Το βλέμμα τους, είναι σαν του ανέκφραστου ροφού όταν πιαστεί στα βρόχια. Κι ο περίγυρος εχθρικός. Κατατείνει σε πλαδαρά οιδήματα. Χάνουν την ελπίδα ν΄ αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν και στ΄ αρχίδια μου γι΄ αυτό. Παράπλευρα όθεν καταγίνονται την ώρα που εμείς χωρίς και να το επιδιώκουμε κιόλας, μεταμορφώνουμε τα δυνατά μας πάθη σε  αρετές. Γι΄ αυτό όλα στην Ερμού, αυτοί τα βρίσκουν ωραία την στιγμή που εμείς μεμφόμαστε αδέκαροι τη μοίρα μας.  

Με τον καιρό αυτοί οι -μέσα κι έξω καράφλες-αποδέχονται στυφά την εξωτερική τους όψη και ζούνε τα οδυνηρά υπολείμματα μιας ζωής που για άλλα τους προόριζε η φουκαριάρα μάνα τους. 

Συντονίζονται ύστερα με την αποτυχία και βρίσκουν υποκατάστατα στην γελοιότητά τους. Ψεύτικες ιδέες και μετέωρες ανακουφίσεις πουλάνε την ώρα που τα δικά μας ρούχα καπνίζουν απ΄ το αίμα του σφαγείου. Στην αργομισθία των Υπουργείων, με πρώτο του (δικού τους) Πολιτισμού βολεμένοι.  Έτσι ζούνε. Άνθρωποι αγάμητοι, ξύλα απελέκητα... Τοκίζουν αυθαιρέτως μετά με δήθεν αισθητικούς όρους το ψόφιο αντριλίκι τους, στην αυθεντική μαγκιά του δικού μας Ινδιάνου Πάμπλο Γκαρσία... 

Ο ΠΑΟΚ είναι η πιο ακμαία ιαχή σε αυτό το κουρασμένο κράτος ρε μαλάκες... Μην τον πιάνετε επί ματαίω στο στόμα σας!  Εμείς τη βγάζουμε λαθραία και γενναιόδωροι, στην πιο βαθειά μας ένδεια. 

Αυτούς, άμα τους πας κατά Βερανζέρου μεριά, εκεί όπου συχνάζουν τα βράδυα Ηπειρώτες και συντρίμμια, θα ψάχνουνε μετά να βρούνε το φύλο τους... 

[Παραφράζοντας τον Εγγονόπουλο θα έλεγα ότι για να καταλάβουν αυτό το τραγούδι του κορυφαίου Αλήτη, από του Χαροκόπου, θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι νεκροί...]. 

Γιώργος Χατζηδημητρίου