Ένα ωστόσο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το κατά πόσο ο ασθενής έχει συνείδηση κατά την αντίδραση ή αν αυτή γίνεται μηχανικά. Έχουν με άλλα λόγια τα άτομα πλήρη επίγνωση για το τι τους συμβαίνει, βρίσκονται σε εγρήγορση; Η Lorina Naci, μια νεαρή ερευνήτρια, υπό την καθοδήγηση του επικεφαλής της Adrian Owen, μελέτησε τη λειτουργία του κινηματογράφου ως ερέθισμα για την ενεργοποίηση της συνείδησης.

Στο πείραμα χρησιμοποιήθηκε μια σκηνή από την ταινία του Alfred Hitchcock, «Αlfred Hitchcock presents». Ένα αγόρι με ένα ψεύτικο όπλο στο χέρι περιπλανιέται και απειλεί στοχεύοντας ανθρώπους στο δρόμο. Εν αγνοία του, μια μέρα εντοπίζει ένα πραγματικό όπλο με αληθινές σφαίρες μέσα του. Το φιλμ προχωρά χάρη στην κρυφή γνώση που έχουμε εμείς οι θεατές. Το δράμα κορυφώνεται, καθώς το παιδί κάνει πως πυροβολεί ανυποψίαστους περαστικούς.

H Naci έδειξε τη σκηνή σε υγιείς ανθρώπους. Μια ομάδα από αυτούς είδε ένα κωδικοποιημένο τμήμα στο οποίο οι σκηνές άλλαζαν κάθε ένα δευτερόλεπτο. Ωστόσο οι θεατές δεν είχαν γνώση για την πραγματική σφαίρα. Χρησιμοποιώντας μια ειδική μέθοδο για τη σάρωση του εγκεφάλου, η Naci και η ομάδα της διαπίστωσε πως οι σκηνές που είχαν σασπένς ενεργοποίησαν σχεδόν όλες τις περιοχές του εγκεφάλου. Aκόμα πιο έντονες ήταν οι αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της σκηνής με το αγόρι.

Οι ερευνητές στη συνέχεια έδειξαν την ταινία σε μια ομάδα ασθενών που βρίσκονταν σε κώμα, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ανταποκρίθηκαν θετικά. Για την ακρίβεια, ο ακουστικός φλοιός τους είχε ενεργοποιηθεί, ο εγκέφαλος τους ανταποκρινόταν σε ήχους αλλά μέχρι εκεί. Μόνο σε μία περίπτωση –αυτή του ατόμου που βρισκόταν σε κώμα για 16 χρόνια- οι αντιδράσεις ήταν ίδιες με αυτές των υγιών ανθρώπων.

Η επιστημονική κοινότητα μετά τη σύνδεση των ταινιών με τις νευροεπιστήμες οφείλει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις περαιτέρω μελέτες αλλά και να χρησιμοποιήσει τα αποτελέσματα για το καλό της ανθρωπότητας. Με τον τρόπο αυτό δεκάδες ασθενείς σε κωματώδη κατάσταση έχουν ελπίδες να επανέλθουν και να ζήσουν και πάλι.

Πηγή: bbc.com