Οι μίνι φούστες του Κουρέζ ήταν σε γραμμή Α και το στρίφωμά τους τελείωνε δέκα εκατοστά πάνω από το γόνατο. Την επόμενη χρονιά, η Μέρι Κουάντ λάνσαρε στην μπουτίκ της «Bazaar» τη δική της εκδοχή για το μίνι, η οποία ήταν εφαρμοστή και ακόμη πιο κοντή, φτάνοντας μέχρι τη μέση του μηρού. Σύντομα, το μίνι της Κουάντ έγινε σημαία του mod στυλ στο Λονδίνο.

Με γοργά βήματα έκαναν την εμφάνισή τους στην αγορά και τα πρώτα ινστιτούτα αδυνατίσματος, αφού φυσικά για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση. Κι έτσι όσο μίκραινε το μήκος του υφάσματος της φούστας, τόσο μεγάλωνε η διάθεση για φλερτ και η αυτοπεποίθηση που ένιωθαν οι γυναίκες. Οι κυρίες της δεκαετίας του ’60 έβρισκαν μια καινούρια ευχαρίστηση. Την απελευθέρωση του σώματος τους με την επίδειξη των καλλίγραμμων ποδιών τους.

Η πρώτη γυναικεία φιγούρα που άρχισε να φοράει όλο και πιο κοντές φούστες ήταν η flapper, η «νέα γυναίκα» των 20 's, η οποία χόρευε τσάρλεστον, κάπνιζε, έκοβε τα μαλλιά της κοντά και τόνιζε τα μάτια της με μαύρο κολ, ελεύθερη από τα δεσμά του κορσέ χάρη στη σουφραζέτα που είχε προηγηθεί. Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα, η άνοδος του στριφώματος ευνοήθηκε και πάλι με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κι αυτό για έναν απλό λόγο. Την οικονομία που έπρεπε να γίνεται στο ύφασμα και το γεγονός ότι κάθε γυναίκα το προμηθευόταν με δελτίο.

 

Το μίνι υπήρχε και στην Αρχαία Σπάρτη, σε φυλές της Κίνας και της Αφρικής από τα μεσαιωνικά χρόνια

Τη δεκαετία του ’40 οι σταρ του Χόλιγουντ, γοητευμένοι με το μίνι, το αντιμετώπισαν ως μια προέκταση του του σέξι εσωρούχου και του μαγιό. Η νεολαία των 60 ‘s ήταν και αυτή που καθιέρωσε το μίνι στην πιο σύγχρονη μορφή του. Προηγουμένως έπρεπε να αντιμετωπιστεί ένα πρακτικό ζήτημα όμως. Για να ανέβει πραγματικά η φούστα, έπρεπε να εξαφανιστεί η ζαρτιέρα. Αυτό συνέβη πολύ βολικά το 1959, όταν η υφαντουργία Γκλεν Ρέιβεν στη Βόρεια Καρολίνα λάνσαρε μια επινόηση του Αλεν Γκαντ του πρεσβύτερου, το καλσόν. Μέχρι τo 1967, η κυριαρχία του μίνι στην ποπ κουλτούρα έγινε αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Ήταν θέμα χρόνου τα κορίτσια του Λονδίνου των swinging sixties να επιβάλουν τη φούστα τους και τα γούστα τους σε όλο τον κόσμο. Το 1965 η Τζιν Σρίμπτον, το αντίπαλον δέος της Τουίγκι, αποφάσισε να εμφανιστεί στον ιππόδρομο της Μελβούρνης με λευκό μίνι φόρεμα και χωρίς καλσόν, καπέλο και γάντια, σε μια κατάφωρη παραβίαση του ενδυματολογικού κώδικα. Η φωτογραφία της έκανε το γύρο του κόσμου και στο φόντο της διακρίνεται η αντίδραση κάποιων κυριών μέσης ηλικίας, που την κοιτούν επικριτικά φορώντας καπελαδούρες και πέρλες.

