Τα αντρικά δαχτυλίδια  με τις μαγευτικές, εξωτικές πέτρες τα έμαθα απο τον πατέρα μου. Φορώντας σε όλη του τη ζωή, έγινε για μένα μια αυτονόητη πραγματικότητα. Μου έμαθε να παρατηρώ τα δεσίματα του ασημιού, τα επίχρυσα ρινίσματα , τις γεωμετρίες, τους αισθητικούς  συμβολισμούς , αλλά πρωτίστως να διακρίνω αυτήν καθεαυτήν την υφή, το ειδος, το ύφος, την κοπή της πέτρας.

 Ετσι κι εγώ πρόσφατα ξεκίνησα να μυήσω τον γιό μου, με ενα δαχτυλίδι από πέτρα Ζαφείρη όπως είναι και το όνομά του, το όνομα του παππού του δηλαδή . Υπάρχουν  δύο τρόποι να τα φοράς. Ή ένα και μοναδικό, ισοβίως σε όλη τη ζωή ή με εναλλαγές εκεί κάπου στην πενταετία, στον χρόνο δηλαδή που συνήθως μετατοπίζεται  κινηματογραφικά  σαν φιλμ η ψυχική και συναισθηματική εσωτερίκευση της ζωής. 

Στις μεταιχμιακές στιγμές αλλαγής του κύκλου, μία νέα πέτρα, λειτουργεί θεραπευτικά.  Εδώ στη φωτογραφία μόλις φόρεσα μία πέτρα Λαπις, σε μπλε σκούρα απόχρωση , με ίχνη σιδηροπυρίτη και θα είναι η μικρή αναζωογονητική χαρά για την επόμενη πενταετία. 

Σταύρος Κωνσταντινίδης