Χρυσό Σανδάλι (30π.Χ. – 300 μ.Χ.): Τα παπούτσια διαχρονικά ήταν σύμβολο κοινωνικής θέσης. Έτσι και αυτά τα Αιγυπτιακά επιχρυσωμένα σανδάλια από πάπυρο. Διακοσμημένα με πραγματικά φύλλα χρυσού, είναι ένα ζευγάρι σανδάλια ιδιαίτερα λεπτεπίλεπτο. Ωστόσο έχει ελάχιστη σχέση με το σχήμα ενός ανθρώπινου πέλματος. Ανήκει λοιπόν και αυτό στην κατηγορία των παπουτσιών που για να φορεθούν έπρεπε να καταπιεστεί το πόδι, προκαλώντας έντονο πόνο…

Χρυσό Mojari (1790-1820): Το πολυτελές αυτό ανδρικό mojari (mules), κατασκευασμένο στην Ινδία, κάνει το Χρυσό Σανδάλι της Αιγύπτου να μοιάζει ένα συνηθισμένο παπούτσι. Το δερμάτινο τμήμα είναι καλυμμένο από χρυσά σχέδια, ενώ η «γλώσσα» είναι καλυμμένα με φύλλα χρυσού και πολύτιμους λίθους μεταξύ των οποίων και διαμάντια, σμαράγδια και ρουμπίνια. Εκτιμάται από τους αρχαιολόγους ότι δεν φορέθηκαν ποτέ. Όσοι διέθεταν αυτά τα παπούτσια καθιστούσαν σαφή την οικονομική τους επιφάνεια αλλά και ισχύ. (Bata Shoe Museum)

Κόκκινα παπούτσια μπαλέτου (1948): Εκτός από δείγμα ισχύος τα παπούτσια μπορεί να αποτελούν στοιχείο φαντασίας. Ιστορικά έχουν μια θέση στα παραμύθια και τους μύθους. Όταν για παράδειγμα η Σταχτοπούτα φορά το γυάλινο γοβάκι μετατρέπεται αυτομάτως από υπηρέτρια σε πριγκίπισσα. Το συγκεκριμένο ζευγάρι πουέντ, από κόκκινο σατέν και δέρμα, κατασκευάστηκε για την Moira Shearer όταν πρωταγωνίστησε το 1948 στην ταινία «Τα κόκκινα παπούτσια», που βασιζόταν σε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. (V&A)

Poulaine (1375-1400): Κατά τον μεσαίωνα η μόδα είχε απομακρυνθεί από τα ψηλά τακούνια. Αντιθέτως παρατηρούνταν μια εμμονή στα αφύσικα στενά, μυτερά παπούτσια από δέρμα. Οι αυλικοί συνήθιζαν να φορούν την άβολη εκδοχή αυτών των παπουτσιών, κατασκευασμένα από σατέν και βελούδα. Έτσι μάλλον το συγκεκριμένο ζευγάρι ανήκε σε κάποιον της μεσαίας τάξης. Για να διατηρήσουν το σχήμα τους, τους έβαζαν μέσα φυτά όταν δεν τα φορούσαν. Είχαν μια ανοδική τάση στο εμπρόσθιο μέρος για να βοηθά στο περπάτημα. Παρ’ όλα αυτά δεν φημίζονταν για την άνεση που παρείχαν σε όσους τα φορούσαν. (Museum of London)

Τσόκαρα μπάνιου (19ος αιώνας): Αρχής γενομένης από τον 16ο αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία άνδρες και γυναίκες επισκέπτονταν τα χαμάμ, ή τα δημόσια λουτρά. Ήταν μια συνήθεια καθημερινή και τα συγκεκριμένα τσόκαρα είχαν πρακτική χρήση: Ο κάτοχος μπορούσε να περπατά σε απόσταση από το καυτό, υγρό και βρώμικο έδαφος του χαμάμ. Ωστόσο με τα χρόνια η πρακτικότητα έδωσε τη θέση της στη μόδα. Τα συγκεκριμένα τσόκαρα, ήταν υπερβολικά υπερυψωμένα και χρησιμοποιήθηκαν τον 19ο αιώνα στην Αίγυπτο. Διακοσμημένα με κοχύλια και μεταλλικές λεπτομέρειες, έχουν ύψος 28,5 εκατοστών. Εξασφάλιζαν ότι όποιος τα φορούσε βρίσκονταν πολύ ψηλότερα από τους υπόλοιπους λουόμενους του χαμάμ. (V&A)