Kαθοριστικό ρόλο στην αποποινικοποίηση του μίνι έπαιξε η Τζάκι Κένεντι. Η παλιά της συμμαθήτρια, Λίλι Πούλιτζερ, ήταν μια επώνυμη κυρία γνωστή για το μποέμ στυλ της: Ψυχαγωγούσε τους καλεσμένους της στην κουζίνα, κυκλοφορούσε ξυπόλητη -και χωρίς εσώρουχο- και είχε κλεφτεί με τον Πίτερ Πούλιτζερ της γνωστής εκδοτικής οικογενείας. Είχε παράλληλα στήσει έναν πάγκο όπου πουλούσε χυμούς. Κάποια στιγμή, διαπίστωσε ότι χρειαζόταν ένα ρούχο που να μη φαίνονται οι λεκέδες από τα φρούτα, έτσι ζήτησε από τη μοδίστρα της να της φτιάξει ένα αμάνικο μίνι φόρεμα με έντονα πολύχρωμα εμπριμέ.

Σύντομα τα φορέματα αυτά, που έμειναν στην ιστορία με το παρατσούκλι «Lilly's», άρχισαν να πουλιούνται σαν τρελά από τον πάγκο της, ο οποίος εξελίχθηκε σε μια αυτοκρατορία μόδας. Κάπως έτσι το εμπριμέ μίνι έγινε μόδα, και μάλιστα φοδραρισμένο με λευκή μουσελίνα, ένα τρικ με το οποίο η Πούλιτζερ ενθάρρυνε τις οπαδούς της να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να μη φοράνε εσώρουχα. Παρά το τολμηρό της υπόθεσης, αυτή ήταν η εμπορική πλευρά της τάσης, με τα χαρούμενα εμπριμέ να αμβλύνουν τις εντυπώσεις των μονοχρωμιών των Κουρέζ και Κουάντ.

Από ένα άρθρο για την ιστορία της μίνι φούστας δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη συνδρομή των Ζερμέν Γκριρ και Γκλόρια Στάινεμ, δύο μορφών του φεμινιστικού κινήματος που φόρεσαν το μίνι κατ’ εξακολούθηση. Μαζί με την κοντή φούστα όμως άρχισε να προκύπτει και το ζήτημα της διατήρησης μιας σιλουέτας που να εξασφαλίζει το καλαίσθητο αποτέλεσμα. Έτσι διαδόθηκε και η δίαιτα και κατ’ επέκταση η νευρική ανορεξία. Το κοντό φουστάκι έτσι έχασε την εύνοια του σιγά σιγά με αποκορύφωμα το 1974, όταν η Άντζελα Κάρτερ έγινε η πρώτη που δημοσιοποίησε το πρόβλημά της με τη νευρική ανορεξία και το πώς οι ιδέες του Κινήματος Απελευθέρωσης των Γυναικών τη βοήθησαν να το αντιμετωπίσει.

Το μίνι υπήρχε και στην Αρχαία Σπάρτη, σε φυλές της Κίνας και της Αφρικής από τα μεσαιωνικά χρόνια, ενώ η επικράτηση του στον γυναικείο πληθυσμό εγκαινίασε την επανάσταση που ξεκίνησε από τα … πόδια. Το γυναικείο σώμα απενεχοποιήθηκε, έγινε θελκτικό και σχεδόν προσκαλούσε το αντίθετο φύλο για σεξ.

Στη χώρα μας στις αρχές Μαρτίου του 1926 με διαταγή του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου απαγορεύεται στις γυναίκες να φοράνε κοντή φούστα και η άκρη του υφάσματος πρέπει να απέχει 30 εκατοστά από το έδαφος.

Ο Ιωάννης Καλυβίτης διευθυντής της νεοσύστατης αστυνομίας Πόλεων, κλήθηκε στο γραφείο του στρατηγού όπου παρουσία της γυναίκας του ζήτησε από την αστυνομία να εκδώσει διαταγή για απαγόρευση της παρουσίας κοντής φούστας στο δρόμο. Για την εφαρμογή της διαταγής, οι αστυνομικοί είχαν μεζούρες, για να διαπιστώσουν εάν η κάθε γυναίκα που κυκλοφορούσε στους δρόμους ήταν στο πλαίσιο της νομιμότητας. Σύντομα έγινε και η πρώτη σύλληψη, μιας 22χρονης κοπέλας, που είχε παραβιάσει τον νόμο – κατά οχτώ ολόκληρα εκατοστά! Οι αντιδράσεις της κοινωνίας ήταν άμεσες. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι διαμαρτυρίες από φεμινίστριες της εποχής. Ο «γραφικός» νόμος του Πάγκαλου καταργήθηκε την 31η Μαρτίου του ’26. Μέχρι τότε είχε σατιριστεί από τον Τύπο, το Θέατρο, τους γελοιογράφους και είχε προλάβει να γίνει και λαϊκό τραγούδι.