- Τι σε ώθησε να συνεχίσεις;
Το 1997 μόλις είχε βγει ο δίσκος «Η Πόλις εάλω» των TXC (Terror X Crew) και όλο και περισσότερος κόσμος αγκάλιαζε το Hip Hop κίνημα. Λίγο αργότερα, μέχρι το 1999 και τη «Γεύση του μένους» των ΤXC, σχεδόν όλοι - είτε ήταν ροκάδες, «μεταλλάδες», είτε άκουγαν σκυλάδικα ή ρέιβ - άκουγαν TXC. Μάθαινα και ανακάλυπτα - όσο μπορούσα χωρίς ίντερνετ - τη Hip Hop. Με εξέφραζε αρκετά, μου άρεσε η διαφορετικότητα. Βέβαια με τον καιρό, σχεδόν η μεγαλύτερη μάζα τα παράτησε γιατί “πέρασε η μόδα”. Με το παρεάκι που είχαμε σχηματίσει την εποχή εκείνη και που γράφαμε το όνομα της ομάδας μας, είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι. Μπορώ να πω πως ήταν τα καλύτερα χρόνια τότε, γιατί ήμασταν αθώα, αμούστακα 12χρονα, με φαρδιά παντελόνια και ζούσαμε ξέγνοιαστα, κατά έναν τρόπο σε έναν δικό μας υπέροχο κόσμο, που σιγά-σιγά τον ανακαλύπταμε. Ήμουν ο καρακτεράς της παρέας (αυτός που σχεδίαζε φάτσες δίπλα από τα αρχικά MVZ-BTS) και με τα χρόνια εξελίχθηκα σε αυτό που είμαι σήμερα. Το πώς κόλλησα με τους πειρατές-ναύτες είναι μια άλλη ιστορία.

- Θα περίμενε κανείς πως οι πειρατές-ναύτες σου, θα ήταν επικίνδυνοι. Αντιθέτως το στυλ σου έχει ψήγματα μελαγχολίας και ευαισθησίας. Γιατί;
Νομίζω ότι υποσυνείδητα, όταν ζωγραφίζω βγάζω τα εσωτερικά μου συναισθήματα, όπως συμβαίνει και σε οποιοδήποτε καλλιτέχνη. Αν με βάλεις να ζωγραφίσω κάτι σκοτεινό και τρομακτικό, θα μου βγει εύκολα κάτι φωτεινό, χαζo-αστείο, όχι τρομακτικό και “γλυκούλι”.

- Τα χρόνια που ξεκίνησες το graffiti θεωρούταν βανδαλισμός. Σήμερα θεωρείται τέχνη αλλά παραμένει παράνομο. Πιστεύεις πως η αίσθηση του απαγορευμένου βοηθά στο χτίσιμο του μύθου που περιβάλλει τους καλλιτέχνες του δρόμου; Ή απλώς περιορίζει τη δημιουργικότητά τους;
Για πολύ κόσμο είναι ακόμα βανδαλισμός όλο αυτό και εν μέρει, έχουν τα δίκια τους. Όταν πάω και ζωγραφίζω μια επιφάνεια που δεν μου ανήκει και δεν έχω πάρει άδεια, είναι παράνομο.
Όσον αφορά το μύθο, αυτό που λες για τη μεγαλοποίηση, το να "καλλιτεχνίζεις" στον δρόμο, απλά είναι μια καλή και άμεση “διαφήμιση” της δουλειάς σου. Δεν είναι κάτι εύκολο, που μπορεί ο καθένας να κάνει για πολλά χρόνια. Γι’ αυτό και βλέπεις πολλούς καλλιτέχνες, που κάνουν πέρασμα έργων στον δρόμο, γίνονται γνωστοί και τον παρατάνε. Γιατί είναι κουραστικό. Άσε που σήμερα υπάρχει αυτό που δημιουργείς, αύριο μπορεί και όχι.

- Είναι πιο ελαστικός ο νόμος πλέον για το γκράφιτι;
Στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα, ευτυχώς η αστυνομία είναι πιο χαλαρή σε αντίθεση με χώρες όπως η Δανία. Γιατί κακά τα ψέματα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάποιοι από εμάς δεν ζωγραφίζουμε όπου βρούμε. Σιγά μην ασχοληθούν με κάτι τύπους που «καλλιτεχνούν» ένα ετοιμόρροπο ντουβάρι.
 