Υπερ-υπερυψωμένες πλατφόρμες (1993): Η βρετανίδα σχεδιάστρια Vivienne Westwood σχεδίασε το συγκεκριμένο ζευγάρι παπούτσια με τακούνι ύψους 21 εκατοστών. Τα φόρεσε η Ναόμι Κάμπελ στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι, όπου αποδείχθηκε πόσα άβολα ήταν. Γιατί το παπούτσι γύρισε και το έμπειρο μοντέλο γλίστρησε και έπεσε στην πασαρέλα. Ήταν μια στιγμή που έμεινε στην ιστορία της μόδας θυμίζοντας πόσο μακρυά (ή ψηλά στην προκειμένη) θα έφταναν ορισμένες γυναίκες για χάρη της ομορφιάς. (V&A)

Brogued Oxfords (1989): Δεν είναι μόνο τα γυναικεία παπούτσια που μπορεί να κοστίζουν μια περιουσία όπως μας έμαθε το Sex and the City. Ακόμη και ένα ανδρικό χειροποίητο ζευγάρι μπορεί να κοστίζει μια περιουσία. Όπως ένα απλό Oxfords αξίας άνω των 3.000 λιρών. Το συγκεκριμένο ζευγάρι κατασκευάστηκε από απομεινάρια που βρέθηκαν σε ένα ναυάγιο Δανέζικου πλοίου που εντοπίστηκε στης ακτές της Κορνουάλλης το 1786. Το δέρμα ήταν εκατοντάδων ετών ωστόσο διατηρήθηκε σε εξαιρετική κατάσταση μέσα σε λάδι. Η κατασκευή ενός τέτοιου ζευγαριού μπορεί να απαιτεί πάνω από 200 ειδικότητες τεχνητών. (V&A)

Γούνινα μποτίνια (1943): Κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από μια Λονδρέζα που πήγε στον τσαγκάρη της στο Κένσιγκτον ένα mink παλτό, κι ένα κόκκινο δερμάτινο παλτό για να τα μετατρέψει σε ένα ζευγάρι παπούτσια. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Λίγο φανταχτερό, λίγο υπερβολικό, λίγο πολύ ψηλό. Αλλά ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης υπηρέτησης της μόδας ακόμη και εν μέσω πολέμου. (V&A)

Ζευγάρι Geta (1880-1900): Όπλο στη μάχη της αποπλάνησης και του πόθου. Στην Ιαπωνία οι υψηλού επιπέδου «συνοδοί» φορούσαν αυτά τα παραδοσιακά Geta, όπως το συγκεκριμένο ζευγάρι από λακαρισμένο ξύλο, βελούδο και ύψος πάνω από 20 εκατοστά. Είναι κάτι μεταξύ τσόκαρου, σαγιονάρας και… ουρανοξύστη. Στόχος ήταν οι γυναίκες που τα φορούσαν να αναγκάζονται να κάνουν αργές κινήσεις, σέρνοντας κυκλικά τα πόδια τους ώστε οι άνδρες να μπορούν να απολαμβάνουν και να «εξετάζουν» την ομορφιά τους. (V&A)

Τα σανδάλια της Imelda Marcos (1987-92): Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει αυτό το ζευγάρι πέδιλα από καμία έκθεση. Πρόκειται για τα πέδιλα της χήρας του πρώην προέδρου των Φιλιππίνων Ferdinand Marcos, διαβόητης για το πάθος της στην κατανάλωση. Γεννήθηκε το 1929 και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της απέκτησε μια συλλογή περίπου 3.000 ζευγαριών παπουτσιών. Το συγκεκριμένο πέδιλο με δαντέλα και πέτρες είναι του Ιταλού σχεδιαστή Beltrami. Σήμερα η Marcos είναι της πεποίθησης ότι οι παθιασμένοι με τα παπούτσια τα συλλέγουν αλλά δεν τα φορούν ποτέ. Απλώς τα θαυμάζουν. (V&A)