Η αστική μας Δημοκρατία με τα καλά της και τα άσχημα της στηρίζεται κυρίως στην διάκριση των εξουσιών. Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική με ποιο σημαντική την τελευταία από τη στιγμή που είναι αυτή που ασκεί και τον σοβαρότερο και ισχυρότερο έλεγχο. Η εκτελεστική μας εξουσία όπως έχουμε διαπιστώσει με τον πιο εφιαλτικό τρόπο τα έχει κάνει μαντάρα, η δε νομοθετική έχει μεταβληθεί σε ένα παραπαίδι της εκτελεστικής αφού όποιος έχει την πλειοψηφία στην νομοθετική έχοντας τους περισσότερους βουλευτές ασκεί και την εκτελεστική εξουσία δηλαδή σχηματίζει κυβέρνηση..  άρα είναι εκ των πραγμάτων συγκοινωνούντα δοχεία, ενώ η υποτιθέμενη αντιπολίτευση ασκεί μεν έλεγχο ο οποίος όμως προσαρμόζεται στην οποιαδήποτε στρατηγική της προς την εξουσία και ως εκ τούτου  πολύ συχνά καθίσταται , ανούσια, στείρα και αναποτελεσματική. Τόσο απλά.

Η μόνη λοιπόν που μπορεί να αντισταθεί στις άλλες δύο είναι η Δικαστική, η οποία κατά καιρούς δέχεται μεν αρκετά συχνά επιθέσεις άλωσης αλλά ανθίσταται, άλλοτε επιτυχώς άλλοτε όχι παραμένοντας ωστόσο παρά τα σοβαρά προβλήματα της ανεξάρτητη σε μεγάλο βαθμό  λειτουργώντας ως αγκάθι στα πλευρά των άλλων δύο.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε καν να κουβεντιάζουμε τέτοιο θέμα. Ωστόσο δεν βρισκόμαστε υπό κανονικές συνθήκες. Γιατί αν είμασταν δεν θα χρειαζόταν , όπως φημολογείται, οι δανειστές μας να ζητούν από την Κυβέρνηση, δηλαδή την εκτελεστική εξουσία, να διασφαλίσει πως όσα συμφωνηθούν και ψηφιστούν δεν θα κινδυνεύουν να κριθούν αντισυνταγματικά και να εκπέσουν στα δικαστήρια. 

Πως όμως θα γίνει αυτό; Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετα, πως ο ένας τρόπος είναι  με άρτια νομοθετήματα , μια ικανότητα που δυστυχώς διαπιστωμένα δεν έχει ούτε η εκτελεστική μας εξουσία που προτείνει ούτε η νομοθετική/βουλευτική μας που ψηφίζει…( χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει συχνά).  Ο άλλος τρόπος με τον οποίο δεν θα κινδυνεύσουν , όσα συμφωνήθηκαν και ψηφίστηκαν, είναι πλέον η παγιωμένη τακτική να γράφονται οι δικαστικές αποφάσεις στα αρχαιότερα των υποδημάτων.

Η πιο πρόσφατη και επίκαιρη περισσότερο από ποτέ άλλοτε απόφαση από την Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, είναι πως έκρινε  αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) τη νομοθέτηση προληπτικών μέτρων για το 2019 και για το 2020, ενώ έκρινε παράνομη την επικείμενη περικοπή κατά 18% της προσωπικής διαφοράς στις κύριες και επικουρικές συντάξεις από το 2019!  Ε και...Σαχλαμάρες. 

Άλλα δύο σοβαρά παραδείγματα είναι η  παλαιότερη απόφαση της Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων κυρίων και επικουρικών του ιδιωτικού τομέα που έγιναν το 2012, καθώς και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας  ότι είναι  αντισυνταγματική η συνεχής παράταση παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων. Αστειότητες.. ποιος δίνει σημασία.

Εξ ίσου σοβαρή η παλαιότερη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματική τη δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών, κινητών κι ακινήτων από το ΣΔΟΕ. Ποιος τα θυμάται τώρα αυτά. Ποιόν ενδιαφέρει…  

Για όλα τα ανωτέρω ( αλλά και για πολλά άλλα), έγινε μεγάλος ντόρος για δυο τρεις μέρες, στα κανάλια ή στα έντυπα ΜΜΕ και στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά πήραν το δρόμο της λησμονιάς.

Το γιατί είναι μεγάλη κουβέντα και όχι της παρούσης. Το βέβαιο όμως είναι πως σχεδόν πάντα η εκτελεστική εξουσία αρκετά συχνά αγνοεί επιδεικτικά τις αποφάσεις των δικαστηρίων σε μεγάλο βαθμό ( όπου μπορεί να το κάνει στα μουλωχτά γιατί για τα κανάλια για παράδειγμα δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί) και δυστυχώς καθώς αυτή η πρακτική είναι παγιωμένη για δεκαετίες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει αν και τώρα η Κυβέρνηση διαβεβαιώσει τους δανειστές πως θα προσπαθήσει είτε να μην υπάρξουν δικαστικές εμπλοκές ή ακόμη κι αν υπάρξουν, με τους τρόπους που αυτή ξέρει θα τις ξεπεράσει…

Κατά τα άλλα έχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε στα λαϊκά δικαστήρια όπως αν σκίστηκε ή όχι το πουκάμισο του Τζήμερου.