ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Είναι κάτι μέρες που χαλάει ο καιρός...

Tweet
Share
Tweet
Share

Καθώς το αίμα του φθινοπώρου στεγνώνει στις φλέβες, κουρνιάζουνε οι άνθρωποι ν΄ ακούσουν τη σιγανή βροχή, που πέφτει μαλακά στην ψυχή και στους δρόμους.

Έρχονται από μακρυά κάτι φωνές ετοιμόρροπες

Κουβαλάνε τις ραγισματιές του χρόνου σε παληούς καθρέφτες 

Και μοιάζουν σαν βεράντες έρημες σε άγνωστες πόλεις. Αναδίπλωση λοιπόν, στα ουσιώδη.

Όμως τα πράγματα στις μέρες μας έχουν αλλάξει. Κι η παραμικρή επιδείνωση των καιρικών φαινομένων προμηνύεται απειλητικά θεομηνίες

Η Μετεωρολογική Υπηρεσία αενάως ευσυνείδητη, μας ενημερώνει ότι ζούμε τις τελευταίες λιακάδες.

Και η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας εφιστά την προσοχή στους πολίτες: αλλάζει από την Κυριακή το σκηνικό της καλοκαιρίας, καθώς αναμένονται ισχυρές βροχές, καταιγίδες αλλά και θυελλώδεις άνεμοι, σύμφωνα με έκτακτο δελτίο επιδείνωσης καιρού της ΕΜΥς που στο μυαλό ορισμένων, είναι οπωσδήποτε ξανθιάς ιδιοσυγκρασίας.

Όθεν καλούνται οι εμβρόντητοι πολίτες να λάβουν τα μέτρα τους.  

Να ασφαλίσουν αντικείμενα τα οποία αν παρασυρθούν από τα έντονα καιρικά φαινόμενα ενδέχεται να προκαλέσουν καταστροφές ή τραυματισμούς, να προσέχουν από πού διαβαίνουν, που θα βρίσκονται και, ανυπερθέτως, να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των κατά τόπους αρμοδίων αρχών.

Το κράτος- πατερούλης παίρνει ξανά, στιβαρά απ΄ το χέρι τους ανώριμους πολίτες και τους ξεναγεί σαν έκθαμβα παιδάκια στο τραινάκι του τρόμου.

Επιστρέφω κι εγώ σ΄ αυτόν τον καταραμένο Ασλάνογλου κι απτόητος διαβάζω:

Ερείπια της Παλμύρας

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα

βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω

γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι.

Εδώ που όλα σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία

μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις

το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη

εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου

σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα

τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα

στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας

με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω

στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη

για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα

μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα

μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω

ξένος και κουρελιάρης τώρα.

Μα όταν

μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω ερείπια,

βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα

κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν

το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά -απόκριση για όσα περιμένω και δεν πήρα.

Νίκος- Αλέξης Ασλάνογλου

Συγκεντρωτική συλλογή «Ο δύσκολος θάνατος», 1983 (Εκδόσεις Εγνατία) 

Γ.Χ

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: Προηγούμενο θέμα Επόμενο θέμα

Προσθήκη σχολίου

Premium Penna Reporter Mamamia CityWoman