Αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο κίνητρο) πίσω από τη δημιουργία του Dino ήταν η φιλοδοξία της Ferrari να κάνει κάτι που θα μπορούσε να πάρει τον σεβασμό των αγοραστών από την  Porsche 911. Ενώ τα μοντέλα V-12 του Prancing Horse ήταν ταχύτερα συνολικά, ήταν επίσης πολύ πιο ακριβά. Το Dino τέθηκε ως ένας τρόπος να τραβήξει πελάτες που ψάχνουν για μια εναλλακτική λύση για την αγάπη τους, την Porsche 911.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των πιέσεων είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα μοντέλα της Ferrari όλων των εποχών - παρόλο που δεν είναι πραγματικά μια Ferrari.

Αργότερα, η Enzo Ferrari έπαιξε με την ιδέα να δημιουργήσει ένα αυτοκίνητο παραγωγής με διάταξη μεσαίου κινητήρα.

Με αυτό, ο Pininfarina χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει μια νέα μεσαία μηχανή για το 1965 Paris Motor Show. Η ιδέα του Pininfarina έφερε το σήμα Dino, αντί για το Prancing Horse, και το 1966 βγήκε ένα άλλο μοντέλο που ήταν πιο κοντά στην τελική παραλλαγή παραγωγής.

Το πρώτο μοντέλο παραγωγής ήταν το Dino 206 GT. Αυτό το μοντέλο είχε μια περιορισμένη παραγωγή και χρησιμοποίησε μια ονομασία που αναγνώρισε το μοτέρ που χρησιμοποιήθηκε, με τα πρώτα δύο ψηφία να αντιπροσωπεύουν τον εκτοπισμό (2,0 λίτρα) και τον τελευταίο Ψηφίο που αντιπροσωπεύει τον αριθμό των κυλίνδρων (6 κυλίνδρων) 20.6.

Το επόμενο Dino είχε πολύ μεγαλύτερο όγκο παραγωγής και ήταν στην πραγματικότητα το πρώτο μοντέλο μεγάλου όγκου για τη Ferrari. Ήταν το αυτοκίνητο επόμενου γενιάς το 246, το οποίο αντικατέστησε το 206 και τέθηκε για πρώτη φορά στην παραγωγή το 1968. Ωστόσο, το 246 δεν ξεκίνησε επίσημα μέχρι το Auto Show του Τορίνο τον Νοέμβριο του 1969, οπότε η παραγωγή ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη . Όπως και το 206, το μοντέλο αυτό σχεδιάστηκε από τον Pininfarina και κατασκευάστηκε από τον Scaglietti στο Maranello. Το 246 είχε μεγαλύτερο V-6 κινητήρα, ενώ το μεταξόνιο επιμηκύνθηκε κατά 60 mm (2,4 ίντσες).

Με τα χρόνια, το 246 απολάμβανε μια ποικιλία μοντέλων, το πρώτο από τα οποία ήταν η σειρά 246 GT L. Το 1971, η σειρά L έδωσε τη θέση της στη σειρά Μ. Αυτά έφεραν μια εσωτερική απελευθέρωση για τον πίσω κορμό, ελαφρές ενημερώσεις για τον κινητήρα και το κιβώτιο ταχυτήτων, ένα μοτίβο στήριξης με πέντε μπουλόνια για τους τροχούς, προσκέφαλα τοποθετημένα απευθείας στα καθίσματα και επιπλέον 30 χιλιοστά (1,2 ίντσες) που προστέθηκαν στην πίσω τροχιά.

Η σειρά L ήταν αρκετά βραχύβια και αργότερα το 1971 εισήχθη η σειρά Ε, η οποία έτρεχε μέχρι το 1974. Εκτός από τις αλλαγές που έγιναν με τη σειρά M, η σειρά E έλαβε επίσης νέες αναβαθμίσεις κινητήρα και μετάδοσης, καθώς και επανατοποθετημένες κλειδαριές θυρών, (Πιο κυκλικό και όχι ορθογώνιο), οπίσθιο φανό πινακίδας που τοποθετείται στο πίσω άκρο του καπό του πορτμπαγκάζ και για αυτοκίνητα με αριστερόχειρες, υαλοκαθαριστήρες που έχουν μετακινηθεί προς τα δεξιά από την αρχική τους θέση στο κέντρο.

Το Μάρτιο του 1972, η Ferrari παρουσίασε το 246 GTS στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, ένα μοντέλο top targa σε αντίθεση με το 246 GT coupe.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ferrari έκανε το ντεμπούτο του 308 GT4 2 + 2. Αυτό ήταν το πρώτο μοντέλο παραγωγής της Ferrari με έναν μεσαίο V-8 κινητήρα. Ωστόσο, δεν ήταν επίσημα μια Ferrari (δηλαδή, δεν υπήρχε σήμα Prancing Horse) μέχρι το 1976, κάτω από το έμβλημα της Ferrari.