- Πιο είναι το πιο περίεργο περιστατικό που σου έχει συμβεί ζωγραφίζοντας;
Πραγματικά, όλη αυτήν την σχεδόν 20ετια, ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι φοβερά άσχημο. Κάποια δίωρα πολιτισμένων, χαλαρών συζητήσεων στο τμήμα για εξακρίβωση, κάποιοι διαπληκτισμοί με περαστικούς, που τους πήγαινε στραβά η μέρα; Τα τελευταία που θυμάμαι από το 2016 είναι κάτι γιαγιάδες να μας φωνάζουν τζιχαντιστές και έναν κομπλεξικό δικηγόρο που ήθελε ντε και καλά να σβήσω αυτό που έκανα, ενώ η γυναίκα του με το παιδί του παρακολουθούσαν από το μπαλκόνι τους λέγοντας πόσο ωραίο ήταν αυτό που φτιάχναμε.

- Πώς βλέπεις την εξέλιξη του γκράφιτι στην Αθήνα;
Η Αθήνα φημίζεται για την δυναμική street art της, κάτι που την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντα τουριστικό προορισμό για πολύ κόσμο. Τώρα αν με ρωτάς προσωπικά, δεν θεωρώ την Αθήνα «πρωτεύουσα του graffiti». Απλά έχουμε τραβήξει τα βλέμματα λόγω κρίσης. Και κάτι έγινε! Μία graffiti friendly πόλη όπως το Βουκουρέστι είναι. Δυστυχώς είμαστε ακόμα πολύ πίσω... Ο περισσότερος κόσμος μας θεωρεί ακόμα τα «15χρονα μαλακιστήρια με τα σπρέι και τα φαρδιά μέχρι τον κώλο» και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι για κάποιους από εμάς είναι ένα επάγγελμα πλέον και όχι ένα χόμπι. Όπως σε κάθε ελληνικό τομέα υπάρχει έλλειψη παιδείας, έτσι και στον δικό μας, απλά πολλαπλασίασέ την επί 10. Ένα τραγικό παράδειγμα είναι ότι αν φτιάξεις κάτι ενδιαφέρον στην Ελλάδα και γίνει viral στα sites του εξωτερικού, μόνο τότε στην «πέφτουν» τα ελληνικά sites. Ποτέ το αντίθετο. Ή η ζήτηση έργων για το σαλόνι κάποιου, με ευτελές χρηματικό ποσό ως αμοιβή. Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κοινού προτιμά να ξοδεύει θηριώδη ποσά για κινητά – φαγητό – ποτά – μπουζούκια - ταξίδια αλλά όχι στο να αγοράσει έργο που θα διακοσμήσει τον τοίχο του. Ίσως σε 10 χρόνια από τώρα να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.

- Ποιά είναι δική σου εξέλιξη; Πώς και πότε υιοθέτησες το στυλ που πλέον σε χαρακτηρίζει;
Με την πάροδο των χρόνων, ο καθένας βρίσκει το στυλ του και αυτό όπου τον χαρακτηρίζει. Νομίζω από το 2004 και μετά, που ξεκίνησα την φάση με τους πειρατές-ναύτες, έχω περάσει διάφορες φάσεις αλλά προτιμώ μία καθαρότητα στα σχέδια και δίνω περισσότερη έμφαση στον σχεδιασμό της φόρμας παρά στα εφέ και τους ρεαλισμούς, χωρίς να συνεπάγεται ότι τα υποτιμώ.

- Ποιά είναι η διαδικασία που ακολουθείς; Προσχεδιάζεις τα έργα σου ή βγαίνεις στον δρόμο και αυτοσχεδιάζεις;
Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη διαδικασία. Κοιτάω να έχω πάντα διαθέσιμες μπογιές, καθαρά πινέλα και όταν συναντώ κάποιο μέρος που βρίσκω ενδιαφέρον, το τραβάω φωτογραφία και το αρχειοθετώ για να μη το ξεχάσω. Και όταν είμαι σε διάθεση να βγω να ζωγραφίσω στο δρόμο, αποφασίζω το που, και κάποιες φορές βγαίνω χωρίς κάποιο σχέδιο και αυτοσχεδιάζω. Άλλες φορές μπορεί να έχω ένα προσχέδιο και να το ταιριάξω βάσει τοποθεσίας.

