Η Αθήνα είναι η δεύτερη πόλη της ζωής. Και μεσα στην Αθήνα, η οδός Σκουφά είναι η δική μου μικροπατρίδα. Εκεί στο γεωμετρικό μέσο της όμως μεταξύ Dolce και Ιπποκράτους, εκεί ακριβώς που ο υπερφίαλος ευδαιμονισμός του Κολωνακίου ξεθωριάζει κάπως, και εκεί που ο τραχύς εναλλακτισμός των Εξαρχείων απαλύνεται.

Ο άξονα Σκουφά- Ναβαρίνου ενώνει ευθέως και διαγωνίως δύο κόσμους. Σε επίπεδο πολεοδομίας, κοινωνικής σημειολογίας και κυκλοφορίας αυτό έχει ένα μοναδικό ενδιαφέρον. Δείχνει πως το αστικό υποσυνείδητο της πόλης, μπορεί να συγκλίνει μερικές φορές πιο άμεσα, αδιαμεσολάβητα και ήπια, μεταξύ διακηρυγμένων, φαντασιακών ή μη κοινωνικών αντιθέσεων. Άσχετα όμως απο την ταξική και επαναστατική χρήση των συμβολισμών, η Σκουφά διαπραγματεύεται σκηνογραφικά τις αντιφατικές εκδοχές μέσα στο σώμα της, αλλά στο τέλος ενώνει  σαν δρόμος, ως όφειλε.

Στην Σκουφά διατηρώ την περισκοπική αυτή θέα της Αθήνας με διπλά γυαλιά. Τον θεατρικό σπαραγμό του ριζοσπαστισμού στην κατηφόρα και την μία πλατεία , και την κινηματογραφίζουσα υποκριτική λάμψη, προς την ανηφόρα και την άλλη πλατεία. Ακουμπάω με διακριτική εύπροσήγορση τις δύο ψυχές, την αστική και την μποέμ, πάνω ακριβώς στο πιο καυτό όριο της πιο ενδιαφέρουσας και αντιφατικής, αστικής, αθηναϊκής κοινωνικής τοπιογραφίας...