Η στέψη τού έδωσε την έμπνευση για τη συγγραφή ενός ακόμη ποιήματος (Panegyric on the Coronation, 1661). Με την παλινόρθωση, ο Ν. αναδείχτηκε σε βάρδο του βρετανικού έθνους και του θρόνου. Το 1667 έγραψε το Θαυμαστό έτος… (Annus Mirabilis), έργο που αναφέρεται στη ναυτική νίκη του αγγλικού στόλου επί του ολλανδικού καθώς και στη σωτηρία του Λονδίνου από τη μεγάλη πυρκαγιά. Το 1663 εξελέγη μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών, ενώ το 1668 κατέλαβε το αξίωμα του αυλικού ποιητή (δαφνοστεφής) και δύο χρόνια αργότερα του βασιλικού ιστοριογράφου. Η μεταστροφή του στον ρωμαιοκαθολικισμό, που συνέπεσε με τη στέψη του καθολικού βασιλιά Ιακώβου Β’, ερμηνεύτηκε ως καιροσκοπική πράξη. Η μεταστροφή αυτή του υπαγόρευσε το αλληγορικό ποίημα Η ελαφίνα και ο πάνθηρας (The Hind and the Panther, 1687).

Με την εκθρόνιση όμως του βασιλιά από τον αγγλικό θρόνο (1688), ο Ν. αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στην επανάσταση του 1688 και αποστερήθηκε κάθε δημόσιου τίτλου και αξιώματος.Καρπός της θεατρικής συγγραφικής εργασίας του Ν. είναι περίπου τριάντα έργα, μεταξύ των οποίων Ο Ινδός αυτοκράτορας (The Indian emperor, 1665), Η κατάκτηση της Γρανάδα από τους Ισπανούς (The Conquest of Granada, 1670-71), Όλα για την αγάπη (All For Love, 1677), μίμηση σε ελεύθερο στίχο του σαιξπηρικού Αντώνιος και Κλεοπάτρα κ.ά., μικρής αξίας αυτά καθαυτά, αλλά σημαντικά για την ιστορία του θεάτρου της περιόδου της παλινόρθωσης, γιατί, με τους προλόγους τους και μαζί με το Δοκίμιο για τη δραματική ποίηση (Essay On Dramatick Poésie, 1668), φέρουν τη σφραγίδα της γαλλικής επίδρασης στον αγγλικό πνευματικό πολιτισμό.

Το Δοκίμιο είναι κριτικό έργο που παρουσιάζει αξιόλογο ενδιαφέρον· ο Ν. διαπραγματεύεται σε αυτό, με μορφή διαλόγου, τις αρετές του γαλλικού και του αγγλικού θεάτρου και διατυπώνει οξυδερκείς κρίσεις για το σαιξπηρικό έργο. Η ποιητική όμως ιδιοφυΐα του Ν. αποκαλύπτεται στη χρησιμοποίηση του ηρωικού διστίχου, που ήξερε να το χειρίζεται θαυμάσια στις σάτιρές του –Αβεσαλώμ και Αχιτόφελ (Absalom and Achitophel, 1681), Το μετάλλιο (The Medall, 1682), Μακ Φλέκνο (MacFlecknoe, 1682) κ.ά.– στις οποίες με υποδειγματικό ύφος, ευπρέπεια και μετριοπάθεια σατιρίζει τις πολιτικές προσωπικότητες της εποχής.

Στα τελευταία του χρόνια, ο Ν. έγραψε μερικά από τα καλύτερα λυρικά του ποιήματα και μετέφρασε έργα της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γραμματείας: Όμηρο, Οβίδιο, Βιργίλιο (Γεωργικά, Αινειάδα) κ.ά. Στο έργο Μύθοι, παλιοί και νέοι (Fables Ancient and Modern, 1700) μετέφρασε ή και διασκεύασε μύθους κλασικών της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταξύ των οποίων ο Βοκάκιος και ο Τζέφρι Τσόσερ. Ο θάνατος τον βρήκε σε ηλικία 69 ετών, όταν πλέον θεωρείτο ένας καταξιωμένος δραματουργός της αγγλικής γραμματείας. Τάφηκε με τιμές στη γωνία των ποιητών του αβαείου του Γουέστμινστερ.