- Όταν ζωγραφίζεις ακούς μουσική και αν ναι, τι;
Ακούω πολύ μουσική γενικά, ό,τι και αν κάνω. Πόσο μάλλον όταν ζωγραφίζω. Ο,τιδήποτε, από ΄70s ψυχεδελική rock μέχρι ηλεκτρονική, από Soul και funk μέχρι κλασσική. Αν έπρεπε όμως να χαρακτηρίσω ένα αγαπημένο είδος, ίσως αυτό να ήταν η Hip Hop.

- Το γκράφιτι είναι ακριβό σπορ. Πόσο εύκολο είναι να βρεις χορηγό στην Ελλάδα;
Είναι, αλλά προσωπικά, προτιμώ να ξοδεύω εκεί τα λεφτά μου παρά σε κάτι άλλο. Στην Ελλάδα μπορείς να βρεις χορηγούς αν για παράδειγμα θες να κάνεις μια τοιχογραφία, γιατί θα διαφημιστούν και θα πάρουν προβολή από αυτό, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη υπάρχουν μερικές πολυεθνικές εταιρίες, που χρηματοδοτούν και στηρίζουν φουλ οποιοδήποτε urban event, αλλά η μπάλα όλο κάπου χάνεται εξαιτίας του management. Και επιστρέφουμε στο θέμα παιδείας.

- Μπορεί κανείς να βιοποριστεί από το συγκεκριμένο "σπορ";
Μπορεί, αλλά όπως προείπα, στην Ελλάδα είναι φοβερά δύσκολο. Σε χώρες όπως η Αυστραλία, όπου υπάρχει η παιδεία και η αντίληψη, είναι αρκετά πιο εύκολο. Και φυσικά θέλει να’ σαι συνεχώς ενεργός, να κάνεις πράγματα, να είσαι κοινωνικός, με καλές δημόσιες σχέσεις, να έχεις αρκετή τύχη, αντοχή και ίσως λίγο ταλέντο. Υπάρχει αρκετός κόσμος εκεί έξω με τρομερό ταλέντο, αλλά χωρίς κάτι από τα παραπάνω και η τέχνη τους δεν αναγνωρίζεται όσο θα άξιζε (ή το αντίθετο) και είναι μεγάλο κρίμα.

- Πινέλο η σπρέι και γιατί;
Όλα, αναλόγως την επιφάνεια. Αν έχεις μια μεγάλη ή τραχιά επιφάνεια να γεμίσεις με πινέλο και μπογιά, τρως πολύ χρόνο, ενώ με τα σπρέι κερδίζεις χρόνο και κόπο. Το κάθε ένα έχει την χάρη και το δικό του αποτέλεσμα. Στον δρόμο προτιμώ να ζωγραφίζω με πλαστικές μπογιές και πινέλα, για τον λόγο ότι είναι πολύ φτηνότερα, αντέχουν περισσότερο με την πάροδο του χρόνου και ταιριάζει στην τεχνική μου. Επίσης στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο σε αντιμετωπίζουν πιο φιλικά αν σε δουν με ένα πινέλο παρά με σπρέι.

- Πες μας 3 καλλιτέχνες που εκτιμάς.
Από Ελλάδα αγαπώ αυτά που φτιάχνει ο Βασίλης Μαρκοσιάν, ο Κωνσταντίνος Δαμουλάκης και ο Μανώλης Λάσκος. Από εξωτερικό ο Ολλανδός Daan Botlek, o Ιταλός Blu και ο Δανός HuskMitNavn.

- Που αλλού εχεις ζωγραφίσει και που θα ήθελες να ζωγραφίσεις;
Μέχρι στιγμής εκτός Ελλάδας στη Βαρκελώνη, στο Βουκουρέστι, στην Κοπεγχάγη, στο Σίδνεϊ και στη Μελβούρνη. Γενικά θέλω να ζωγραφίζω σε όποιο μέρος επισκέπτομαι γιατί εχει τύχει να παω σε 2-3 πόλεις που δεν έκανα κίνηση και πάντα το μετάνιωνα στην επιστροφή.

- Προτιμάς την Αθήνα ή αλλού; Τι αγαπάς και τι σε θυμώνει στην Αθήνα;
Αγαπώ απίστευτα την Αθήνα για άπειρους λόγους και δεν την αλλάζω για όσα και αν με ξενερώνουν. Παρ’ όλα αυτά, με γεμίζει απίστευτα όταν μπορώ και ξεφεύγω και αλλάζω παράσταση, σε ένα νησί του Αιγαίου για παράδειγμα. Αντικειμενικά δηλαδή, αυτά που ζωγραφίζω ταιριάζουν περισσότερο σε ένα νησιώτικο σοκάκι παρά σε Αθηναϊκό.

- Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, γιατί οι όροι συχνά συγχέονται. Θεωρεiς τον εαυτό σου γκραφιτά η street artist?
Και τα δύο σχεδόν το ίδιο πράγμα είναι. Ξεκίνησα από το παραδοσιακό γκραφίτι και κατέληξα στο street art με την πάροδο των χρόνων.

- Εικονογράφηση, γραφιστική, graffiti, street art και τώρα ζωγραφική σε καμβά... Είναι εύκολη η μετάβαση από το ένα στο άλλο και τι εκφράζει περισσότερο τον Dreyk the Pirate;
Όλα έχουν τα δικά τους καλά και τα δικά τους κακά. Μου αρέσει να τα συνδυάζω όλα, γιατί η ασχολία μόνο με ένα από αυτά θα μου προκαλούσε πλήξη. Για κάμποσα χρόνια εργαζόμουν ως Αrt Director, σε περιοδικά κυρίως, αφήνοντας το καλλιτεχνικό κομμάτι σε δεύτερη μοίρα. Όποτε και εάν έβρισκα χρόνο ή διάθεση. Από το καλοκαίρι του 2016, προσπαθώ για πρώτη φορά να το φέρω σε πρώτη, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο μεταβατικά αλλά προς το παρόν «βγαίνει». Χωρίς αμφισβήτηση, αυτό που με εκφράζει περισσότερο από όλα, είναι το να ζωγραφίζω στον δρόμο. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που μεγαλώνοντας δεν έχασα και συνειδητοποίησα πόσο χαρούμενο με κάνει. Σίγουρα δεν είμαι όπως στα 20, να ’μαι κάθε μέρα έξω να το κάνω, αλλά κάθε φορά που συμβαίνει, υπάρχει ο ίδιος ενθουσιασμός και η ίδια χαρά.

- Πάμε στην πρώτη σου ατομική έκθεση με τίτλο "Sincerely Yours".  Πρόκειται όντως για μια κατάθεση ψυχής; (Μετά την τελευταία σου ομαδική έκθεση είχες δηλώσει πως θα παρέμενες αρκετό καιρό εκτός των γκαλερί, ωσότου έχεις κάτι να πεις.) Τι θα δούμε εκεί και πόσο καιρό σου πήρε να δημιουργήσεις τα έργα;

Φυσικά, είναι κάτι που σκεφτόμουν αρκετά χρόνια και λόγω ωραρίων και τρόπου ζωής του επαγγέλματος του γραφίστα, δεν το έβαζα σε εφαρμογή. Από το 2014 ξεκίνησα, όποτε έβρισκα ελεύθερό χρόνο, να δουλεύω έργα και να τα βάζω στην άκρη για αυτήν ακριβώς την ατομική έκθεση. Είναι η πρώτη φορά που δούλεψα κάτι τόσο διάστημα. Η έκθεση αποτελείται κυρίως από σειρές έργων μικρού μεγέθους με διάφορες τεχνικές.

- Και ας κλείσουμε με μία ατάκα που σε εκφράζει.
No pain, no gain!

 Τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης του Dreyk the Pirate  με τίτλο "Sincerely Yours"  θα γίνουν την  Πέμπτη 6 Απριλίου, στις 8 μ.μ., στην αίθουσα τέχνης ART ZONE 42.

Πληροφορίες 

Διάρκεια: Από 6 Απριλίου 2017 έως 29 Απριλίου 2017

Εγκαίνια: 6 Απριλίου 2017, 20.00
Τρί., Πέμ., Παρ. 10:00–14:00 - 18:00 – 21:00
Tετ., Σάβ. 11:00 – 15.00
7 & 8 Απριλίου: 12.00 - 21.00
9 Απριλίου: 12.00 - 19.00

Τοποθεσία: Art Zone 42, Λ. Βασ. Κωνσταντίνου 42, Αθήνα, Τηλ.: 210 7259549 | www.artzone42.gr

Για περισσότερο Dreyk the Pirate:

http://dreykthepirate.bigcartel.com

www.instagram.com/athenean.sailor

www.facebook.com/dreykthepirate/

www.dreykthepirate.net