Ο μόνος λαός που ήταν εξοικειωμένος με το χρώμα ήταν οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι μάλιστα ήταν και οι πρώτοι που δημιούργησαν μια ανάλογη βαφή. Η πρώτη φορά που ήρθαν σε επαφή με αυτό ήταν 6.000 χρόνια πριν, όταν ανακάλυψαν κάπου κοντά στο Αφγανιστάν πολύτιμους λίθους με παραπλήσια χρώματα. Με το πέρασμα των χρόνων, το παράδειγμα ακολούθησαν και οι Κινέζοι, οι οποίοι ανέμειξαν το χαλκό με βαριά μέταλλα, όπως ο υδράργυρος, για την αναπαραγωγή του.

Το μπλε έβαλαν στη ζωή τους και οι Αμερικάνοι, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν σε όλες του τις εκφάνσεις στα έργα τέχνης που δημιούργησαν. Κάποιοι επιστήμονες δε, πρότειναν με αυτό να βάφονται τα κορμιά εκείνων που προορίζονται για κάποια θυσία. Από όπου κι αν προέρχεται, η μπλε χρωστική ουσία κόστιζε πολλά για να παραχθεί. Το αποκορύφωμα της λατρείας του  χρώματος έγινε μετέπειτα όταν η Παναγία απεικονίστηκε από διάφορους καλλιτέχνες με μπλε αμφίεση να κρατά τον Ιησού. Με το πέρασμα των χρόνων, κατέληξε να συμβολίζει την αλήθεια, την ειρήνη, την αρετή αλλά και την εξουσία.

Με την έλευση των σύγχρονων μεθόδων παραγωγής, η χρωστική του ουσία έγινε πιο φτηνή όχι μόνο για την τέχνη. Χαρακτηριστικό είναι πως οι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν το χρώμα για να αποδώσουν την εκάστοτε ψυχολογική τους κατάσταση. Ο Πάμπλο Πικάσο, «έντυνε» τα έργα του με το μπλε κατά την μετακόμισή του από το Παρίσι στη Βαρκελώνη το 1901, ενώ τα επόμενα χρόνια μέσω αυτού ήθελε να μιλήσει για τη φτώχεια του, την αστάθεια την οποία βίωνε.

Το μπλε σήμερα συναντά κανείς στην καθημερινή του ζωή όπου κι αν βρεθεί. Ίσως να μην έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχουν άλλα βασικά χρώματα, όπως το κόκκινο και το κίτρινο λόγου χάρη, όμως είναι συνδεδεμένο με την ηρεμία και την χαλάρωση…