιλων ζευγαριών (τρία κουίρ ανδρών κι ένα κουίρ γυναικών), μεσάνυχτα Σαββάτου, αμέσως μετά την έναρξη ισχύος της νομοθεσίας.

«Υπάρχουν δύο λόγοι για να χαιρόμαστε», είχε πει ο δήμαρχος Job Cohen στους νεόνυμφους κατά την τελετή, στο δημαρχείο της πόλης. «Γιορτάζετε τον γάμο σας και γιορτάζετε επίσης το δικαίωμά σας να παντρευτείτε».

«Είμαι περήφανος που είμαι Ολλανδός», δήλωσε ο Dolf Pasker, 42 ετών τότε, ο οποίος παντρεύτηκε τον επί έξι χρόνια σύντροφό του, Gert Kasteel, 40 ετών τότε. Ενώ ένα άλλο ζευγάρι ζούσε μαζί ήδη 36 χρόνια!

Το 2003, δύο χρόνια αργότερα, η Whasington Post έγραφε: «Ο Dolf και ο Gert είναι ακριβώς όπως κάθε άλλο παντρεμένο ζευγάρι δύο χρόνια μετά. Τελειώνουν ο ένας τις προτάσεις του άλλου. Γελούν ο ένας με τα αστεία του άλλου. Όταν ο ένας πάει να φτιάξει καφέ, ο άλλος πειράζει παιχνιδιάρικα για το ποιανού δουλειά είναι να δουλεύει στην κουζίνα. Το μόνο πράγμα που κάνει το γάμο τους ασυνήθιστο είναι ότι είναι και οι δύο άνδρες».

Σημειώνεται ότι στην Αμερική εκείνη την περίοδο ο γάμος ατόμων του ίδιου φύλου αποτελούσε ακόμη αντικείμενο έντονης διαμάχης. Κι ενώ ορισμένες Πολιτείες κρατούσαν θετική στάση απέναντι στην κατοχύρωση του δικαιώματος, η νομιμοποίηση ήρθε μόλις τον Ιούνιο του 2015, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι τα ζευγάρια του ίδιου φύλου έχουν συνταγματικά προστατευμένο δικαίωμα να παντρευτούν και ότι τα κράτη πρέπει να αναγνωρίσουν τους γάμους των ομόφυλων ατόμων.

Στο πλαίσιο της εποχής και σε μια προσπάθεια κανονικοποίησης η Washington Post σημείωνε ότι στην Ολλανδία ήδη το 8% όλων των γάμων ήταν πλέον μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ενώ κάποιοι από αυτούς που παντρεύτηκαν είχαν πάρει ήδη διαζύγιο και πλήρωναν τη διατροφή που έχει επιβληθεί από το δικαστήριο.

«Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που κάποιοι άνθρωποι τάσσονται ενάντια», δήλωνε ο Dolf Pasker. «Οι άνθρωποι απλά δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος και τι σημαίνει να θέλεις μια φυσιολογική ζωή».

«Είναι πιο ωραίο να λες είναι ο σύζυγός μου»

Η ζωή των Dolf και Gert δεν διέφερε από εκείνη των στρέιτ ζευγαριών. Ο Dolf ήταν κοινωνικός λειτουργός και ο Gert ιατρικός προμηθευτής. Συζούσαν σε σπίτι στο Άμστερνταμ, είχαν δύο σκύλους, φιλικούς γείτονες και πλήθος συγγενών που βλέπουν πλέον την ένωσή τους ως κάτι το συνηθισμένο. Παρόλα αυτά κάθε τι αυτονόητο αποκτούσε άλλη βαρύτητα λόγω της απαγόρευσης που υπήρχε παλιότερα. Όταν έλαβαν με το ταχυδρομείο ένα γράμμα που απευθυνόταν στους «Gert και Dolf Kasteel-Pasker», συγκινήθηκαν.

Είκοσι χρόνια μετά οι Gert και Dolf συνέχιζαν να παραμένουν μαζί. «Είναι πιο ωραίο να λες στους άλλους ανθρώπους 'είναι ο σύζυγός μου, είναι ο άντρας μου'», δήλωνε ο Ντολφ το 2021, καθισμένος δίπλα στον Γκερτ, καθώς ξεφύλλιζαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων από τον γάμο, ο οποίος έγινε πρωτοσέλιδο παγκοσμίως. «Με βοήθησε να αποδεχτώ τον εαυτό μου».

Και οι τέσσερις γάμοι ομοφυλοφίλων στην Ολλανδία κατάφεραν να αντέξουν στον χρόνο. Δυστυχώς ένας από τους άνδρες που παντρεύτηκαν, ο Frank Wittebrood, πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2011 σε ηλικία 55 ετών. Πρόλαβε να ζήσει με τον τρόπο που ήθελε για δέκα χρόνια.

Δυστυχώς σε πολλές ακόμη χώρες ανά τον κόσμο οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να ζήσουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν ούτε μια μέρα. Χωρίς να αφαιρούν τίποτα από τους υπόλοιπους ανθρώπους, στερούνται ορισμένα από τα πιο βασικά τους δικαιώματα. Σε πάνω από 150 χώρες, άρα σε πάνω από 150 κοινωνίες, οι γκέι γάμοι συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται ως το εδώ και μη παρέκει.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που ακούγονται είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μεγαλώνουν όλο και περισσότερα παιδιά από γκέι γονείς κι άρα πολλά από αυτά να γίνουν επίσης γκέι. Σάμπως όμως τα γκέι άτομα δεν μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα όπου οι γονείς ήταν ετεροφυλόφιλοι; Ή μήπως είναι καλύτερα για τα χιλιάδες παιδιά, τα οποία αδυνατούν να τα μεγαλώσουν οι βιολογικοί τους γονείς, να μείνουν χωρίς γονείς κι οικογένεια τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αναλάβουν τη φροντίδα τους; Η αναγνώριση της ισότητας στα δικαιώματα, ο δρόμος που άνοιξε με τους Dolf και Gert, έχει και αυτό το καλό. Κάνει πολλούς περισσότερους ανθρώπους να πονούν λιγότερο, απ’ όσους πραγματικά νομίζουμε στην αρχή.