Αυτό το σταθερό κέρασμα της πίκρας τις περισσότερες Κυριακές, έγινε ένα με μας και το γράψαμε στο πετσί μας με τα χρόνια. Όχι όμως από ηττοπάθεια. Αρχίζει διαβρωτικά και σε εγκλωβίζει αυτή η διάψευση των ελπίδων βδομάδα με τη βδομάδα. Συγκεντρώνεσαι όθεν, στην βαρειά καθημερινή σου ήττα. Γίνεσαι ένα μαζί της. Και περιμένεις το θαύμα αφύλακτος στην ελεύθερη διάβαση του χρόνου.

Κουβαλάμε βαθύ άλγος τα ΠΑΟΚια. Γλεντίζουμε την πτώση μας όταν δονούνται οι κερκίδες στην Τούμπα. Και πενθούμε το ανίατο ύψος. Κερδάμε και θλιβόμαστε που θα μας πάρει το χώμα και δεν θ΄ αφήσει καμιά έπαρση πίσω μας. 

Πως γίνεται όμως ό,τι αγαπάς να σε πικραίνει τόσο; Αυτήν τη νίκη στο Πανθεσσαλικό τη θέλαμε πολύ. Όχι όμως με τον τρόπο που ήρθε. Ο ΠΑΟΚ είναι κομμάτι της αξιοπρέπειάς μας. Μια μορφή παραφροσύνης όταν μας παίρνουν οι Δαίμονες και οι Θεοί μας από το χέρι. Και μια ακμαία ιαχή σε αυτό το κουρασμένο κράτος. Δεν παίζεις εύκολα με αυτά.

Δεν θέλει λέμε, καμία κυβέρνηση ν΄ αναμετρηθεί με το «λαό της κερκίδας» και τους ποινικά υπόλογους Προέδρους που τον υποθάλπουν. Όπως δεν θέλει ν΄ αναμετρηθεί με τον Άμβωνα. Ίδια απόνερα είναι, αφού μετράνε το πολιτικό κόστος. Ασφυξία…

Θα έδινε ωστόσο ένα ευθύ μήνυμα ο Ιβάν Σαββίδης αν παραδεχόταν την «πέτσινη» νίκη της Ομάδας και συμφωνούσε να επαναληφθεί ο τελικός.

Αλλά αυτά τα πράγματα θέλουνε φιλότιμο και μπέσα. Και όπως θα έλεγε ο σκαιός μάστορας και μονομάχος της πέτρας Αρβανίτης παππούς μου, «εδώ γαμούμε αρσενικούς κι εσύ γυρεύεις νύφη»…  

- Γιώργος Χατζηδημητρίου